Russian Old Believers aan het Peipsi meer.

Ik kon in ieder geval twee dingen doen om te gaan eten. In het hotel zelf, met een goede kaart en dito prijzen, of, zo zag ik op Google Maps, naar restaurant München gaan. Daar serveren ze in principe schnitzels en bier.
Ik had wel zin in een Jägerschnitzel, echt zo'n deurmat of kettingkast. Tenminste, zo stonden ze op de website.
Klopte ook precies en om die reden had ik al geen voorgerecht genomen, hoewel de Hongaarse goulashsoep me ook wel lekker leek.
De goede cola hadden ze wel en de Kaffee war auch gut. Financiële schade: € 18,= .
Nachdem gut geschlafen.
Het ontbijt vanmorgen was in de kelder. Deels authentiek met mooie gemetselde bogen. Er was niemand. Ja, een dame voor de bediening. Koffie besteld en scrambled eggs met bacon.
Jam was huisgemaakt en je kon zelfs (zonder meerprijs) champagne inschenken.
Buikje vol, uitchecken en op pad.
Ik had dus gelezen, dat de oostkant van Estland vrij arm is (in Letland trouwens ook), maar hier wonen langs die oostkant, en dat is dan langs de westkant van het Peipsi meer, de zg. Russian Old Believers.
In de 18-de en 19-de eeuw werd deze groep vervolgd omdat ze de lithurgische reformatie van de Russische Orthodoxe kerk niet wilden accepteren. Deze waren in 1666 uitgevaardigd. Ze vluchtten naar de westkant van genoemd meer.
En daar wonen ze nog. Verspreid over een lengte van ca. 40 km in kleine dorpjes. Ze spreken daar ook Russisch en de hele cultuur is dat ook. Totaal gaat het nog om 2600 mensen.
Het grootste dorp is Kallaste (861 inwoners) en daar zitten ze al sinds 1720.
In Kolkja, met 293 inwoners, staat een Old Believers Museum, maar dat stelde niet veel voor.
Houd dat inwoneraantal even vast. Tegenover het museum, en bijna aan de rand van het meer, staat een houten toren. Keurige trappen naar boven, een uitzichtspunt, zeg maar. Omdat het Peipsi meer het vijfde grootste meer van Europa is, is inderdaad de overkant, Rusland dus, niet te zien.
En toch is met EU subsidie, daar deze uitkijktoren neergezet. September 2019 stond er op. En omdat ik er indirect aan meebetaald heb, heb ik de toren ook beklommen.
Trouwens, alles wat een beetje nieuw lijkt hier, is tevens voorzien van het EU-subsidie logo.
Dat even over deze bevolkingsgroep.
Voordat ik hier belandde, heb ik nog een bezoek gebracht aan het Alatskivi kasteel.

In 1582 werd voor het eerst een molen met de naam Alaminski genoemd op de plaats waar nu Alatskivi ligt. Toen moet er al een landgoed Alatskivi geweest zijn, dat was afgesplitst van het landgoed van Kastre. In 1627 is sprake van een dorp op het landgoed, dat na 1638 nergens meer wordt genoemd. In de jaren twintig van de 20e eeuw is er weer sprake van een dorp Alatskivi. In 1977 krijgt het de status van vlek (alevik).
Het landgoed behoorde toe aan bekende Baltisch-Duitse families als Wrangel, Stackelberg en vanaf 1870 de familie Nolcken. Onder de Nolckens is in de jaren 1880-1885 het Kasteel Alatskivi gebouwd. Baron Arved von Nolcken (1845–1909) trad zelf als architect op en liet zich inspireren door Balmoral Castle.

Ik was er even over tien en ook de eerste bezoeker die dag. Dus met een plattegrond door het kasteel heengelopen. De expositie over de componist Eduard Tubin zei me helemaal niets. Nooit van gehoord.

Via dus de kleine 'Russische' dorpjes kwam ik uit in Mustvee. Daar wonen 1358 mensen en heeft een kleine haven en strand.
Aan de zuidkant van het dorp staat op een verlaten plek een monument. Het heet The Grieving Girl. Met gebogen hoofd staart ze weemoedig naar beneden, waar zich een massagraf bevindt van 264 Rode leger soldaten.
Een stukje verderop een Old Believers kerk uit 1927.
Verder naar het noorden is er weinig te zien, dus daar kon ik weer wat doorrijden.
Onderweg nog wat drinken gekocht, en door naar mijn hotel in het plaatsje Vihula.
Dat ligt net tegen het Lahemaa National Park aan.
Het resort hier heet het Vihula Manor. Het is een complex aan gebouwen uit de 16-de eeuw. Zo langzamerhand zijn alle bijgebouwen getransformeerd naar 'hotelkamers'.
Ik zit in een gebouw het verste weg van het hoofdgebouw en het enige nadeel is, dat in mijn kamer nauwelijks WiFi signaal is.
Ik heb mijn telefoon maar als hotspot ingesteld, kan ik straks de foto's nog wel uploaden.
Maar dat doe ik na het eten, om acht uur heb ik een tafeltje gereserveerd.
En het menu was: Vooraf een salade met eend en als hoofdgerecht pulled pork.

Morgen weer een aantal wandelingen doen. De Lonely Planet geeft vier mogelijkheden, alle vier is wat veel, maar tien kilometer van hier liggen er twee, dus daar begin ik morgen mee.