Buenos Aires

Emile was er rond kwart over zes en parkeerde het vliegtuig nog net niet tegen de lodge aan, zodat ik niet zo ver met mijn bagage hoefde te lopen.
Spul erin, afscheid genomen van het personeel en om 18:25 stegen we weer op.
Op de heen weg hadden we leuke gesprekken, nu ook weer. Echt lachen met die man.
Voor ik er erg in had, naderden we Posadas weer. Hij hoefde ook nergens op te wachten want daar gebeurt qua vliegen niet veel.
We landden dan ook mooi op tijd, rond half acht, Emile ging nog even het papierwerk afronden en even daarna had ik mijn paspoort weer en namen we afscheid.
Hij zei al 'tot volgend jaar', maar die kans acht ik niet heel groot.
Mijn vlucht ging pas om 21:20 uur, dus ik twijfelde nog even of ik de bagage in zou checken, ook gezien het feit, dat er om 20:05 uur ook nog een vlucht vertrok.
'Ze zouden de bagage kunnen verwisselen' , maar gewoon even gevraagd of het al kon. De dame zei dat dat geen probleem was, en ik keek toen heel blij en rekte mij nog even helemaal uit, waarna ik de vraag stelde of ze wellicht een plekje bij de nooduitgang voor mij had. Ondanks al mijn charmes, bleken die al bezet en kon ze mij die niet geven. Wel stoel 3A, had ook iets meer beenruimte. Stoel 3C had nog meer beenruimte, maar die moest ze bewaren. Maar ze zei wel, dat ze ging proberen, om die te bewaren, dan kon ik daar gewoon gaan zitten. Prima geregeld.
Daarna een bakkie en door de security, wat weinig voorstelde. Bij het uiteindelijke inchecken moest je naast de boardingpass ook je paspoort weer laten zien. Ik niet, want de zelfde dame zei 'you can go, I know you'.
Vijf minuten voor de tijd, stegen we al op. Onderweg een karig bekertje coca cola en om 22:35 landde ik in Buenos Aires. Trouwens, stoel 3C was beschikbaar voor mij.
Met de bus naar de terminal en toen best nog even wachten op de bagage. Die van mij kwam bijna als eerste en in de aankomsthal aangekomen, zoeken naar iemand met mijn naam. Dat bleek Alejandra Gonzalez te zijn.
Ik kreeg uitleg over de City bike tour en een stapel vouchers voor de rest van de reis en door een wel Engels sprekende chauffeur naar het hotel gebracht.
Het hotel is een echt zakenhotel, maar een eitje zat er niet aan vanmorgen.
Na het ontbijt lopend naar het meeting point gegaan. Was een klein half uur.
Behalve ikzelf, wachtten we nog op twee personen uit Brazilië. Die waren te laat.
Dat bleken twee vrouwen te zijn van rond de dertig, die echt alleen maar selfies en foto's van elkaar hebben gemaakt. En dat vier uur lang.
De gids was in die zin wel goed in het vertellen van historische feiten, maar al fietsend wees ze die steeds aan. Een fotostop zat er vaak niet in. Ik stopte dan toch maar en dan stopte zij ook, maar dat was wel een minpuntje.
De rit begon op het San Martin plein, waarna we naar het vlakbij gelegen Falkland Oorlog monument gingen.
Ruim 600 militairen zijn daarbij gesneuveld en nog eens 500 man, zo vertelde ze, pleegden zelfmoord.
De dictator begin jaren 80, lag niet goed in het land en dat was de reden, dat hij Engelands Falklands aanviel, er van uitgaande, dat Thatcher geen oorlog zou beginnen. Dat deed ze wel en dat was ook één van de redenen, dat het regime in 1983 viel.
Daar tegenover een klokkentoren, die vroeger het Engelse Monument heette en precies tegenover het Falkland monument staat. Hoewel geschonken door de Engelsen in 1910 heet de toren nu anders.
En door naar de oude haven, waar alle oude vergane pakhuizen helemaal gerestaureerd zijn en waar bedrijven zijn gehuisvest.
Ook aan dit water de gecombineerde ambassade van België en Nederland.
Achter de ambassade een kunstwerk wat Reina de Hollanda heet. Reina betekent koningin en is in de tijd van Bea tot stand gekomen. Niet dat Beatrix er een cent aan heeft gespendeerd, nee, dat geld is opgebracht door Nederlandse bedrijven.
Rabo, Philips, Unilever, Boskalis en Shell zijn zo een paar namen.
Toen kwamen we bij een beeld van Fangio, een formule 1 coureur uit de jaren 50.
Tegenover het kantoor van Mercedes Benz staat Fangio naast een oude F1 auto met Mercedes logo.
Leuk bedacht van Mercedes, maar Fangio heeft alleen in 1951 voor MB gereden en ook kampioen geworden, maar de andere vier keer, dat hij kampioen is geworden, was altijd in een Italiaanse bolide. Alfa, Maserati en Ferrari.
Typisch Duitse actie zullen we maar zeggen.
Aansluitend kwamen we in een wijk, waar we niet mochten stoppen. Niet een echt veilige buurt. Maar wel een buurt, waar kunstenaars hele flatgebouwen voorzien hebben van muurschilderingen.
Ook de wijk waar het stadion staat van Boca Juniors, een bekende voetbalclub.
De wijk heet la Boca, vandaar.
Iets verder de wijk in wat meer vertier op straat, tussen allemaal gekleurde huizen.
Dat dateert nog uit de tijd dat de Italianen hier aankwamen met niks, en alleen geld hadden om een bed te huren, niet eens een kamer.
Van primitieve materialen werden later iets van onderkomens gerealiseerd en met wat er maar beschikbaar was aan verf, werd het tegen de weersinvloeden beschermd.
Die verschillende kleuren worden in ere gehouden.
Door naar Casa Rosada, een roze gebouw, waar Eva Perron vanaf het balkon haar speech heeft gehouden. Madonna trouwens ook, voor de film.
Daar tegenover het Plaza de Mayo, waar de Dwaze Moeders, overigens nog elke donderdag om half vier, ooit begonnen zijn met de roep om de verdwenen familieleden terug te krijgen. Tot aan de dag van vandaag, zijn er nog steeds mensen vermist.
De obelisk met een vrouwenbeeld symboliseert de onafhankelijkheid van Spanje na één jaar, dus in 1817.
Daarna nog een klein stukje gefietst en toen zat de tocht er op. Inmiddels 14:00 uur.
Ik heb daarna nog tot half zes de stad verkend, onder andere de obelisk op het Plaza de la República met een hoogte van 67 meter. Gebouwd in 1936.
Daarna nog de kathedraal bekeken en het prachtige theatergebouw.
Als laatste kwam ik nog een standbeeld tegen van Giuseppe Mazzini, een Italiaanse filosoof en politicus. De link met Argentinië heb ik echter niet kunnen vinden.

Morgen moet ik zelf voor vervoer zorgen naar de ferry, welke om 08:15 afvaart.
Alejandra had nog wel gezegd, als ik vragen had, kon ik bellen en waarom niet haar vragen een transfer te regelen? Kom je ook altijd bij de goede terminal uit en ben je niet afhankelijk van een taxi, waarvan je maar moet afwachten, of die er staat.
Dus gebeld en even later het bericht, dat alles was geregeld. Hoewel het niet in mijn reis is inbegrepen, waren er geen kosten aan verbonden. Super service toch?
Dus morgen met de boot over naar Colonia en dat ligt in Uruguay.