San Pedro en de Maanvallei

Eindelijk een dag om even tot rust te komen. Geen afspraken in alle vroegte, nee ik had vanmorgen de tijd aan mezelf.
Rustig wakker geworden en eerst maar eens een ontbijtje. Met een bakkie in het zonnetje, het leek wel vakantie!
Daarna ben ik San Pedro in gelopen. Het stelt allemaal niet veel voor, je bent er zo doorheen.
Toch waren er een tweetal zaken de moeite van het bekijken waard. Een kerkje, maar meer de bouw ervan. Heel eenvoudig opgetrokken van een soort leem en de dakconstructie bestond uit cactushout. Iglesia San Pedro stamt uit 1745.
Dat kostte niet veel tijd, maar er was ook nog een museum, Gustavo Le Paige geheten. Vernoemd naar een Belgische priester, die hier in 1955 aankwam. Behalve priester was hij ook amateur archeoloog en heeft 35 jaar lang in dit gebied gezocht naar overblijfselen van oude beschavingen in deze regio.
Het museum begint dan ook rond 10.000 jaar geleden. Het museum is achthoekig en de loopt vanuit het verleden naar het heden. Dat was echt interessant. Onvoorstelbaar, dat hier überhaupt mensen konden overleven. De eerste bewoners trokken met de dieren mee, op zoek naar voedsel.
Later gaan de bewoners zich meer settelen en domesticeren alpaca's. Veel uit de natuur wordt geleerd te gebruiken.
Echt bijzonder ook, als je bedenkt, dat hier in de Atacama woestijn gemiddeld 110 mm regen per jaar valt.
Het hele gebied is vanuit de pacific omhoog gedrukt, heel lang geleden. Op een hoogte van 2500 m bestaan de 'rotsen' uit zand, stenen, zout en schelpen.
Dat zou ik dat later die dag zelf nog zien, om drie uur werd ik opgehaald voor de excursie naar de Maan Vallei.
Een hele bus vol mensen en die kant op.
De eerste stop was bij de dode vallei. Later bleek alles dood te zijn, maar goed. We kregen goede uitleg over de geschiedenis van het gebied en alles werd ook niet afgeraffeld. Je had èn tijd om te luisteren èn tijd om foto's te maken. Het busje weer in en naar de ingang van de Maan Vallei. Iedereen moest entreegeld betalen, behalve ik. Ik had all inclusive (blijkbaar).
Met de hele club naar een grot. Voor mij was het het moeilijkst, ik was verreweg de langste en de hoogte varieerde nogal, het laagste was 60 cm.
Maar goed, op handen en voeten kom je ook vooruit en iedereen haalde de uitgang.
Weer de bus in en weer een stukje rijden, nu naar het einde van het dal. Daar bleken nog wat zoutsculpturen te staan.
Deze hele omgeving bestaat uit zout met zand. Omdat er bijna nooit regen valt, is het landschap voornamelijk gevormd door winderosie. Een stukje terug werd de bus geparkeerd en konden we een zandduin opklimmen om de zon daarvanaf onder te zien gaan. Prachtig hoe de kleuren per minuut veranderen.
Er wordt veel aandacht besteed aan het in stand houden van dit unieke gebied. Niet van de paden wijken, roken niet toegestaan en geen rotzooi achterlaten.
Het komt er op neer, dat er een weg is aangelegd en dat je maar op een heel beperkt aantal plaatsen uit de auto of bus kunt, om vanaf die plaatsen mooie overzichtsfoto's te maken. Daar is wel over nagedacht.
Toen de zon niet meer te zien was, konden we terug naar de bus en die reed ons in 20 minuten terug naar San Pedro.
Gelijk maar even gegeten en wat drinken voor morgen opgehaald, want morgen wordt ik om 04:00 uur opgepikt voor de geiser toer. Die dingen beginnen even nadat de zon de aarde verwarmd heeft, te spuiten. Als de zon hoger komt, doen ze het niet meer.
Dus vroeg slapen en vroeg op.