Geen boompje om tegen aan te plassen

Na het ontbijt ben ik even rond het hotel wezen lopen, geld gepind, maar verder was er weinig te ontdekken.
Het hotel bleek een eind ten zuiden van het centrum te liggen.
Uitgecheckt en eerst maar even tanken.
Het centrum was gauw gevonden, maar een parkeerplaats, ho maar.
Tot ik er achter kwam, dat er onder het centrale plein een parkeergarage was. Daarnaar naar beneden gereden en plek zat.
Het was een uur of tien en het was er al gezellig druk. De beroemde klokkentoren stond in de steigers, de tram reed niet en het leger was bezig mensen te werven.
Tijd voor een kopje koffie. De zon kwam er al mooi door en buiten zitten heeft toch mijn voorkeur.
Na de koffie nog een rondje gedaan en tegen twaalf uur dacht ik, ik ga maar eens rijden. Het was maar 300 km vandaag en als ik dan rond de middag vertrek dan kom ik mooi op tijd in Arica aan.
Parkeergeld betaald en in noordelijke richting vertrokken.
De weg naar het noorden, lees langs de kust, is er niet, die loopt maar tot Iquique. Je buigt vanzelf af naar het oosten, wegnummer 16. Klopte ook allemaal precies.
Deze weg had weinig fraais in zich, maar net voor de kruising met wegnr. 5 bevond zich nog een spookstadje. Daar nog een uurtje rondgedwaald. Vroeger werd daar salpeter gewonnen en woonden er best veel mensen. Er was een ziekenhuis, theater, woningen en helemaal achterop het terrein, het industriële gedeelte.
Unesco bemoeit zich er ook mee, om te zorgen, dat het weer wat in ere hersteld wordt.
Na de bezichtiging, linksaf de 5 op. Nog 250 km te gaan.
Links en rechts van de weg, niets dan woestijn. Geen struik, geen gras en geen boom, om de plassen moest je hier maar een rotsblokken zien te vinden.
Maar wat een mooie route. Ook de enige, maar op het eerste stuk rijd je tussen kustwoestijn en de Andes in, na verloop van tijd klim je omhoog en rijd je in de uitlopers van de Andes.
Er zijn stukken geweest, waar ik elke kilometer wel even MOEST stoppen voor een foto. De uitgestrekte dorheid, al die verschillende kleuren in de bergen en het landschap als geheel, prachtig. Iets dergelijks heb ik nog nooit ergens zo gezien als hier.
De fotomomenten en de vele wegwerkzaamheden maakten, dat de rit wat langer duurde dan verwacht.
Ik houd me maar mooi aan de snelheidsbeperkingen en inhaalverboden, maar die Chilenen, die doen overal of ze gek zijn.
Er was een stuk van 18 km werkzaamheden. Maximum snelheid 40 km/uur. Bussen en vrachtwagens denderen gewoon met 70 om je heen. Op plekken waarvan ik denk, niet inhalen, want je ziet niks, halen ze gewoon in.
Op een gegeven moment, stond dan ook echt alles stil. Waarom? Ik had geen idee. Later bleek, dat ze om de weg te verbreden, een stuk berg aan het verwijderen waren. Grote rupskranen deden dit werk, maar daarbij kwamen brokken gesteente op de weg terecht. Dus zij konden een tijdje werken, en dan werd het verkeer stilgezet. En dan ook nog eens om en om. Dus dit duurde wel even.
Toen alles weer normaal was, kon ik ook weer fotostops maken.
Maar ja, al met al veel tijd gebruikt om foto's te maken èn alle wegwerkzaamheden, wat resulteerde dat ik het laatste stuk weer in het donker reed. Dus totaal over 300 km, 7,5 uur gedaan.
Toen reed ik Arica binnen en de route naar het hotel zou simpel zijn. Doorrijden tot aan de kust en dan linksaf en dan zie je het hotel vanzelf. In Arica zelf was ik de weg ietwat kwijt, tenminste dat dacht ik, maar toen ik even bij een tankstation ging vragen, bleek ik wel goed te zitten en even later stond ik voor de deur.
Dit hotel ligt ook aan zee, en hier wel een 'oceanview' kamer.
WiFi is ook hier weer beschikbaar, maar eerst even eten.
Het restaurant was tot 23.00 uur open, dus dat was geen probleem.
Vooraf, geitenkaas met olijven en lamaham. Heerlijk. Als hoofdgerecht vandaag een lekkere malse biefstuk.
Morgen rijd ik naar Putre, slechts 143 km, maar weer een fotogenieke route. Ik vertrek op tijd :-)