Raketsilo's, kruisen en duivels

Ik werd wakker en zag de zon schijnen.
Ik zat te ontbijten en dacht, dat het licht uitging, maar dat was de regen, die met bakken naar beneden kwam.
Bij de receptie zei ik nog, dat het vaak in het binnenland beter wordt, maar een medewerkster (uit Ierland) beweerde, dat dat hier niet zo was.
Lekker enthousiast.
Mijn bagage heb ik droog in de auto kunnen krijgen en daarna de stad uit.
Het eindpunt vandaag is Kaunas, maar ik rijd er via een omweg naar toe.
Op iets van 85 km ten noordoosten van Klaipeda, ligt het Zemaitija NP.
Je kunt hier allerlei activiteiten ondernemen, zoals paardrijden, zwemmen, kanovaren of fietsen.
Sinds kort is er een attractie bijgekomen, het Cold War Museum.
Dit museum is gehuisvest op het terrein van een vroegere Sovjet nucleaire raketbasis.
Diep verscholen in de bossen van dit park.
Ik arriveerde iets over tien, en het ging ook om tien uur open. Er was verder niemand.
De kassa werkte nog niet, de computer was aan het opstarten. Dat ging zeker tien minuten duren, dus ik mocht achteraf betalen.
Alle hekken en prikkeldraad versperringen zijn origineel uit de Sovjet tijd. Als ik goed heb geteld, ben ik zes versperringen tegen gekomen.
Dit complex is in de jaren 60, zonder dat de lokale bevolking er weet van had, gebouwd. Deze basis had genoeg vuurkracht om het grootste deel van Europa in de as te leggen.
Ik vervolgde mijn weg naar de ingang van het complex. In de verte zag ik de eerste bus ook arriveren.
Een trap af en de diesellucht kwam me al tegemoet. Heerlijk.
Een markeringsbedrijf heeft een witte verfstrepen door het complex getrokken, waardoor je èn niet verdwaalt èn alles ook te zien krijgt.
Wat kom je allemaal tegen. Allereerst de bewaking en de wapens, die daarvoor beschikbaar waren. De AK 47 ontbrak dus niet.
Communicatie. Energievoorziening. Slaapvertrekken en natuurlijk ook de raketsilo's.
Overal bewegende beelden, affiches uit de Sovjet tijd, video van de bouw, video van hoe de raketten in de silo's geraakten, echt heel veel informatie.
Het is dan wel typisch, dat er een behoorlijke ruimten waren, waar het licht niet brandde. Daar bood de telefoon uitkomst.
Ik heb er bijna een uur onder de grond rondgelopen en als laatste kom je bij de raketsilo. Onderkant 18 meter beneden maaiveld. Allemaal best knap gemaakt.
Toen mijn hoofd weer boven maaiveld kwam, kwam de inhoud van de bus er net aanlopen. Onderdeel van de groep is ook altijd een hele schare kids, dus die herrie is me bespaard gebleven.
Zoals beloofd, heb ik de entreeprijs voldaan (moest cash, pin werkte niet) en ook voldaan over wat ik gezien heb, kon ik weer verder, nu 140 km naar de Hill of Crosses.
Op deze kleine heuvel staan meer dan 100.000 kruisen. Het is dan ook een soort van pelgrimsoord geworden.
De traditie is tijdens de opstand van 1831 begonnen en beleefde haar hoogtepunt in de jaren zestig als uitdagendheid tegenover de Sovjets, die anti religieus waren.
's Nachts slopen de lokale mensen hier naar toe om kruisen te plaatsen tot woede van de overheersers.
Tegenwoordig kun je in het bezoekerscentrum eenvoudige houten kruisjes kopen en die zijn in de simpelste vorm 30 cm hoog, maar er zijn ook mensen, die metalen exemplaren en veel grote meenemen en plaatsen.
Velen zijn ter nagedachtenis van dierbaren. Zo staan er kruisen voor mensen, die ooit gedeporteerd zijn naar Siberië, voor slachtoffers van de huidige oorlog in de Oekraïne en 9/11.
Bijzonder genoeg om een stuk voor om te rijden.
Vandaar door naar Kaunas. Onderweg nog een volledige houten kerkje (r.k) gespot, maar verder steeds door gereden.
Op de normale doorgaande wegen mag je hier 90 rijden, maar bij elk kruispunt is het 70 en in 20% van de gevallen staat er een camera. Ook veel trajectcontroles.
Dus goed uitkijken. De laatste 100 km was autosnelweg, daar mag je 130.
Na het inchecken ben ik nog even naar een bijzonder museum geweest. Die was tot 19:00 uur open. Het museum heet 'Museum of Devils'.
En inderdaad, gewijd aan de duivel in de ruimste zin des woords. Vanuit diverse culturen zijn beelden, maskers ed. verzameld door de landschapsschilder Astana's Zmuidzinavicius. In zijn huis hier in Kaunas is het museum gevestigd.
Maar ook festivals, om het kwaad te bannen, zoals Halloween, Walpurgis Nacht en Shrovetide, met de daarbij behorende maskers, zijn te zien.
Hier om de hoek een super goed Italiaans restaurant, daar heb ik inmiddels gegeten en morgenvroeg ga ik de highlights hier nog even bekijken en dan door naar Vilnius, waar ik twee nachten ben en dat is maar 100 km rijden.
Ik lees net, dat er in Nederland geen mondkapjes plicht komt, hooguit lokaal. In Litouwen, met nauwelijks corona slachtoffers, worden mondkapjes per 1 augustus verplicht in winkels, openbaar vervoer en openbare gebouwen. In cafés en restaurants geldt het niet.
Wanhoop niet, ik heb nog 69 schone mondkapjes bij me.