Update vanuit Mozambique

Terwijl wij enige dagen geleden op dat eilandje zaten met de hele dag zon, had het aan wal de hele dag geregend. Kijk, dan doe je de goede dingen op het juiste moment.
Het eten en drinken 's avonds was weer goed en met een voldaan gevoel ben ik gaan slapen.
Na het ontbijt had ik tijd genoeg om rustig aan te doen. Ik hoefde maar 260 km.
Dus rond negen uur vertrokken, terug naar het zuiden.
Vilanculos was het noordelijkste plekje waar ik zou komen. Nog verder naar het noorden kan wel, maar op een gegeven ogenblik is het daar niet meer veilig.
Als je alleen rijdt zo wie zo niet en als je een militair in de auto meeneemt ook niet, want de tegenpartij gaat op hem schieten als je hem in de auto zien zitten.
Hoewel er niet veel verkeer is, schiet het niet op. Elk klein dorpje kent een maximum snelheid van 60 en is is niet altijd even duidelijk waar dat stopt. Geen risico nemend, kost het dus best wat tijd om kilometers te maken.
Onderweg stop je nog eens even voor een foto of colaatje en al met al sukkelt de tijd wel door.
Na verloop van tijd kwam ik dan bij de afslag naar Pomene.
Nu nog 57 km te gaan, onverhard.
Het eerste stuk ging nog wel, maar na verloop van tijd moest de 4WD ingeschakeld worden.
Banden iets leeg laten lopen, leek mij iets voor beginnelingen, dus dat heb ik niet gedaan.
De laatste 8 km bestond uit puur los zand met slechts twee sporen. Hier moet je niemand tegenkomen. Kwam ik ook niet.
Inmiddels reed ik al het Pomene National Park, een klein reservaat van 126 km2.
Dus met alle wielen aangedreven, in de tweede versnelling, en gang houden. En het lukte om op deze manier de lodge te bereiken. Gelegen op een landtong in zee. Er is daar echt helemaal niets.
De accommodatie daar bestond uit een campsite en 10 waterchalets. Hoewel er niemand was, kreeg ik de meest afgelegen chalet toegewezen. Het bleek het enige chalet te zijn, waar nog water onder kwam te staan bij vloed. Bijna net als thuis zeg maar.
Bij aankomst moest ik ėn aangeven wat ik wilde eten en hoe laat. De man had verse zeekrab en dat leek mij wel wat.
Tijd om even wat rond te struinen door de natuur en over het strand.
Om half acht werd de krab geserveerd. Wat een joekel zeg. Maar wel lekker.
Verder kun je dan niks meer, het is stikdonker en het aggregaat gaat om 10 uur uit.
Dus tot die tijd kun je nog wat lezen, maar om kwart over negen viel ik al in slaap.
Na het ontbijt de volgende morgen, heb ik de auto gepakt en ben naar de locatie van 'het oude hotel' gereden.
Niet helemaal vervallen, maar wel prachtig gelegen. Ook in het park op een duin met uitzicht op zee.
De rit erheen was weer een uitdaging, maar rond 11 uur was ik weel bij de Pomene Lodge.
Tijd voor een nature walk. Het was eb en dan kun je daar best ver lopen. Heb ik dan ook gedaan gedurende 3,5 uur.
Tot etenstijd lekker op mij veranda gezeten en de flamingo's bestudeerd en ondertussen een boek gelezen. Lekker relaxed.
's Avonds karbonade besteld, maar ook hier krijg je er dan twee.
Al die tijd dat ik er was, heb ik geen andere gasten gezien. Laagseizoen zei de beheerder.
Enfin, de volgende morgen eerst weer 57 km terug over de uitdagende weg. Dat kost echt twee en een half uur.
Vervolgens weer de N1 op naar het zuiden gedurende 150 km.
JA! Het bord met daarop de volgende bestemming: Dunes de Dovela. En daaronder 4x4 only. Geen 57 km dit keer, maar 13 km. makkie toch? Nou nee dus.
Zes km voor het eindpunt staat een bordje, dat je het sperdiffentieel in moet schakelen. Had ik niet zo gauw in de gaten en 100 meter verder zat ik vast.
Sper ingeschakeld, terugrijden en snelheid maken. In die lage gearing kun je niet hard meer, maar in de twee en met 4000 toeren, houd je koppel op de wielen.
Dit was een super heftig stukje. Daarom moest je de eigenaar ook SMS-en als je de N1 verliet. Als het te lang duurde, zei hij later, dan zitten ze vast en ga ik ze halen.
Er bleken zowaar andere gasten te zijn. Duitsers. Daar heb je niks aan, want die praten alleen onder elkaar.
De eigenaar en zijn vrouw waren Frans en die vonden het leuk om lekker te kleppen.
Maar eerst mijn bungalow. Het lag boven op een duin met een schitterend uitzicht. Het huis zelf was onbeschrijfelijk mooi. Zowel van binnen als buiten. Superluxe, sfeervol ingericht en met ook hier een buitendouche. Binnen geen douche maar een riant bad met en suite twee wastafels.
Ze hadden slecht drie van deze bungalows en nog wat ingerichte tenten.
Nadat ik mijn spullen kwijt was, nodigde Thomas mij uit voor een wandeling door de duinen. Ergens had hij een vogeluitkijkplaats gebouwd en daar kwamen we terecht. Vogels en apen, dat is wat we zagen. Hartstikke leuk. Nadien heeft ie me de tenten nog laten zien. Niet voorzien van sanitair, maar dat had hij elders gemaakt.
Als je op de wc zat, keek je uit over de duinen en de oceaan.
Ook heel smaakvol aangelegd. Was ie vier jaar mee bezig geweest.
Terug bij het terras hebben we, ook met zijn vrouw erbij, nog lekker gekletst. Aansluitend diner, dat was inclusief en dat mocht ook wel voor die prijs.
's Avonds nog met een bakkie wat nagepraat en dan is het weer tien uur en gaat het aggregaat uit.
Vanmorgen hoefde ik de koffie en de cola niet te betalen, want ik had geen lunch gehad de vorige dag en dat zat wel in de prijs.
Tof toch? Ik heb voor het voltallige personeel maar een leuke fooi achtergelaten.
Vandaag de rit naar Maputo. De eerste 13 km waren weer net als gisteren. Goed sturen, gas erop houden en niet schakelen.
De Duitsers waren al voor mij vertrokken, maar die reed ik achterop, maar ze zaten vast. Rokende koppeling en zo. Zo moet het dus niet. Ik heb uitgelegd hoe het wel moest, ben een stukje achteruit gereden, zodat zij vaart konden maken en toen lukte het wel om weg te komen.
Ik had verder geen problemen. Dan de N1 weer op. Saai.
Overal controles, wegwerkzaamheden en dichter bij Maputo, files.
Uiteindelijk was ik om vier uur bij het hotel hier in Maputo.
Persoonlijk vind ik het niet veel, maar het voor 1 nacht.
Morgen een transfer naar het vliegveld. Ik heb die lui nog even gebeld, of zij het ook in de agenda hadden staan en ik kreeg de indruk, dat het goed was, dat ik gebeld heb.
Bagage even uitsorteren, want overmorgen vlieg ik met een Pipercup naar Niassa en dan mag je niet meer dan 15 kilo bagage hebben. De rest gooi ik in de auto, die blijft hier staan.
Het is inmiddels half acht, ik ga afronden en even wat te eten zoeken. Hier in dit hotel hebben ze geen diner faciliteiten.