Kastelen en grotwoningen

Het ontbijt vanmorgen was dus in dezelfde kale, té verlichte ruimte als het restaurant.
Er was wel van alles, maar het was het net niet.
Ook hier niet de vriendelijkste mensen en dingen die op waren, werden ook niet gelijk aangevuld. Niemand had daar oog voor.
Brood was op, de kommetjes voor de muesli, ook op, jus d'orange idem.
Dit was een typische WOP hotel. Wakker worden, Ontbijten, Pleite.
Het chagrijnige meisje bij de receptie, was nog steeds in die staat en de batterij van de telefoon was ook nog niet leeg, want ze speelde er nog steeds mee.
Sleutel ingeleverd, bagage weer zelf naar de auto slepen, ditmaal bergafwaarts.
Daarna weer bergopwaarts naar het kasteel. Kaartje gekocht, plattegrond erbij gekocht en de nummers 1 t/m 28 maar aflopen.
Het klinkt simpel, maar dat was het niet. Als je het hebt over een gerestaureerd kasteel, dan heb je er hier één. Het Rabati Castle.
Oorspronkelijk gebouwd in de negende eeuw als het Lomisa kasteel.
De huidige gebouwen dateren uit de 17-de en 18-de eeuw.
In 2012 is het gehele complex gerestaureerd. Kosten tien miljoen euro.
Tussen de auto en de hoogste toren zat ruim 70 meter hoogteverschil!
Vlak bij het hotel (wat er erg mooi uitziet) gaat een trap omhoog naar de ingangspoort. Ticketcontrole.
Omdat ik net na opening binnen was, waren er bijna nog geen andere toeristen binnen. De galerij, die ik inliep, was dan ook volledig verlaten en dat vind ik altijd mooi voor de foto's.
Aan het einde van de galerij, weer een trap omhoog en dan kom je op een heel groot plein, waar van alles te zien is. Tuinen, een prieel met waterpartij, de voormalige moskee met gouden koepel, vijvers, torens, een kerk en de vestingmuur.
Om een goed beeld te hebben van de omgeving, is het handig een hoog punt op te zoeken. Die waren hier voldoende voorhanden en ik ben de trap opgelopen langs de vestingmuur en op die manier kon ik drie torens achter elkaar beklimmen, met steeds weer een ander panorama van het complex.
Heel verrassend, kwam ik via een trap in een kamer terecht, die geheel uit hout opgetrokken was. Vloer, wanden en plafond, allemaal hout(snijwerk). Leek mij authentiek uit de 18-de eeuw.
Daarna de moskee in, die niet meer als zodanig in gebruik is. Scheelde in ieder geval het uitdoen van de schoenen.
Toen de klim naar de citadel. Daarbinnen een reconstructie van een woonverblijf, mooi gedaan. De kerkers waren uiteraard ook onderdeel van het complex en uiteindelijk de ultieme klim naar de hoogste toren van het complex.
Vanuit welke hoek je ook kijkt, je ziet steeds weer mooie plaatjes, composities.
Ik heb er 2,5 uur rondgelopen. Als laatste nog even het museum doorgelopen.
De temperatuur liep al weer mooi op, tijd voor een bakkie voordat ik verder zou rijden.
De volgende stop was maar 11 km rijden. Een klooster dit keer, en wel het Sapara Monestary.
Dit klooster 'hangt' als het ware aan een klif en is een van de mooiste plekjes in deze regio. Toch komen er bijna geen toeristen.
Het klooster bestaat al meer dan 1200 jaar en in de 13-de eeuw, werd het de residentie van de Jakelis familie, die hier regeerde.
Binnen in de kerk, werkelijk prachtige fresco's, maar ook hier was het niet toegestaan foto's te maken. Per ongeluk blijkt er toch een afdruk op mijn telefoon te staan. Hoe dat kan?
Dus gauw maar weer verder, richting Vardzia, ook mijn eindpunt voor vandaag.
Zestien km voor Vardzia staat het Khertvisi Fortress. Vanaf een afstand lijkt het een heel mooi fort. Buitenkant gedeeltelijk gerestaureerd en als je het bordje leest, voordat je naar binnen loopt, dan denk je te maken te hebben met het meest goed geconserveerde kasteel van Georgië. Nou niet dus.
Voor de entreeprijs van € 1,50 hoef je het niet te laten, maar het enig wat er goed uitziet zijn de verdedigingsmuren rondom het kasteel.
Binnen is er weinig te zien, ja een kleine kapel met wat iconen, maar de torens zijn sterk in verval en kunnen ook niet beklommen worden.
Door naar Vardzia. Vanaf Akhaltsikhe is het 60 km rijden en dan ook echt de wildernis in. Wat is er te zien in Vardzia? Nou ook hier een Cave City,maar anders dan bij Gori.
Hier moet je het zo zien. Je kijkt tegen een rotswand aan en in die rotsen zijn woningen uitgehakt, in verticale zin dus.
Koning Giorgi III bouwde hier een vesting in de 12-de eeuw. Zijn dochter, koningin Tamar stichtte er een grotklooster, wat uitgroeide tot een heilige stad met meer dan 2000 monniken en bekend stond als spiritueel bastion van Georgië en de Christendoms oostelijke grens.
Het complex telt dertien 'verdiepingen'. Totaal zijn er 400 kamers, 13 kerken en 25 wijnkelders en er worden nog steeds nieuwe zaken ontdekt.
Een aardbeving in 1283 verwoestte veel van de buitenwanden van de grotten. En in 1551 veroverden de Perzen de stad en Vardzia werd geplunderd..
Sinds het vertrek van de Russen hier, zijn er weer een aantal grotten bewoond door monniken en afgescheiden van het publiek.
Midden in het complex is de Church of the Assumption gesitueerd. De façade van de kerk is weg, maar vlak daarachter nog wel goed zichtbaar, een flink aantal fresco's. Ik hoorde een gids zeggen, dat deze uit de 12-de en 13-de eeuw stammen. Hier heb ik foto's van.
Binnenin de kerk, (uitgehakt in de rotsen) ook prachtige fresco's, geschilderd tussen 1184 en 1186. Hier geen foto's, maar als de deur openstaat en je maakt vanaf buiten de kerk foto's van binnen de kerk, ben je gewoon creatief.
Sla je linksaf voor de deur, loop je een lange, ook uitgehakte gang in, die uiteindelijk 150 meter lang blijkt te zijn. Een huzarenstukje.
Een afslag eerder, loopt dood, maar aan het eind van deze gang een natuurlijke bron.
De klim naar de start van de wandeling, kun je vereenvoudigen door € 0,30 extra te betalen, dan rijden ze je met een busje naar boven. Vandaar moet je verder zelf het klimwerk doen. Ik ben ruim twee uur onderweg geweest. Je loopt van links naar rechts en helemaal aan het eind, ga je door een uitgehakte tunnel helemaal weer naar beneden. Daar een terrasje gepakt.
Het Vardzia Resort, waar ik nu zit, is vijf minuten rijden van de grotten.
Dit is een fatsoenlijk onderkomen. Ik sprak net nog een Nederlands stel, die het Rooms hotel uitgevlucht zijn vanwege geluidoverlast. Die vonden het ook een waardeloos hotel. Over het eten daar, waren we het ook eens. Dat was meer dan goed.
Ook hier een lekker zwembad en ook hier gezwommen. Heerlijk fris water, knap je van op.
Ik schat zo in, dat het eten hier ook van goede kwaliteit is en dat ga ik zo ervaren.
Morgen de laatste etappe terug naar Tbilisi.