Terug in Letland

Zondag 2 augustus. Zondag, dus het ontbijt begint weer om acht uur.
Prima ontbijtje weer, daar kan ik de dag wel mee beginnen.
De eerste stop was ruim 20 km ten noorden van Vilnius.
Daar een soort van openluchtmuseum, groot 55 ha, en hier staan meer dan 100 kunstwerken verspreid door het bos.

Europos Parkas is een beeldenpark voor internationale, hedendaagse beeldhouw-, conceptuele-, installatiekunst en land art in Joneikiškės bij Vilnius in Litouwen.
Het 55 hectare grote beeldenpark werd in 1991 gesticht door de Litouwse beeldhouwer Gintaras Karosas. Vooral door de deelname van de Amerikaanse installatiekunstenaar Dennis Oppenheim kreeg het park internationale bekendheid. Sinds 1999 wordt jaarlijks een symposium voor beeldhouwers georganiseerd.

Een bijzonderheid qua expositie is een 700 m lang kunstwerk bestaande uit 3000 sovjet televisies. Vier hoog opgestapeld, aan twee zijden, zodat er een soort van doolhof/pad werd gecreëerd. Helaas is dit werk ten onder gegaan aan zijn eigen succes, of te wel, het is vernield. De tv's waren tussen twee wanden van plexiglas geplaatst, maar de bezoekers hebben over aan zitten trekken, dat het onveilig werd. Het grootste gedeelte is weggehaald en naar de recycling gebracht (echt waar), zodat er nu een klein gedeelte is blijven staan. De metalen buizen, die, net boven de grond, het pad nog aangeven, staan er nog.
Als je het hele doolhof had doorgelopen, kwam je uit bij een liggend beeld van Lenin.
Daar is nu ook niet veel meer van over.
Ik zag ook nog een drietal Nederlandse kunstenaars voorbij komen. Nooit van gehoord natuurlijk, maar ze werken dan waarschijnlijk over de grens.
Alle 100 werken heb ik niet gezien, en zeker niet gefotografeerd, maar heel mooi vond ik de sporters, die overal in de bomen boven de grond hingen. Of de roeier boven het water. Dat was een thema, die overal weer terugkwam.
Door naar het Lithuanian Ethnocosmology Museum.
Het Litouws Museum voor Etnocosmologie is een observatorium voor lucht en etnocosmologie in het dorp Kulionys, ongeveer 70 kilometer ten noorden van Vilnius, Litouwen. Het is het eerste museum ter wereld van dit soort. Het werd in 1990 opgericht naast het Molėtai Astronomical Observatory.
Leek me echt interessant, maar het bleek geen museum, waar je zelf rond kunt lopen, het is met een gids. De Engelstalige gids bleek beschikbaar, tenminste als ik een uur wilde wachten. Die tijd had ik niet. Ben wel nog het terrein over gelopen, waar ook nog een paar leuke dingen te zien waren.
Tja, elke dag een druk programma en de reistijd is ook aanzienlijk, want het schiet hier niet op. Buiten de bebouwde kom is het 90, maar bij elk kruispunt is het weer 70 en elk gehucht weer 50. En overal camera's. Het zou me verbazen, als ik ergens per ongeluk tegen een bekeuring ben aangelopen.
Maar goed, verder naar het Aukstaitija National Park. Dit park bestaat uit zowel naald- als loofbomen èn 126 meren. De diepste is 60 m.
Ik denk, dat de Litouwers ook massaal in eigen land vakantie vieren, want hier was het overal druk. Kano varen, zwemmen, zeilen of zonnen, het kan hier allemaal.
Ik heb mij beperkt tot de watermolen, naar de top gelopen van de 175 m hoge Ladakalnis (ijsheuvel) en de houten kerk van Paluse bekeken.
Een wat langere wandeling zat er niet in, ik had nog een doel voor vandaag en dat was de citadel van Daugavpils. En dat ligt weer in Letland.
Mijn navigatie kende de locatie van dit fort en ik reed er dan ook zo naar toe. 'Bestemming bereikt' en daar stond ik bij een parkje met daarin een niet werkende fontein met drie rechtopstaande kanonnen.
Ik Google opstarten en kijken of ik foto's kon vinden. Tuurlijk, foto's zat, en dat zag er toch heel anders uit dan waar ik stond.
Al rondrijdend kwam ik uiteindelijk uit bij een gerestaureerd stuk.
Je moet het zo zien, het hele complex schat ik zeker op 1250 bij 600 m.
De zuidelijke poort, de Nicolas Gate, is gerestaureerd met daarbij nog een aantal gebouwen.
Tsaar Alexander I liet dit fort bouwen aan het begin van de 19-de eeuw, in de Napeleonistische periode dus.
Het fort zelf overleefde twee eeuwen van revoluties en oorlogen, echter de kathedraal, die er ook ooit stond is platgebombardeerd in de WO II. De restanten zijn door de Sovjets geruimd. Daarvoor in de plaats, strakke, grijze gebouwen ten behoeve van legering van de soldaten.
Hier en daar zie je, dat er in deze, nu, aftandse gebouwen toch mensen wonen. Beetje de onderkant van de samenleving.
Al met al een heel complex met een klein gedeelte gerestaureerd (erg mooi), maar ook mooi zijn de niet gerestaureerde gebouwen. Beetje zoeken en je vindt nog best leuke doorkijkjes, waar dus verder ook geen toerist komt. Die hangen eerst allemaal over een loop van een kanon, waarna de kids beginnen te zeuren om een ijsco.
Mijn hotel ligt buiten Daugavpils, nl. in Sventes.
Een heel mooi statig gebouw uit 1912 en in opdracht van graaf Michael Plater-Ziberg neergezet.
De kamers worden als volgt beschreven. De kamers zijn klassiek ingericht. Alle kamers beschikken over een houten vloer (klopt), een bureau en zithoek. Het bureau staat er, de bijpassende stoelen passen er niet bij (veel te laag) en als je in een hoek van de kamer op de houten vloer gaat zitten, is er sprake van een zithoek.
De kamers bieden uitzicht op de tuin (die van mij niet), hebben een minibar (nog steeds niet gevonden en daardoor krijg ik mijn Coca Cola niet gekoeld) en satelliet TV. Geen idee of dat zo is, de tv heeft nog een ouderwetse (klassieke) beeldbuis.
Het eten was wel van uitstekende kwaliteit en smaak.
Ontbijt vanaf 09:00 uur. Als in Daugavpils een Mac had gezeten, was ik daar morgenvroeg om half acht gaan ontbijten. Helaas, de dichtstbijzijnde ligt op 150 km afstand.