Het einde van de reis door Mongolië

6 september
De locatie waar we vanochtend vertrokken was wel een bijzondere. Heel aardige mensen, super gastvrij en een hele mooie omgeving.
Het was, dat de rivier veel water afvoerde, anders hadden we ook nog kunnen kajakken.
Na het ontbijt geef de man mij zijn mailadres. Ik had namelijk vanaf het hoogste punt in de omgeving, een foto van zijn kamp gemaakt, waarbij bergen en rivier ook zichtbaar waren. Leuk voor de website, vond ik en hij ook, dus stuur ik hem die foto.
Voor we echt vertrokken, moesten we nog even op de foto en daarna werden we enthousiast uitgezwaaid.
De rit van vandaag was geheel over asfalt. Met name de eerste helft van de rit gaf mooie vergezichten te zien en een aantal fotostops waren daar het gevolg van.
Onderweg weer een koffiestop en weer verder. Daarna werd het wat saai.
Rond kwart over één waren we in het ger kamp. De te beklimmen vulkaan was goed te zien. Afgesproken om eerst te gaan lunchen en daarna de vulkaan te beklimmen.
Tuv wilde wel heen en weer lopen. Zo'n hoge berg lijkt dichtbij, maar dat vertekent vaak wel. Was ook zo. De krater lag 5,5 km bij het kamp vandaan. Dat zou betekenen elf km door grasland lopen en 200 klimmen en dalen.
Dit soort vergelijkbare prestaties heb in militaire dienst al gedaan (bij 43 Heavy), dus kwamen we tot de conclusie, dat we met de auto heen gebracht zouden worden, de klim zouden doen en daarna door het grasland terug zouden lopen naar het kamp.
Aldus. Het kamp ligt op 1480 m.
Ons startpunt aan de noordkant van de krater lag op 1622 m. De helling begint flauw, maar loopt al snel richting de 60 graden.
Boven aangekomen in precies 20 minuten, gaf de hoogtemeter 1706 meter aan.
Eerst wat foto's gemaakt en daarna naar de zuidkant van de kraterrand gelopen (1725 m).
Onderweg ook nog flink wat foto's gemaakt. Maar gisteren, lopend over de bergkam, met veel groen en een rivier, gaf een mooier panorama dan vandaag.
Op de helling ook wel mooie foto's gemaakt van verschillende kleuren grassen en struiken, maar net niet zo mooi als gisteren.
En toen naar beneden. Dat bleek ruim 200 meter dalen te zijn over alleen maar losliggende lavastenen. Best link, want die stenen zijn rondachtig van vorm en rollen derhalve makkelijk. Naar beneden wel te verstaan. En omdat er nog steeds niks naar boven valt, was het uitkijken. Het heeft me veel inspanning gekost, maar gelukkig heelhuids beneden aangekomen.
Dat heugelijke moment hebben Tuv en ik uitbundig gevierd met een blikje Coca Cola en elk twee minimarsjes.
Daarna de 5,5 km nog terug naar het ger kamp.
Uiteindelijk zijn we drie uur onderweg geweest.
Daarna een lekkere warme douche en om zeven uur diner. Nou dat was niks.
Ongare patatjes, bult rijst er naast en twee kippenpoten, niet mijn favoriete eten. En omdat je met kip nooit weet wat je binnenkrijgt, leek het mij verstandig er een preventief medicinaal drankje bij te nuttigen, Coca Cola.

7 september
Ik ben gezond gebleven, maar dit kampje was niet je van het. De mensen waren ook niet echt gastvrij en of vriendelijk. Het ger kamp waar normaal overnacht wordt, was verwoest in een storm.
Het ontbijt was redelijk en daarna wegwezen.
De eerste grotere plaats, die we passeerden was Bulgan. Hier was verder niks.
In de volgende plaats, Erdenet, hebben we even gepauzeerd.
We zijn een marktje doorgelopen en even naar de supermarkt geweest. Daarna wilde ik graag het Sovjet monument voor de vrijheid bekijken, maar dat stelde uiteindelijk echt niks voor.
In de buurt nog even een parkje doorgelopen, waar toevallig opnames voor een tv-serie plaatsvonden. Ik ben niet als figurant gevraagd.
Iets buiten Erdenet bevindt zich een kopermijn. Van veraf iets van kunnen zien.
En daarna weer door op de, deze keer, goede asfaltweg. Iets na Baruunbüren de weg af, het laatste stuk onverhard. Bij een tentje langs de weg lunch. Ik vertrouw dat soort tentjes niet zo, dus ik heb het bij een cola gehouden.
Nou is het wel zo in Mongolië, dat als je eten verkoopt, je wel aan bepaalde eisen moet voldoen en je moet papieren halen. Dat was het antwoord op mijn vraag, of het eten daar wel veilig was. Laat onverlet, dat ik daar niet iets eet.
De onverharde route liet weer wat mooie panorama's zien en na ruim een uur tuffen kwam het klooster, de bestemming van vandaag, in beeld.
Het klooster heet Amarbayasgalant Klooster, één van de drie grootste boeddhistische centra in Mongolië. Het werd gebouwd tussen 1727 en 1737 in opdracht van de Manchu keizer Yongzheng. Tijdens de zuiveringen in de jaren dertig van de vorige eeuw, zijn er 'slechts' tien van de zevenendertig tempels vernield.
Met behulp van UNESCO is er tussen 1975 en 1990 flink gerestaureerd.
Als ik de boel zo bekeek vandaag, dan hebben ze het geld in de zak gestoken en slechts minimaal gerestaureerd. Overal groeien bomen en struiken en een kind kan nog zien, dat die daar niet behoren te groeien. Gekleurde muren zijn in ongeveer dezelfde kleur overgeschilderd, op de daken groeit ook van alles en buiten het klooster troffen nog een stapel dakpannen aan, echter in de verkeerde kleur voor het klooster.
Als dit complex voor onze nazaten behouden moet blijven, moet er nu wel iets gaan gebeuren, anders is het binnen 50 jaar gewoon een ruïne.
We zijn er doorheen gelopen, d.w.z. tussen de tempels door. Er was geen monnik te zien en alles zat op slot, dus binnen hebben we niets kunnen zien.
Iets hoger op de heuvel een groot gouden Boeddha beeld en iets links ervan een boeddhatempel. Alhoewel de Dalai Lama gezegd heeft, dat er mee gestopt moest worden, vindt hier elk jaar een festival plaats. Hoewel vrij afgelegen en moeilijk bereikbaar, komen er rond de duizend bezoekers op af. Rijke bezoekers, die dus die tempel en beeld betaald hebben. Ze hebben zelfs telefoonontvangst mogelijk gemaakt. Helemaal over de top.
Toen we naar boven liepen, kwam er juist een man naar beneden gelopen. Geboren in 1940, wist hij van alles te vertellen over hoe het vroeger was.
Uit zijn binnenzak kwam een pakje sigaretten en een fles whiskey. Hoewel het volgens de gids niet beleefd is om wat je wordt aangeboden, te weigeren, heb ik dat toch maar gedaan. Ik rook niet (meer) en van alcohol moet ik al helemaal niks hebben.
Daarna de trap op naar het boeddhabeeld. De offers, die er lagen zaten vol met wespen en die hebben we nog even helemaal van de leg gekregen.
Daarna naar de tempel. Ook wel mooi, maar ook een mooi hoog punt om het klooster te fotograferen.
Daarna weer bergaf, naar de auto en nog even tien minuten rijden naar het ger kamp.
Keurig kampje, goed eten en drinken en vriendelijke mensen.
Morgen eigenlijk de laatste dag hier. Half zeven ontbijt, zeven uur rijden en rond de middag in UB.
Morgenavond gaan we met z'n drieën uit eten en vrijdagmorgen wil ik om 06:00 uur bij het vliegveld zijn.
Morgenmiddag ga ik zelf UB verkennen, om 20:00 uur gaan we, zoals gezegd, nog even uit eten.

8 september.
Slecht geslapen, vanwege de kou. Het heeft vannacht gevroren! En als de dekens steeds van het bed glijden, koel je vanzelf af en uiteindelijk word je wakker.
Dekens er weer overheen en opeens gaat de wekker. Nog steeds koud, maar nu kon ik me erop kleden. T-shirt, fleece en windjack was genoeg.
Ontbijtje was prima en iets voor zevenen reden we al. De chff had een klein gaatje in het ijs op de voorruit gemaakt, daarna gewoon rijden, de rest moet onder het rijden ontdooien. Aangezien er geen kip bij de (onverharde) weg is, maakt het ook eigenlijk niks uit.
Zelfde weg terug voor een keer en om 8 uur stonden we weer bij het asfalt.
Onderweg nog een koffiestop gemaakt, maar verder doorrijden.
Rond kwart over twaalf zagen we de eerste industriegebieden opdoemen.
Ja, en dam is het weer lunchtijd. Het voorstel van Tuv was nu wel aanlokkelijk. Zullen we naar de BurgerKing gaan? Jaaaaaaaaa, tuurlijk.
Daarna naar het hotel. Gezamenlijk diner, 19:00 uur. Het was half drie.
Een kwartier later liep in UB in. Het eerste wat me opviel was de viezigheid overal. De lucht was ook niet echt schoon, dikke walmen van dieselbussen knalden mij om de oren.
Het barst hier van de Priussen, maar die worden voor € 4000,= uit Japan gehaald. Japan is er mooi van af en een land als Mongolië zit straks met de accu's uit die hybride auto's.
Maar goed, eerst naar het Djengis Kahn plein, daarna naar de State Department Store.
Hele winkel van boven tot onder doorgelopen, leuk om te zien, maar qua souvenirs is het kitsch.
Daarna moest ik een heel eind verder lopen om bij het Gandan tempel complex te komen.
Dat was het derde belangrijkste boeddhistische klooster van Mongolië. Ik heb ze nu ook alle drie gehad. Hier zag je ook daadwerkelijk monniken. Dat was een beetje voor het eerst. Entree was $ 2,= .
Deze gebouwen zagen er beter uit dan die van gisteren.
Het hoogste gebouw vertoonde trekken van de Tibetaanse bouwstijl, de rest meer Chinees. Ook qua kleurstelling ging dat op.
In deze grootste tempel stond een enorm Boeddha beeld. Zeker een meter of twaalf hoog. Foto maken kostte het dubbele van de entree, dus als Nederlander maak je dan stiekem een foto. Zo ook ik, en niemand die het heeft gemerkt.
Nadat ik het hele complex was overgelopen tijd voor een tweede klooster(tje), Geser Süm. Was erg klein, twee monniken gespot, verder deed het erg oud aan.
Daarna vond ik het genoeg. Rustig terug lopen naar het hotel en op de weg terug gelijk even kijken, waar ik moest zijn en hoe lang het lopen was.
Rond half zes passeerde ik het gebouw Blue Mon, en toen hoorde ik getoeter. Ze stonden er al. Tuv was naar de kapper geweest en Bat had wat rondgehangen en nu zaten ze samen in de auto te wachten tot 19:00 uur.
Ik vond een douche wel even zo fijn na een dag hobbelen in de auto en het rondje Ulaan Bataar, wat overigens Rode Held betekent.
Het was net geen kwartier lopen naar het hotel, dus douchen, schone kleren aan en weer terug. Om half zeven zaten we aan tafel, bij het raam. Het restaurant heette Bull, Hot Pot.
Iedere tafel heeft daar per zitplek een eigen inductieplaat. Daar wordt een pannetje heet water op gezet en vervolgens de wereld aan ingrediënten er naast.
Vlees, groente, pasta, paddestoelen, sojasaus, pindasaus en een flesje water.
O ja, ik vergeet de eetstokjes, daarmee moet je als het eten gegaard is in het pannetje water, het spul binnen zien te krijgen. Ik kreeg twee vorken, anders had ik weer naar de BurgerKing gemoeten.
Wel apart om zo te eten. Dit restaurant heeft geen dure chef nodig, alleen iemand die goed met een mes om kan gaan en alles voorsnijdt.
Als toetje was ijsbolletjes, ook lekker en daarna naar huis cq. hotel.
Morgenvroeg staan de heren om 05:30 uur voor de deur om me naar het vliegveld te brengen. De boardingpassen heb ik voor beide vluchten, nu alleen proberen weer bij de nooduitgang terecht te komen.
Mongolië, echt een prachtig land, waar je ook komt. Persoonlijk vond ik alles wat ik gezien en beleefd heb, hartstikke leuk en mooi. Net iets boven alle moois uitstijgend vond ik toch de dikke week in de Gobi woestijn, zonder afbreuk te willen doen aan het noorden, waar het weer wat slechter was en de temperatuur ook zakte.
De ger tenten waren niet oncomfortabel en als je het echt koud had, was men ook wel genegen om het houtkacheltje in de tent aan te doen.
Het echte campinggevoel ontstaat als je naar de wc moet. Dan moet je echt toch de tent uit. De rol wc-papier hoeft niet meegenomen te worden, daarin was overal voorzien. Ook de hygiëne was overal goed. Douches en toiletten waren altijd schoon en werden, als er gasten waren, ook schoongehouden. Ook een selectiecriterium van de organisatie hier. Onder de maat?, dan kiezen ze aan ander kamp, die wel aan hun (hoge) standaard voldoet.
De gids was een fijne vent, de chauffeur ook en ook iemand, die geen risico's nam in het verkeer. Iets uitgebreider, heb ik dat de heren vanavond ook verteld.
Kortom eens hele mooie, intensieve reis.