Van Bharatpur naar Mumbai

Na de excursie door het Keoladeo Park, werd het 's avonds weer tijd voor het diner.
Bij binnenkomst kwam ik al in gesprek met een Française, die mij uitnodigde bij haar aan tafel te komen zitten.
Een vrouw, die ook al heel wat van de wereld had gezien, zowel qua vrije tijdsreizen als ook voor haar werk bij Alcatel.
Toch weer een iets andere avond dan anders.
Het eten was natuurlijk weer hetzelfde als overal.
De kamer was voorzien van een klein kacheltje. Best wel aangenaam, want ook hier koelde het behoorlijk af 's nachts.
De volgende morgen zouden we weer om half negen vertrekken. Ik had vanaf nu geen gids meer, maar die kun je overal wel ter plaatse inhuren, als je dat zou willen.
Volgens mijn reisschema zou ik in overleg met mijn chauffeur die dag nog een bezoek kunnen brengen aan de Taj Mahal of de Fatehpur Sikri. Volgens Surjeet kon allebei wel.
Als eerste zette hij me af bij de Sikri. Een complex wat enerzijds bestond uit een in gebruik zijnde moskee, het andere gedeelte was een oud paleis. Eigenlijk drie paleizen, want de heerser had drie vrouwen, een moslima, een christen en een Hindu.
Alles gebouwd in de 16-de eeuw. Na de dood van keizer Akbar, werd het complex verlaten, mede door watertekort.
Om er te komen vanaf de parkeerplaats moet je met een bus de berg op. De bus rijdt op CNG of is elektrisch, dit om de uitstoot te minimaliseren.
De moskee, moest natuurlijk op sokken doorlopen worden. De schoenen (legerkistjes) natuurlijk niet onbeheerd achterlaten, want je weet maar nooit welke lokale toevallig ook maat 46 heeft.
Dus veters aan elkaar knopen en om de nek hangen. Als ex-militair is dit ook makkelijk vol te houden.
Je bent nog niet binnen, of een stuk of vijf jongens lopen al mee. Ze willen allemaal gids spelen. Ik wilde juist geen gids, gewoon door de ochtendmist het complex verkennen en leuke foto's maken. Eerst probeerde ik ze nog op een vriendelijke manier kwijt te raken, maar ze houden best vol. Dan maar oefenboos worden en dat hielp. Geen gids meer gezien.
Zoals gezegd, hing er een dikke mist. Enerzijds beperkte dat het overzicht over het complete complex, anderzijds gaf het ook wel een bepaalde mystieke sfeer aan het geheel.
Ik ben het hele (grote) plein binnen de moskee rondgelopen en toen had ik het ook wel gezien.
Daarna naar de paleizen, die ook in de mist hingen. Geen goed overzicht gekregen van hoe alles aan elkaar gebouwd was, wel weer de mooie plaatjes door de mist.
Ook weer met het busje terug en terug naar de auto.
Volgende stop: Taj Mahal.
Ook hier ga je met een (schone) bus naar het complex. De controle is hier erg streng, ze zijn als de dood, dat er iets van een aanslag zal worden gepleegd op dit complex.
Verder is het verboden om tassen, tabak en aansteker mee naar binnen te nemen.
Dus de aansteker in een van de kistjes, evenals een vol pakje shag. Een bijna leeg pakje shag in de borstzak en kijken hoe het af zou lopen.
Uiteraard werd ook ik gefouilleerd. De man voelde de shag in mijn borstzak, maar associeerde dat niet met tabak. Doorlopen dus.
Het eerste wat je ziet is een enorme poort. Hier staan ook drommen mensen de eerste foto's te maken van de Taj Mahal, die achter die poort ligt.
Ik vond de drukte best meevallen. Tuurlijk wel een hoop mensen, maar geen enorme rij te zien van mensen, die de Taj in willen.
Tussen deze poort en de Taj, ligt een enorm grote tuin, vol waterpartijen en volledig symetrisch. Ook hier beperkte de mist het uitzicht. Je moest redelijk dicht bij een object gaan staan, wilde je iets van een scherpe foto kunnen maken.
Ik heb met mijn Windows Phone zo wie zo mooie foto's kunnen maken. In deze omstandigheden krijg je toch diepte in een foto met zo'n Smartphone (41 MP).
Uiteindelijk schuifel je richting Taj Mahal. Voor je het platform mag betreden moeten er eerst hoezen onder de schoenen gedaan worden. Dat gaf wel iets van een probleem; geen Indiër loopt op maatje 46.
Met half uitgescheurde hoezen, lukte het dan toch uiteindelijk op het platform te komen, waar je dan in de rij komt te staan om de Taj binnen te komen.
Binnen staan in het midden twee sarcofagen. Daar loopt iedereen omheen. Waarom? Geen idee. Kijk je naar de muren en naar boven, dan zie je het vakmanschap van de bouw. Het gehele gebouw is van marmer en ingelegd met anders kleurig marmer.
Ik heb later gezien hoe dit gemaakt wordt en dat is monnikenwerk.
Zeer indrukwekkend. En het gebouw is groot!
Even later stond ik weer buiten. Maar om de Taj staan ook nog allerlei gebouwen, opgetrokken in rood zandsteen. Hoe dat ook allemaal bewerkt is, is ook mooi om te zien. Dus daar ook nog wat rondgelopen en via de zijkant van de tuin weer terug gelopen naar de poort. Altijd even achterom kijken als je ergens loopt. Vanuit een andere invalshoek zie je de Taj Mahal toch weer anders. De mist werd dunner, een vaag zonnetje was soms te zien en dat geeft weer een andere dimensie aan het geheel.
Weer op straat een cola gekocht, shagje erbij, helemaal gelukkig.
Met het busje weer terug en de auto weer opgezocht.
Ik had best nog wel wat tijd voor mijn trein zou vertrekken, dus Surjeet deed de suggestie om een marmerfabriek op te zoeken. Tuurlijk kende hij die man.
Ik kreeg uitleg over hoe marmer werd ingelegd met motieven, kon dat proces ook bewonderen en werd daarna meteen de winkel binnen gebracht. Best mooi spul, maar wat moet je er mee. Dus niks gekocht.
Daarna naar het station. Ik was er om drie uur, de trein zou om 16:24 uur vertrekken. Ik was de auto nog niet uit of Surjeet zei, dat ie een uur vertraging had.
Hij heeft me uitgelegd welk treinnummer ik moest hebben en vervolgens een kruier benaderd, die hij ook kende, met de mededeling, dat die mij tot in mijn coupé moest begeleiden, als de trein zou arriveren. Ik moest hem dan € 1,40 betalen.
Ik heb afscheid genomen van Surjeet, hem zijn fooi gegeven en de kruier bracht me naar een wachtruimte.
Ruim een half uur later was de man er weer. Hij gebaarde me mee te gaan. Eerst langs iemand op het perron. Die toetste mijn ticketnummer in een beeldscherm gaf aan, wat mijn plekje in de trein was. Daarna naar perron twee, waar de trein inmiddels stond. Treinnummer klopte en de kruier bracht mij keurig naar bedje 16 in coupé 2A.
Elk vertrek had vier slaapplaatsen, aan beide zijden twee, één onder en de ander boven.
Een Indische familie van drie, hadden twee bedjes en verder nog een goed engels sprekende Indiër, die niet lang meer hoefde te zitten (in de trein).
De trein kwam in beweging en stopte werkelijk overal. Geen wonder dat 685 km dertien uur moest gaan duren.
Rond half zeven kwam er iemand langs, die de bestelling opnam voor het diner. Nou laat maar. Als ik keek hoe schoon de trein was, moest je vooral eten gaan bestellen. Voor het volgende station zou het er al weer dun uitkomen denk ik.
Dus niks besteld. Boek gepakt en ben gaan lezen.
Even later werd het eten bezorgd bij de familie. Al smakkend, boerend en winden latend, werd de maaltijd naar binnen gewerkt.
Even daarna gingen ze slapen. Ook tijdens het proces van in slaap vallen werden de eerder genoemde geluiden nog steeds waargenomen.
Ik dacht, dan ga ik ook maar pitten. Maar het volk had de zo populaire geluiden verwisseld voor een snurkgedrag, waar nog menigeen een puntje aan kon zuigen. Dus meer dan dommelen werd het niet voor mij.
Roken mocht natuurlijk niet, maar als de trein stopte, deed ik gauw de deur open en kon op die manier gedurende de nacht toch af en toe roken.
Maar hoe kom je er achter, dat je op jouw station bent aangekomen? Er wordt niks omgeroepen. Die lokalen weten het wel, maar als ik iets vroeg over mijn station keken ze me vragend aan. Geen hond sprak engels.
Ik wist maar een ding. De duur van de treinreis. Met de vertraging meegerekend, zou ik om 06:35 aan moeten komen.
Een kwartier voor dat moment stopte de trein weer. Ik de deur weer open en dat bleek niet niet mijn station te zijn. De trein weer verder en even later stopte die weer. Jaaaa, station Umaria.
Ik had de deur al open, mijn bagage stond al klaar en er rende al een jongen met mijn naam over het perron.
Het bleek een klein stationnetje te zijn. We stonden zo buiten, bagage in de auto en rijden. Volgens mijn reisbeschrijving was het nog een uurtje met de auto naar Bandhavgarh. Hotel Mögli. Geen Wifi.
Daar aangekomen bleek het best wel koud te zijn. Om het ijskoude centrale gebouw heen, hadden ze huisjes gebouwd van steen. Hier kwam geen warmte binnen.
De zon kwam er wel lekker door en ik heb eerst maar om een ontbijt gevraagd. Geen probleem. Daarna lekker met m'n boek in de zon gaan zitten.
In tegenstelling tot mijn programma, had ik 's middags al mijn eerste safari. Totaal zou ik er vier hebben.
Keurig op tijd stond er een zg. Gipsy King, een Suzuki kloon met twee bankjes achterop. Die reed me naar een ingang van het park, waar ik mijn paspoort moest laten zien. Alles is hier gereguleerd, om het aantal bezoekers te beperken en de tijgers ook de rust te geven. Twee safari's per dag, woensdagmiddag niet.
En als je geen in het voren geboekt entreebewijs hebt wordt het heel lastig om binnen te komen.
De plaatselijke agent levert de auto plus chauffeur, vanuit het park krijg je een gids mee.
Exact om half drie gaat de slagboom open en kunnen we vertrekken. Ik zit als enige in de Jeep.
De gids vertelt veel over de natuur, we zien ook meerdere soorten antilopen, wrattenzwijnen, jakhals, maar nog geen tijgers.
Dat zou ook zo blijven, helaas. Maar de natuur is er ook prachtig.
Om half zes zijn we terug en ik word na het verlaten van het park, keurig terug gereden naar Mögli.
Acht uur. Tijd voor het avondeten. De soep was goed, doe nog maar een bakkie, de rest was bagger. Toch maar iets gegeten, koffie na en mijn kamer opgezocht.
En die was koud. Op bed 1 dekentje, van het andere bed ook maar de deken gebruikt, maar ik werd toch diverse keren wakker van de kou.
Om vijf uur op. Om half zes stond de Jeep er weer voor de ochtendsafari.
Nog steeds koud, maar ik had vijf lagen kleren aan en dat ging prima.
Zelfde ritueel om binnen te komen. Maar in de loop van de morgen toch hier mijn eerste tijger gezien. Hij zat achter wat herten aan, dat zagen we mooi. De herten staken de weg over, de tijger zou volgen. Voor ik er op verdacht was, was ie ook weer weg.
Maar wel mooi om zo'n aanval gezien te hebben.
Na de safari sprak ik de eigenaar van Jungle Safari Tours. Echt een aardige vent.
Het kon zijn, zei hij, dat er een paar safari's zouden zijn, waarbij ik niet alleen in de auto zou zitten. Ik vind dat geen probleem.
Die middag al kon ik uitstappen en bij een drietal mensen uit Nw Zeeland instappen. Hartstikke leuk. Heb je wat te praten, de auto was beter, nee, niks mis mee.
Dat was een familiereis. Opa en oma, die in Nederland bleek te zijn geboren, dochter en schoonzoon daarvan en drie kinderen, verspreid over twee auto's.
Wat bleek achteraf. Ik had een permit om het park in te gaan, zij niet.
Door mij bij hen in de auto te zetten, werd dit probleem opgelost.
Ook tijdens deze middagsafari geen tijger te bekennen. Wel hoorden we alarmsignalen van de gevlekte herten, maar de tijger hebben we niet te zien gekregen.
De mensen, waarmee ik in de auto zat, hadden een veel betere accommodatie dan ik.
Ze zaten in de Samode lodge. Eigen vervoer van de lodge en keurig engels sprekend personeel. Zij hadden wel verwarming in de kamers. En het bleek niet veel duurder dan waar ik zat. Daar ga ik wel iets van zeggen tegen VNC Asia Travel. Ik kan me niet voorstellen, dat er veel landgenoten zijn, die happy in Mögli zitten.
Ook vertelde de man van Jungle Tour Safari's, dat Mögli meer een onderkomen voor Indiërs was. Dat maakte een hoop duidelijk. De vuilnisbelt achter mijn huisje, het eten en de nauwelijks engels sprekende staf.
Het avondritueel was weer hetzelfde. Wel een andere soep, de rest niet anders dan de avond er voor.
Toch maar een paar extra dekens gevraagd en ze kwamen zowaar aanzetten met een dik dekbed. Dat bleek voldoende, heerlijk warm en lekker geslapen.
Inmiddels is het 31 december geworden. 's Morgens weer vroeg op, om kwart voor zes stond de Jeep weer klaar.
Dit keer kwam ik bij de andere drie Nw Zeelanders in de auto. Niks mis mee dus.
Om half tien werd er gestopt en kwam er de wereld aan eten voor de dag. Het ontbijt. Koffie, eieren, sandwiches, koekjes en ook aan mij was gedacht. Hartstikke attent.
We hebben weer echt mooi door de natuur gereden, maar ook hier helaas geen tijger gezien.
Na de safari werd ik gedropt bij het kantoor van Jungle Safari Tours. Omdat ik niet alle safari's alleen had gemaakt kreeg ik geld terug. Omgerekend zo'n € 40,=.
Kwam wel goed uit, want ik was bijna door mijn geld heen.
Als mij door wie dan ook gevraagd zou worden, of ik alle safari's alleen heb gemaakt, moest ik wel ja zeggen. Geen probleem. Tot op heden heeft nog niemand daar naar gevraagd.
En dan oudejaarsavond. Het hele Mögli stroomde 's middags opeens vol met Indiërs. Ik heb er een paar gesproken, maar ze zijn moeilijk te verstaan.
Omdat het woensdag was, had ik geen safari meer, dus ik was woensdagmiddag vrij, net als vroeger op school.
Ik heb mijn stoeltje lekker buiten gezet, colaatje erbij en ben lekker gaan lezen.
Op een gegeven moment, rond een uur of zeven, begon de muziek. Livemuziek tegelijkertijd met een bandje. Het klonk nergens naar. Ik ben mooi blijven zitten en rond acht uur werd mij zowaar het avondeten bij mijn huisje gebracht.
De andere gasten waren eigenlijk een groep. Heb ik ook niks te zoeken en had er ook geen zin in.
Het eten was weer precies hetzelfde. Niks. Om niet al te bot over te komen heb ik uit alle schaaltjes wat eten gehaald, in een lege chipszak gedaan en bij de rest van het afval achter mijn huisje neergegooid. Ook weer klaar.
Direct na het eten, je gelooft het niet, kwamen ze met een kacheltje aanlopen. De nachten waren net minder koud geworden, dus het gevoel van timing kwam niet helemaal op het juiste moment.
Om tien uur was ik best wel moe. Al een lange dag geweest en ik besloot maar te gaan pitten. Kacheltje aan, dekbed over me heen en het volgende wat ik me herinnerde, was dat het vijf uur 's morgens was, 1 januari 2015.
Ik zou om acht uur worden opgehaald voor de rit naar Kanha. Om tien over zeven stond er al iemand voor mijn deur met het ontbijt. Ik was de enige gast, die iets moest, dus dachten ze, we brengen het ontbijt wel.
De auto was ook al gearriveerd.
Het ontbijt was wel goed en om kwart voor acht uitchecken en wegwezen.
Lange rit voor de boeg. Ruim zes uur rijden. En heel veel regen gehad onderweg, het spoelde flink. Gelukkig tijdens een reisdag en niet in een open safari auto.
De chauffeur sprak slecht Engels, maar hij reed wel goed.
Onderweg een paar keer gestopt voor koffie, hij moest ook nog ontbijten en dat heb ik allemaal maar betaald. Totaal was ik vier euro kwijt.
En inderdaad om kwart over drie arriveerden we bij Infinity Resorts. Ik zou hier een luxe tent krijgen.
De ontvangst was buitengewoon hartelijk. Echt vriendelijke mensen, die ook fatsoenlijk te verstaan waren. Bij aankomst kreeg je eerst een warme doek om je handen schoon te maken, vervolgens een welkomstdrankje.
Ik kreeg sleutel 118 mee en op naar de tent. Wat een verrassing. Net zo'n tent als in de woestijn in Oman. Van alle luxe voorzien en een fatsoenlijke badkamer, waar heet water uit de kraan kwam.
De eigenaar is schatrijk en heeft vijf van deze Resorts. Voor de hobby een beetje. En hij ondersteunt de lokale bevolking d.m.v. gratis medische zorg, onderwijs, schadeloosstelling van door tijgers aangevallen vee.
Verder steunt hij financieel ook de tijgerparken in India, waar zo'n Infinity Resort staat.
En wat bleek, in Bandhavgarh staat ook een Infinity Resort. Eén en één is twee. Probleem Mögli opgelost. Alleen hier ook geen Wifi.
Heb na aankomst een hele tijd met de manager gesproken. Ik was de enige gast zei hij. Maar de hele tuin zat vol. Dat was een speciale groep, een gen groep. Die eten alleen wat ze zelf hebben klaargemaakt en mogen veel dingen om religieuze redenen niet eten.
De man zelf had wat snackjes vooraf klaar laten maken en je gelooft het niet, hij had tosti's. Daar maar een paar van gegeten en rond acht uur werd ik in het restaurant verwacht. Daar was natuurlijk niemand.
Geen buffet, maar elke gang werd aan tafel geserveerd. Nog steeds niet mijn favoriete eten, maar wel een stuk beter dan waar dan ook.
Aan bediening ook geen gebrek. Een man of vier waren bezig het mij naar de zin te maken en niet op een vervelende manier.
Kopje koffie na, een waardig besluit van deze dag.
Twee januari. Mijn eerste safari in Kanha. Om kwart voor zes vertrekken.
Iets over half zes stond ik al buiten, de auto was er ook al en een grote picknick mand met ontbijt ging mee. Zelfde principe als bij de Samode lodge.
Dit gebied is iets meer open dan de vorige waar ik was geweest. Ook genoeg dieren te zien, maar de tijger nog niet.
Rond half tien reden we naar een dorpje midden in het park en daar werd een tafelkleed op de motorkap uitgespreid en het ontbijt geserveerd. Sandwiches, eieren, vruchtensap, fruit en pannenkoekjes.
Er was genoeg, ook voor de chauffeur en de gids. Volledig voldaan vervolgden we onze weg. Totdat we een andere auto tegenkwamen, die wist te vertellen, waar een tijger gespot was. 'Houd je vast' werd er geroepen en met volle snelheid werd het park doorkruist op weg naar een vijver, waar de tijger zou zijn.
Daar aangekomen lag er in het gras aan de overzijde van het water een tijger te pitten. Joepie ik heb hem gezien, maar hij bewoog niet en was best ver weg. Toch een mooie belevenis, maar je wilt zo'n dier van iets dichterbij kunnen zien. Helaas.
Om half twaalf arriveerde ik weer bij het resort. En weer stonden ze klaar met een warme handdoek en een drankje.
Wat wil je voor de lunch? Soep? Ja lekker en doe er maar wat tosti's bij. Geen probleem, om één uur stond alles klaar in het restaurant. Verder was er ook niemand.
'Vanavond is er ook niemand, je bent de enige gast'. We gaan wel weer voor je koken, wat wil je. 'Iets Europees?' vroeg ik. Als antwoord kreeg ik, dat ze iets anders dan Indisch zouden gaan klaarmaken. Ben benieuwd.
Dan de middagsafari. Dat was echt een avontuur. Op een gegeven moment reden we achterop een stoet auto's en er voor liep een grote mannetjes tijger op de weg.
Wij reden helemaal als laatste en foto's maken was moeilijk omdat iedereen nog reed. Allemaal achter de tijger aan, wel een stuk of acht auto's. Sommigen drukten andere auto gewoon opzij, alles voor HUN toerist.
Binnen vijf minuten reden WIJ vooraan. Hij had iedereen links en rechts door de berm ingehaald en ja, wij reden op kop.
Als de tijger stopte stopten wij ook en kon ik foto's maken. Zo wil je een tijger tegenkomen.
Even later stond de tijger weer op en liep weer verder. Alle motoren werden weer gestart en daar gingen de colonne weer. Daar heb ik ook foto's van gemaakt.
De tijger stoorde zich aan geen enkele auto, hij was duidelijk op zoek naar een vrouwtje. Die hoorden we in de verte ook wel en daar wilde onze tijger heen.
Al met al hebben we het dier een half uur kunnen volgen. Echt een unieke ervaring.
Ik heb zeker 60 foto's gemaakt en er zitten er zeker drie bij, die extra mooi zijn.
Na de drive, weer een warme handdoek en een drankje en uiteraard heb ik het personeel de foto's laten zien, die waren ook echt benieuwd.
Voor het eten zou worden opgediend, had ik nog even tijd om alles te laten bezinken.
Een hartstikke leuke middag, en eindelijk een tijger goed in beeld gekregen.
Het 'continentale' diner was iets anders dan ik me had voorgesteld, eigenlijk was het gewoon Indisch, maar dan net weer wat andere gerechten dan ik gewend was.
Om 22:00 uur pitten, de volgende morgen weer om 05:00 uur op.
Ik schrijf 3 januari. Mijn laatste dag in Kanha en op de reisdag morgen na, ook mijn laatste vakantiedag hier in India.
Rond half zes stond de Jeep er al weer. Ontbijtpakket was al ingeladen.
We waren nog niet op weg, of het begon te regenen. Geen probleem, er werd een zeil over de open auto gespannen, waardoor iedereen droog kon zitten. Helaas, mijn hoofd komt een centimeter of 30 boven de rollbar uit, dus het was wel een beetje behelpen om op een hobbelweg ook nog scheef te moeten zitten.
De ingang van het park werd bereikt en stipt om half zeven gaat het hek open.
Nog steeds regen en dan zie je weinig dieren. Ja, een paar hertachtigen en je hoort wat vogels fluiten. Even later bijna droog, dus haal dat zeil maar weg. Kan ik in ieder geval rechtop zitten en rondkijken. Mijn regenjack had ik zo wie zo al aan, vanwege de wind in de open auto.
Rond half tien arriveerden we in het dorpje Kanha. Ligt midden in het park en hier wat voorzieningen. Er was een gebouw, waar tafels en stoelen stonden, die gebruikt konden worden om aan te ontbijten.
Verder was er een klein museum, waar ook nog een korte film werd vertoont.
Na het ontbijt klaarde het wel wat op, maar behoudens de 'normale' beesten, geen tijger te zien of te horen.
Om kwart voor twaalf was ik weer bij het hotel. Voor de lunch maar weer de tosti's besteld, waar ze bij wijze van verandering iets van kip tussen hadden gedaan in plaats van kaas. Beetje jammer, maar het was wel te eten.
De middag safari kenmerkte zich in ieder geval als een droge middag. Af en toe zon.
De gids, die ik nu mee had, had 's morgens ergens iets gehoord en daar gingen we als eerste heen.
Na een uurtje rijden zou er een tijger in de bosjes moeten zitten. Ik zag niks, maar er waren mensen, die er wel van overtuigd waren. En ja, daar bewoog wat. Een mannetjestijger. Ik riep, dat er nog één zat en ja hoor, nummer twee kwam ook te voorschijn. Allebei mannetjes.
Achter elkaar renden ze de weg over, weer de struiken in.
Driftig werd er rondgereden, om maar te hopen, dat ze aan de andere kant van het bos, de weg weer op zouden komen.
Het duurde wel even, maar ja, daar kwamen ze weer aan.
Ze staken de weg over, niet ver bij mijn auto vandaan. Gebroederlijk liepen ze naast elkaar tot ze, uit het niets, met elkaar begonnen te vechten.
Wat een brute kracht zie je dan, ongelofelijk. Mijn foto's zijn fantastisch, uniek. Zelfs mijn gids had dit nog nooit gezien.
Om de dag compleet te maken, zagen we even later ook nog een vrouwtjestijger lopen, maar toen die het bos in liep, was er geen tijd meer om deze nog verder te volgen.
Stipt om half zes gaat het hek dicht en ik denk, dat ze een boete krijgen als ze te laat zijn.
Terug in het hotel de foto's natuurlijk laten zien. Normaal komt dit niet voor zei de manager. Drie tijgers in hetzelfde territorium, uniek. Als er dan ook nog twee gaan vechten, is dat helemaal uniek.
Na de opfrissende douche, was er weer het diner. Voor de derde avond op rij, zat ik alleen in het restaurant. Er waren inmiddels wel andere gasten, maar die zouden pas om tien uur eten.
Dat tijdstip was voor mij aanleiding om toen de ogen te sluiten.
Vier januari. Nu echt mijn laatste dag in India. Nu eens een keer niet om vijf uur op, maar zeven uur.
Ook mijn eerste ontbijt in het restaurant en die was overvloedig. Begon met fruit en dat is altijd link, vooral als de schil er nog om zit.
Ik had gewoon wat toast besteld, fruitjuice, koffie en een omelet. Gastvrij als deze mensen zijn, kwam er van alles nog bij. Overal maar wat van genomen, maar niet alles was even lekker.
Na de koffie, hebben ze me nog een museumpje laten zien, waarin oude gebruiken van een net zo'n oude stam waren tentoongesteld. Meer dan 20 minuten duurde het niet. Daarna nog een rondleiding door de groentetuin, waar ze zelf van alles verbouwen voor de eigen keuken. Daar smaakt een doperwt nog als een doperwt. Als t'ie op je bord ligt, zit er geheid een andere smaak aan.
Iets voor tien kwam de auto weer voorrijden. Zelfde chauffeur. We hebben nog even een bakkie gedaan en zijn toen vertrokken. Weer zo'n rit van zes uur.
Onderweg in een net nieuw hotel een bakkie gedaan en verder alleen maar gereden.
Iets voor vier werd ik afgezet bij het vliegveld van Nagpur. Zou een enorm groot vliegveld zijn, maar eigenlijk stelt het niet veel voor.
Air India is er nog niet, ik kan nog niet inchecken. Tot die tijd moet ik wachten tot de bagagescanner bemand is, voor ik verder kan.
Een uurtje later is het zo ver. Bagage door de scan, inchecken, een stoel bij de nooduitgang geregeld en dan weer wachten, tot ik door de security check mag.
Het slaat allemaal nergens op, dat etappewerk, maar blijkbaar moet het daar zo omslachtig.
Uiteindelijk door alle controle heen en in de rookruimte een sigaretje roken. Daar kom je dan ook altijd weer mensen tegen, dit keer een Amerikaan, die in Nagpur geboren was.
Hij zou me ook wel even helpen met het vinden van de juiste weg in Mumbai. Ik moest nl. van Domestic naar International Departures en daar was een slimmigheidje bij. Niet buitenom, maar via het vliegveld. Dat scheelde anderhalf uur in tijd.
De vlucht duurde 5 kwartier en in Mumbai aangekomen, wist hij inderdaad een buslijn te vinden, die ons snel naar de andere kant van het vliegveld bracht.
Ik had nog vier uur overstaptijd, maar omdat het een Delta vlucht was en dus Amerikaans, moest ik rekening houden met drie strenge controles.
We gaan het zien.