In galop door Inwe

Gisteren even geen verslag, kom ik straks op terug.
Ik had gisteren nóg een vrije dag in Mandalay, maar voor mijn gevoel had ik de meeste dingen wel gezien.
Ten zuiden van de stad liggen nog een paar plaatsjes, die het bezoeken ook waard zijn.
Amarapura, Inwe en Sagaing.
Misschien kon ik wel een taxi huren en even een prijs(je) met de man afspreken. Nadeel is, dat de taxichauffeurs slecht of geen Engels praten.
Eens even bij de receptie vragen. Geen probleem, zij zouden wel even iemand bellen om mij die drie plaatsjes te laten zien. Kostte 30 euro voor de hele dag.
Kwart voor negen stonden ze voor de deur.
Vader Bob en zoon Ritchie. Met natuurlijk zo'n grote bus, jullie weten wel, zo één die Dick Wessels ook heeft, zo'n bus.
Vader reed, zoon Ritchie was gids.
Via het hotel boeken geeft dan net even meer vertrouwen, dat een willekeurige auto van de straat.
Eerst naar een zaak, waar ze houtsnijwerk voor de tempels en overheden maken.
Kijk, dat hoeft van mij dan niet zo, en behalve dat we nog naar een weverij zijn geweest, wist ik de heren er van te overtuigen, dat de rest van de dag niet meer nodig was om allerlei handwerkslieden aan het werk te zien.
Enfin, de eerste echt stop was bij de Bagaya Kyaung, een tempel, die in 1996 opnieuw is neergezet, nu uit beton. Het dak en andere ornamenten zijn gemaakt van het oorspronkelijke houtwerk.
Even opschieten, want we moeten op tijd zijn bij de Maha Ganayon Kyaung. Een klooster, waar rond de duizend monniken leven. Het is daar de hele dag vrij rustig, behalve vanaf 10:15 uur, want dan gaan de monniken lunchen.
Het eten voor deze lunch wordt gesponsord door gulle gevers.
In twee rijen lopen ze allemaal langs de pannetjes en krijgen ze hun natje en droogje.
Om 10:45 uur zitten ze allemaal te eten en de rest van de dag krijgen ze niks meer. Alleen ontbijt en lunch dus. Nu heb ik op het terrein ook geen stormbaan of iets dergelijks kunnen ontdekken, dus veel energie zullen ze niet gebruiken.
Beetje mediteren en wat rondlopen moet makkelijk kunnen op twee maaltijden.
Nou waren er nog wel meer leuke dingen te zien in Amarapura, maar de heren, zo bleek mij al gauw, hadden een volledig dagprogramma. Als standaard zeg maar.
Alles was zo uitgekiend, dat ze precies op tijd weer in Amarapura zouden zijn voor de zonsondergang bij de U-Bein Bridge.
Dus verder niet meer mee bemoeien, de hoogtepunten zou ik wel te zien krijgen.
De volgende locatie was Sagaing.
Daartoe moesten we een nieuwe brug over, gebouwd door de Engelsen van 2001 tot 2008.
Daarna konden we koers zetten naar de Sagaing Hill. Boven op de berg natuurlijk een tempel, de Pon Nya Shin Paya. De stupa was even niet te zien, die was aan een renovatie toe. Hoewel lokaal gezien dit een van de belangrijkste tempels is, vond ik het allemaal wat tegenvallen. Gelukkig verkochten ze hier van die blikjes, dus het leed werd nog enigszins verzacht.
Op naar de volgende attractie en ook echt de leukste.
Iets zuidelijker ligt Inwe, te bereiken via een veerbootje. Auto kon niet mee, vader en zoon bleven wel wachten. Ik mochten echter niet later dan 16:15 uur terug zijn, want dan zou ik de zonsondergang missen.
Het was één uur. Voor een dollar stond ik aan de andere kant en daar bevonden zich zeker 40 paard en wagens. Het leken wel Mormonen.
Er gold een vaste prijs van Kt 10.000,= voor twee uur en vier stops. Zes euro dus.
Een vrouw regelt alles, incasseert het geld, de helft naar de menner, de andere helft voor haar zelf.
Achtereen volgens passeren: Yedanasimi Paya, Bagaya Kyaung, Klokkentoren en Maha Aungmye Bonzan.
De eerste locatie bestaat uit een paar hele oude, met metselstenen, opgebouwde stupa's. Daarnaast een oud gebouw, met daarin een paar goed bewaard gebleven beelden.
De tweede plek is een klooster, waarbij ook hier het hele complex is opgebouwd van (teak)hout. De trappen omhoog zijn altijd van steen, dit als versteviging tegen aardbevingen. Dit klooster is in 1834 gebouwd en steunt op 267 teakpalen.
Daarna was het hop hop hop, paardje in galop, want de volgende 30 minuten was het hobbelen naar de volgende attractie, een oude klokkentoren in het oude fort.
Die stop duurde 10 seconden. Wel nog een hele mooie foto kunnen maken van dravende ossen voor een wagen.
Als laatste een imposante klooster tempel uit 1822, volledig uit steen opgetrokken.
Je kunt ook tussen de funderingspalen doorlopen, schrik niet, als je daar dan nog een vleermuis of twee tegenkomt. Dankzij goede reflexen, heb ik ze kunnen ontwijken.
En nog vijf minuten en je bent weer op het startpunt. Bij een restaurantje een cola besteld en toen weer met het bootje terug. De dollar, was v.v. .
Het busje stond al weer klaar en omdat er tijd over was, hadden we nog even tijd voor een bezoek aan de Pahtodawgyi Pagode.
Met een hoogte van 60 meter is het het grootste bouwwerk in de omgeving. De hele pagode is massief steen. De aardbeving van 2012 verwoestte de bovenkant van de pagode, maar die was net weer hersteld.
Om de dag af te sluiten naar de U-Bein Bridge. Dit is de langste teakhouten voetbrug ter wereld. Lengte 1188 meter.
Halverwege kun je naar beneden en kun je vanaf een stoeltje de zonsondergang meemaken.
Ik zat nog niet of ik voelde mij niet echt lekker. Eerst maar blijven zitten. Dat het ik ruim een uur volgehouden en toen was de zon ook onder.
Ik weer teruglopen en dat ging wel weer wat, maar ik was blij, dat de bus weer reed, richting hotel dit keer.
Eerst een warme douche genomen en in slaap gevallen. Wakker om 23:00 uur.
Weer in slaap gevallen, kortom, veel te veel gedaan in een te korte tijd.
Vanmorgen was alles weer normaal. Lekker ontbijtje en om half negen stond de auto weer voor de deur. Ditmaal weer eens een gids toegevoegd. Soms snap ik het ook niet.
Maar goed, deze jongen wist best veel te vertellen onderweg en begon het programma voor vandaag uiteen te zetten.
Eerst naar de U-Bein bridge, dan naar het klooster waar de monniken eten. 'Dat kunnen we alvast overslaan, want daar was ik gisteren al', zei ik.
Dan maar richting Monywa. Doel was de Bohdi Tataung, de grootste rechtopstaande Boeddha ter wereld met een hoogte van 130 m. Op dezelfde heuvel ook een immens grote liggende Boeddha. En nog in aanbouw zijnde zittende Boeddha.
Via een trap is het beeld ook aan de binnenzijde te bewonderen. Wat mij hier opviel, waren de vele afbeeldingen van slecht gedrag, die bestraft werden met een warm plekje in de hel. Kinderen met tere zieltjes zou ik deze afbeeldingen onthouden. Sterker nog, ik hoop, dat ik lekker kan slapen vannacht.
Als afsluiting van de dag een bezoek aan Hpo Win Daung.
Net als in Lalibela (Ethiopië) zijn hier in de zandstenen rotsen paden uitgehakt, waarna, eenmaal op diepte, uitsparingen gemaakt, de zogenaamde kamers. Totaal 492 stuks.
Dit werk is uitgevoerd vanaf de 14-de eeuw tot de 18-de.
De meeste kamers zijn maar maximaal en paar meter diep, sommigen ook net groot genoeg om een beeldje te kunnen herbergen.
Loop je het pad omhoog, kom je vanzelf een aantal capucijneraapjes tegen.
Als je geen eten bij je hebt, hebben ze dat meteen in de gaten, dus ik had nergens last van. Met gids het hele complex afgestruind en best mooie doorkijkjes gezien.
Daarna nog een uurtje in de auto naar mijn onderkomen voor één nacht.
Weer een prima locatie, heerlijk luxe, zwembad erbij, dus ook al even gezwommen en zo aan tafel. Eens kijken wat ze hier zoal serveren.
Morgen naar Bagan.