Het Lawachara National Park

Het Lawachara NP is een regenwoud en een van de weinige plekken in Bangladesh waar de Hoolock gibbon voorkomt en waar je de ongerepte natuur nog in kunt trekken in dit overbevolkte land (160 miljoen inwoners, 3,5 keer zo groot als NL).
Het park begon ooit als een productiebos, maar evolueerde naar een semi-altijd groen woud.
Er komen hier verschillende dieren voor en het regenwoud vormt een buffer tegen het regenwater als de moessons weer beginnen.
Tijdens mijn wandeling heb ik de gibbon niet gezien. Wel de Phayre's leaf monkey, een langur.
Helemaal aan het eind van de trail, een klein dorpje, waar de zg. Khasi people wonen. Die mensen leven echt heel simpel. In het woud kweken ze tussen de bomen wat noten, gember en zo.
Dat verkopen ze, meer is er niet.
Er is ook nog een school(tje). Grootte vier bij zeven meter, geen deuren meer, en iets van ramen was ook iets van lang geleden.
Verder was het dak lek. Wel stond er een schoolbord tegen de muur, maar bankjes, nergens te zien, of een stoel voor de juf? Ook al lang vergaan.
Via mijn gids kwam ik in gesprek met een dorpsbewoonster, een al wat oudere vrouw. Die vroeg of ik ook rijst at. Amit antwoordde, dat ik geen rijst at. Daar snapte ze helemaal niks van. Hoe kon ik dan in leven blijven?
Ik zei, dat juist doordat ik geen rijst at, zo lang was geworden. Dat vonden ze dan wel weer erg grappig.
Daarna scharrelden we zo langzamerhand weer terug richting uitgang.
Toen nogmaals een groep languren in de boomtoppen gezien.
Omdat deze hoek van Bangladesh het centrum van de thee teelt is (het barst hier van de plantages), zijn we met de auto door dit gebied heen gereden.
Nu het droog is, groeien er geen bladeren aan de theestruiken, dus weinig activiteiten. Wel zagen we, dat de theestruiken gesnoeid werden. Als het regenseizoen weer begint, ontspruiten de nieuwe bladeren binnen drie dagen. Na tien dagen is alles weer groen en begint het plukken van de verse bladeren weer.
Dit werk wordt door vrouwen gedaan en die plukken rond de 23 kg theebladeren per dag. Daar krijgen ze ongeveer een dollar voor betaald. Die armoede zie je terug in de omliggende dorpjes.
We zijn door een paar dorpjes gekomen en los van het feit, dat ze vandaag allemaal de was hadden buitenhangen (over het prikkeldraad, dat droogt ook), is het armoe troef.
Bij één man in ieder geval niet. Bij een theehuis veel drukte. Hier heeft iemand uitgevonden, hoe hij acht lagen aan verschillende theesoorten in een glas kan maken. Elke theesoort heeft een andere kleur. De kleuren golven ook echt in het glas en blijven gescheiden van elkaar. Kostte € 0,85 en Amit vond, dat ik dat moest proeven. Zonder suiker ging niet, dus blijkbaar een onmisbaar ingrediënt voor dit kunststukje.
Het was niet vies, maar ook niet van 'doe er nog maar twee'.

Zoals al eerder aangegeven, zijn de wegen hier erg slecht. En omdat iedere bestuurder ook maar wat doet, heeft zo'n beetje iedere auto een extra bumper, voor en achter.
Die bestaat uit een verchroomde ijzeren balk, die ergens aan het chassis is gemonteerd.
Nou, die reed de chauffeur er vandaag af. Aan een kant tegen een voegovergang van een brug aangekomen.
Gelukkig was er in het dorpje verderop een smid en die heeft de boel weer aan elkaar gelast.
Morgen vertrek ik hier om elf uur, dan naar Srimangal, hier 45 minuten rijden vandaan en dan met de trein naar Chittagong en dat is acht uur met de trein.
Chittagong ligt helemaal in het zuidoosten.
Verder heeft Amit een ander hotel voor mij in Dhaka gereserveerd (op zijn eigen initiatief), want hij vond, dat het ontbijt in het standaard hotel niet goed genoeg was voor mij. En omdat ik lang onderweg ben naar huis, moest ik een goed ontbijt kunnen bestellen.
Hij heeft het in ieder geval goed met mij voor.