Ayers Rock en the Olgas

Gisteravond een pizza zalm gehad. Dikke laag kaas er onder en niks zalmsnippers, de hele pizza was belegd met dikke plakken zalm.
Daar heb ik goed op geslapen en om half zes was ik al op. Eerst een bakkie op het terras, het was nog donker.
Weer met de auto naar de overkant voor het ontbijt, ik was er om 06:15 uur.
Na het uitchecken op pad, precies zeven uur.
Tien minuten later had ik de eerste foto al gemaakt van de zonsopkomst.
Een half uurtje later gebeurde het. Twee prachtige gekleurde ara's zaten in de berm en toen ik er aankwam, vloog de ene de goede kant op, de andere dus niet.
Een heel palet van gekleurde veren, fleurde achter mij de weg op. Best wel zielig, want die andere zoekt hem of haar nu misschien wel.
Weer iets later, rond kwart over acht, staat er een vrouw te zwaaien, ik moest even stoppen. Het bleek een Spaans stel te zijn met twee lekke banden. Beide aan de linkerkant. Het meiske vroeg of ik hun verhuurbedrijf wilde bellen, want hij sprak helemaal geen engels en zij matig en durfde met haar talenkennis niet zelf te bellen.
Zij het nummer intoetsen en bellen. Toen pas kwam ze er achter, dat daar helemaal geen bereik was. En ze was niet eens blond.
Ik heb het telefoonnummer genoteerd, kenteken en naam en heb beloofd, dat ik bij de eerste gelegenheid zou bellen.
Drie kwartier later kwam ik een auto tegen. Ik die man stoppen en vragen of hij bereik had. Ook niet. Ook bij mensen, die met de caravan overnacht hadden op een parkeerplaats, geen had bereik.
Beetje lullig, want die mensen moesten om twee uur 's middags naar Sidney vliegen.
Bijna 180 km verder, in Curtin Springs, vond ik een telefooncel. Ik die verhuurder bellen en had niet de indruk, dat het probleem daar al bekend was.
Alles uitgelegd, en aangegeven waar ze ongeveer stonden en dan maar hopen, dat het goed is gekomen.
Van de nood een deugd gemaakt en in Curtis Springs ook gelijk een bakkie gedaan.
Ik weer verder richting Ayers Rock. Om half twaalf was ik bij de ingang van het park, kaartje kopen en inmiddels had ik de rots al gezien.
Uluru, zoals hij lokaal heet, is een monoliet met een omtrek van 9,4 km en steekt 348 m boven het maaiveld uit.
Waarschijnlijk is het een 600 miljoen jaar oud blok sediment, dat bloot kwam te liggen, toen de rest er omheen weg erodeerde.
Onder de grond loopt dit massief nog enkele kilometers door.
De eerste blanken, die deze rots zagen, vernoemden hem in 1873 naar de toenmalige premier van Zuid-Australië, sir Henry Ayers.
Op de Mala parkeerplaats de auto neergezet en even rondgekeken. De rots beklimmen was vandaag niet mogelijk, vanwege regenkans.
Jammer, maar ik had dat toch niet gedaan.
In plaats daarvan had ik mij al voorgenomen om de Base Walk te gaan doen. Dan loop je helemaal om de monoliet heen, 10,7 km.
Ook nog even de Mala Walk gedaan, gedeeltelijk ook hetzelfde als de Base Walk.
Onderweg kom je niet veel mensen tegen. Twee Italianen op de fiets, waar ik een tijdje mee heb staan praten en om de twee kilometer is er een rustpunt, kun je even wat (eigen) vocht innemen en meestal staan er ook wel wat andere mensen, dus een praatje is gauw gemaakt.
Op sommige trajecten staan borden, dat je daar geen foto's mag maken, omdat het een heilig stuk is van de Abo's. Ik heb me er niet altijd aan gehouden.
Ik heb er precies drie uur over gedaan. Veel foto's gemaakt en je ziet gewoon veel details van de Rock als je er omheen loopt.
Daarna de auto gepakt en 50 km verder gereden naar de Olgas. Dat is een sterk gekloofd bergmassief, welke ook oprijst vanuit het niets.
Dit massief bestaat uit 36 rotskoepels, verspreid over 35 km2. Ook door erosie, zijn de toppen rond afgesleten.
De hoogste top is Mt Olga met een hoogte van 1072 m.
Daar heb ik de Olga Gorge gelopen, een kilometer of twee.
De trail naar de Valley of the Winds heb ik aan me voorbij laten gaan, dat was nog weer een wandeling van vier uur geweest en had ik in het donker gelopen. Ik had er trouwens ook geen zij meer in, voldoende gelopen vandaag.
Daarna terug gereden naar Ayers Rock voor de sunset ervaring. Tjee, wat een auto's daar. Mensen zaten in klapstoelen bovenop de camper, mega fototoestellen op statieven, een dolle boel.
Ik heb mijn foto's gemaakt en wilde een warme douche.
Dus op naar het Desert Garden Hotel in Yulara. Het begon er al mee, dat je je auto ik weet niet hoever van de receptie moest parkeren.
Daar kreeg ik de sleutel van mijn verblijf (kamer + terras + tuin), nummer 330.
Verder lopen dan daarheen was onmogelijk en je kon er niet met de auto komen. Die kon blijven staan.
Dus is met de hele zooi zijnde schoudertas, rugzak en grote tas van de auto naar de kamer. Niet te vinden. Ik liep al tierend door de tuin heen met al die zooi.
De looproute is bekend, maar dan zijn ze zo slim geweest, om de nummering aan de andere kant van het gebouw te publiceren.
Dus uiteindelijk heb ik wel de warme douche gekregen.
Het was al laat, dus daarna naar het restaurant. Plek zat, maar iedereen, die binnenkwam, werd verteld, dat het vol was. Je naam en kamernummer werd genoteerd en binnen twee minuten zat je aan een tafeltje.
Als vooraf een salade met kangoeroe filet en als hoofdgerecht ook kangoeroe. Als bijzonderheid kan ik nog zeggen, dat er niks van mijn bord is afgesprongen.
Bakkie op de kamer om nog even de dag door te nemen en op schrift te zetten.
Morgen puur een reisdag, terug naar Alice Springs.