Mingun en Mandalay

Vandaag na het ontbijt toch maar gaan lopen naar de ferry. Een ochtendwandeling doet het altijd goed, hoewel je hier op straat meer verschillende dingen ruikt dan normaal bij ons.
De rivier is een groot riool. Als afleiding hebben ze er een fontein in gezet, maar daarachter draaien beluchters om e.e.a. te reinigen. Blijft toch stinken.
Bij het kantoortje van de rederij, zal,ik maar zeggen, aangekomen, een Maartje gekocht. Tjonge, wat duurt dat lang, maar de verkoper maakte met iedereen een ruim praatje, wat uiteindelijk resulteerde in het niet om negen uur vertrekken van de boot.
Als tegenprestatie zou de boot niet om 12:30 uur vertrekken, maar een half uur later.
Rond 09:20 uur vertrokken we dan toch. Geen stoel aan boord, maar binnen een uur ben je dan ook in Mingun.
Wat mij betreft twee hoogtepunten, de Mingun Pagode en de Hsinbyume Pagode.
De bouw van de eerste begon in 1790 en zou werelds grootste stupe worden, ware het niet, dat de bouw stopte toen de koning overleed in 1819.
Toen was er pas een derde klaar en de hoogte is nu 50 m en zou 150 m moeten worden. Toch is het de grootste steenstapeling ter wereld.
Een aantal aardbevingen hebben de scheuren in het bouwwerk veroorzaakt.
Aan de overkant van deze ruïne, bevinden zich de Chinthe Ruins.
Deze brokken vormden ooit de gigantische beelden van half leeuw half draak.
De achterkanten van de beelden zijn nog zichtbaar, de rest is kapot. Hoogte ook toch zeker twintig meter.
Weer iets verder de Mingun Bell, een bel met een gewicht van 90 ton. Dit is de op één na zwaarste klok ter wereld. Waar de zwaarste staat weten jullie, dat heb ik een laar jaar geleden al eens gemeld. Voor wie het vergeten is, dat is de Tsarenklok en die weeg ruim 201 ton en staat binnen de muren van het Kremlin.
Tegenover de bel, het bejaardentehuis voor oude boeddhisten met ook echt twee beelden aan weerszijden van de poort van kromme oude mannetjes.
Helemaal aan het eind van de weg de Hsinbyume Paya, gebouwd in 1816. In zeven lagen omhoog gebouwd en sprankelend wit. Zo wit, dat je blote voeten ook wit werden, want overal was gewoon witte kalk over heen gespoten. Dat noem ik nou nog eens restauratie met snelheid. In een paar weken het hele gebouw spik en span wit.
Tijd voor koffie, maar overal alleen Nescafé met melk. Gatver.
Dan maar een colaatje, zit ook cafeïne in.
Rond half één was ik weer bij de boot. Om één uur vertrek, ware het niet dat er een man aan kwam rennen, die zijn vrouw kwijt was. Hij riep dat ze naar de wc was gegaan en sindsdien spoorloos.
Hij weer terug, maar tijd is tijd en de boot zou wegvaren. Zat die boot vast.
Dus moesten er mensen van voor naar achteren op de boot en met vol motorvermogen probeerde de kapitein de boot weer los te krijgen. Net toen dat leek te lukken, kwam de man er weer aan, een een heel een daarachter zijn vrouw. Nationaliteit? Belgen.
Die vent was pislink, want de hele reis zat hij voorop en zij achterop het schip.
Tijd voor wat anders. In ieder geval ander weer, de hele dag bewolkt en op weg naar Mingun zelfs nog een spatje regen.
Maar met de taxi naar Shwenandaw klooster gereden. Gisteren ook al even geweest, maar nu wat uitgebreider en ondanks dat de zon niet scheen, was het licht beter dan gisteren. Dit klooster is volledig van teakhout gemaakt. Zowel binnen als buiten prachtig houtsnijwerk.
Vroeger stond dit klooster binnen de muren van het Royal Palace, maar in 1880 is het naar de huidige locatie verplaatst. Niet onverdienstelijk want in WW II zijn alle gebouwen binnen de koninklijke muren platgebombardeerd.
Daarna ben ik naar doorgelopen naar Alumashi Kyaungdawgyi, maar niet lang gebleven, want de binnenkant was één grote lege ruimte.
Door naar Kuthodaw Paya, 's werelds grootste boek. Op 729 stenen tabletten, waarbij elk tablet een eigen stupa heeft, vormen ze samen de 15 boeken van de Tripitaka.
Iets verderop, in de Sandamuni Paya, staan nog eens 1774 tabletten. Samen dus het grootste boek ter wereld.
Een paar honderd meter verder in de Kyauktawgyi Paya bevindt zich een 900 ton zware Boeddha. Hoogte bijna 9 meter. Uitgehakt uit één stuk marmer.
Verder allemaal kitsch, met knipperende groene lampjes en spiegeltjes aan de kolommen.
En toen werd het donker, geld bijna op, geen ATM in zicht, dus eerst maar doorlopen.
Geprobeerd om bij de noordpoort nog een foto te maken van die entree (militair).
Eerst stiekem de foto gemaakt, toen doorgelopen naar de slagboom en netjes gevraagd, of ik van dichtbij een foto mocht maken. Dat mocht .... niet.
Lopen, lopen, lopen. Geld automaat, geen MasterCard. Lopen.
Uiteindelijk was ik bij het hotel en bij het hotel tegenover, stond een ATM en die werkte wel.
Ook in mijn hotel gegeten, ze hebben hier ook een menukaart met fatsoenlijk eten.