Rustig dagje in het noorden van Bangladesh

Na een goede nachtrust, werd ik om kwart voor zeven wakker.
Een half uur voordat je warm water hebt, moet je een schakelaar omzetten, waarschijnlijk om ergens een boiler in bedrijf te zetten.
Ik was zo slim om dat de avond ervoor al te doen, dus ik had gelijk warm water.
Rond half acht ontbijten en zoals zo vaak, was er verder niemand.
Er was in ieder geval Nescafé, dus koffie gegarandeerd.
Verder iets van een lokale pannenkoek, prima trouwens, vruchtensap met een rare kleur (maar wel prima te drinken), brood en een omelet.
Toen ik alles ophad, begonnen ze weer te zeuren over het betalen van een stukkie vis. Was allang betaald en uiteindelijk geloofden ze mij.
Rond half negen dook Amit ook op en mijn eerste vraag was, of we naar het Tajhat Palace konden gaan.
Stond niet in mijn beschrijving, maar de Bradt gids gaf aan, dat het daar best bijzonder was.
Amit kent mij inmiddels wat beter, en hij had al geregeld, dat we daar heen zouden gaan. Hij had de vraag verwacht, zeg maar.
De beheerder is een goede vriend van hem, dus we hadden ook geen last van de reguliere openingstijden, we werden verwacht.
Nou, het boek had het bij het rechte eind. Echt een heel mooi paleis.
Gebouwd rond 1900 door Kumar Gopal Lal Roy, een Hindoe rijk geworden door zijn werk als juwelier.
De gevel heeft een breedte van 76 meter.
Op het terrein bevinden zich vier vijvers. Daar baadden, uiteraard afzonderlijk, mannen en vrouwen.
Vanaf 1984 was het in gebruik als hogere rechtbank, maar in 1995 is het overgedragen aan het ministerie van Archeologie.
Rond het paleis mooi aangelegde tuinen, welke onderhouden worden door 24 tuinmannen.
Mijn suggestie was, dat als ze onderhoud plegen, ze gelijk ook even alle plastic troep rond de vijvers opruimen.
Mijn gids heeft daarna het afvalprobleem rond de vijvers wel besproken met de beheerder. Picknickende mensen laten nl. gewoon hun troep achter. Niet netjes, maar ook nergens is een afvalbak te zien.
Vlak daarbij, en ook beheerd door dezelfde man, een uit 1856 stammende Hindoe tempel, Kali Mandir.
Gebouwd van metselwerk en de bovenkant is een dôme.
Rond het dak, allemaal beelden, welke ter plaatse gemaakt zijn.
Vandaar ging het eerst richting Saidpur, waar Amit mij nog even een moskee liet zien. De naam, Chini Masjid, oftewel, de glazen moskee.
De dragende delen zijn allemaal en helemaal bedekt met stukjes glas. Het aparte is, dat deze stukjes glas samen, geen glad oppervlak hebben. Je kunt je er zelfs aan bezeren.
Aan de rechterkant is er later nog een stuk bij aangebouwd (lichter van kleur).
Daarna naar de Kantanagar tempel. Echt iets heel speciaals.
Deze tempel werd in 1757 opgeleverd en is het mooiste voorbeeld van de zg. Nava-Ratna constructie stijl. Nava-Ratna betekent 'negen torens', maar helaas zijn de torens bezweken na een aardbeving in 1897.
Had de eerder bezochte moskee aan twee kanten van het gebouw terracotta tegels aan de gevel, bij deze tempel is alles bedekt met de terracotta tegels. In totaal 22.000 stuks.
Zeer indrukwekkend.

De dag was nog niet om en weer door naar het volgende paleis, het koninginnepaleis, gelegen in Dinajpur.
De tempel was niet heel bijzonder, het paleis was vergaan. Er was wel iets gereconstrueerd, maar veel stelde het niet voor. Achter het gerestaureerde vond ik nog wat oude overblijfselen, overgroeid door bomen en struiken.
Als laatste zijn we naar het grootste, door mensenhanden ontgraven meer in Bangladesh, gereden.
Het meet 1,1 bij 0,35 km en volgens Amit klopt het niet, er zou nog ergens een groter, door mensenhanden uitgegraven, meer bestaan in dit land.
Hoe dan ook, we zijn er een stuk omheen gelopen. Het meer heet het Ramsagar Lake en is ergens in de 18-de eeuw gegraven om water te hebben in tijden van droogte.
Nadat we waren aangekomen bij het hotel, heb ik nog even een kilometer of drie gelopen, op zoek naar iets uit het boekje, maar meer dan een hele oude overwoekerde begraafplaats, heb ik er niet kunnen ontdekken.