Old Dhaka

Wat moet je hier van het eten verwachten? Gezien het overheersende geloof, zal er weinig varkensvlees op het menu staan. Rundvlees, kip en vis waarschijnlijk wel.
Na een dag reizen en een middag site seeing, had ik weinig trek om te gaan zoeken naar een restaurantje.
In het hotel kon ik ook eten en per toeval zag ik in mijn kamer een menu liggen.
Dat zag er niet verkeerd uit en rond half acht zat ik beneden in het kleine hotelrestaurant.
Uiensoep en een pepersteak, koffie na, niks mis mee.
Tot een uur of negen heb ik de ogen open kunnen houden, helaas niet iets te kort om aan het boek van Dan Brown te kunnen beginnen (Oorsprong).
De krant heb ik nog wel kunnen lezen.
Wel af en toe wakker en gedroomd hoe de verkeerschaos op te lossen alhier, maar toch flink doorgeslapen tot zeven uur vanmorgen.
Het ontbijt was kwalitatief minder dan ik na het eten van gisteravond had verwacht. Qua eitje, alleen een gekookt exemplaar, de vruchtensap had een vieze bijsmaak, de pannenkoekjes en de toast met honing erop, waren wel prima.
We zouden om half negen vertrekken, maar de heren waren er al om kwart over acht.
De morgen begon wat mistig, maar onderweg naar Oud Dhaka, kwam de zon er al voorzichtig door.
Onderweg naar het Sadarghat Water Front voor een korte toer over de Buriganga River.
Wat een bedrijvigheid op en rond het water. Scheepsreparatiewerven, watertaxi's t.b.v. het personen- en goederenvervoer, grote passagiersschepen, die diensten onderhouden tussen de grotere steden langs het water.
De man peddelde er rustig op los en mijn gids vertelde wat er zoal te zien was en waarom.
We landden weer aan in de buurt van het Pink Palace, oftewel het Ahsan Manzil paleis.
Helaas gesloten.
Gebouwd vanaf 1859 fungeerde het als de residentie van de gouverneur en handelscentrum. Lord Curzon verbleef hier altijd als hij over kwam vanuit India.
Nadat het paleis verkocht was aan de Dhaka nawab familie, in het midden van de vorige eeuw, werd het een privé residentie. Nadat de nawab overleden was, konden zijn nazaten het complex niet aanhouden en het verpauperde volledig.
Pas in 1985 is het paleis gerestaureerd en fungeert het nu als een museum.
Via een zg. hindoe straat, teruggelopen naar de auto.

Hierna naar de Star Moskee. Het niet echt een hele oude moskee, gebouwd in de 19-de eeuw, maar wel heel bekend om zijn mozaïeken. De gehele moskee is bedekt met bloemen, vazen en sterren, allen gemaakt van kleine stukje gekleurd glas. Bijzonder zijn de afbeeldingen van Mount Fuji in Japan. Minder bijzonder als je weet, dat de mozaïeken gemaakt zijn door Japanners.
Van de moskee naar een Armeense kerk.

Aan het eind van de 17-de eeuw zijn er flink wat Armeniërs naar Dhaka getrokken om handel te drijven.
Zij kochten grote hoeveelheden textiel in Dhaka.
Rond het midden van de 19- de eeuw leefden er rond de 40 families in Old Dhaka. Ze waren close met de Engelsen en dat was één van de redenen, dat ze erg rijk werden.
De huidige Armeense kerk, welke gebouwd werd in 1771 en nu in de wijk Armanitola staat, is het testament van hun aanwezigheid toentertijd.
De kerk staat midden in het hectische Old Dhaka, maar eenmaal binnen de muren van het terrein, ervaar je een oase van rust.
Buiten de muren van de kerk, zie je overal graven, de jongste uit 2005.
Als laatste vandaag, een bezoek aan het Lalbagh Fort.
Er werd met de bouw begonnen in 1678, maar door een overplaatsing van de verantwoordelijke prins, werd de bouw voortgezet door Shaista Khan, maar ook die heeft de bouw niet afgemaakt. Dus wat er heden ten dage te zien is, (na restauratie) is ongeveer hetzelfde als 300 jaar geleden.
Er staan drie gebouwen. Een moskee, het woonhuis van de vroegere gouverneur, nu museum, en in het midden een tombe, waarin ene Pari Bibi is begraven.
Dit gebouw is een van de weinige bouwwerken in Bangladesh, waarin zwart basalt en marmer uit Bangladesh is verwerkt.
Volgens mijn gids was dit het program voor vandaag. We zijn nog even een bakkie gaan doen en na nog een korte geldwisselstop ben ik weer bij het hotel gedropt.
Daarna heb ik mijn rugzak omgehangen en ben een stuk langs de rivier gelopen. Wat een vieze bende. Het water stinkt, overal afval en genoeg plastic om kilometers KWS plastic roads te maken.
Dit spoelt straks in de regentijd allemaal naar zee.
Milieudefensie kan maar beter haar biezen pakken in Nederland en de komende jaren actief worden in Bangladesh. Lijkt me een stuk nuttiger.
Na 2,5 uur lopen een Pizza Hut met een koffiecorner. Natuurlijk een bakkie gedaan.
En maar 20 minuten lopen van het hotel, dus wellicht ga ik daar nog een pizza scoren vanavond.
Morgen de stad uit, naar Rangpur in het noorden. In afwijking van mijn programma slaap ik daar de 30-ste niet, dan een overnachting in Dinajpur. Scheelt onnodige reistijd en in overleg en na goedkeuring door de klant (ik dus), heeft de gids dit aangepast.