Dagje Delphi

Vandaag Delphi-dag.
Mooi op tijd bij Key Tours en om iets over acht kwam daar een grote touringcar aanrijden.
Instappen maar. Nee niet dus. Ook hier allerlei corona regels. Een ieder kreeg een plaats aangewezen, zodat er altijd een rij stoelen tussen de mensen vrij was.
En om geen misverstanden te krijgen, waren op die stoelen ook nog geplastificeerde posters gelegd, waaruit wel duidelijk bleek, dat je daar niet mocht zitten.
Er zaten al mensen in de bus, die waren opgepikt bij hun hotel.
Bij mij kon dat niet, omdat die bus niet in de straat van mijn hotel paste.
Ik had er dus al de eerste 1,6 km lopen opzitten.
De rit naar Delphi duurde iets meer dan drie uur, met onderweg nog een koffie- en toiletstop.
Overal waar we kwamen, was het niet druk. Toch weinig toeristen door de corona. Normaal heeft Key Tours vier bussen vol mensen naar Delphi per dag, nu dus een half gevulde bus.

Iets voor Delphi ook nog een stop bij een ruïne, de Tholos van Delphi genaamd.
De Tholos van Athena Pronaia is een tempelruïne met nog drie rechtop staande zuilen, in Delphi gelegen bij het Heiligdom van Athena Pronaia en was gewijd aan de godin Athena. Vitruvius geeft een zekere Theodorus van Phocaea in Klein-Azië aan als de architect van deze ronde constructie, rond 400 v.Chr. .
De ingang lag op het zuiden. Ze bevatte 20 Dorische zuilen in het rond met een buitendiameter van 14,76 meter, en een tiental Korinthische (halve) zuilen aan de binnenzijde (het precieze aantal is onzeker). Het geheel bevindt zich op ongeveer 800 meter van de hoofdruïne in Delphi, iets lager langs de weg. Het diende in de oudheid als eerste doorgang naar het hoger gelegen complex. Drie Dorische zuilen zijn gereconstrueerd.

Een kilometer verder, de ingang naar de ruïnes van Delphi zelf. Het hele Delphi was tegen de berg op gebouwd. Onze route ging dan ook bergop.
Onze gids, die archeologie had gestudeerd, wist op een boeiende wijze bijzonder veel te vertellen over de plek. Onderweg in de bus had ie ook al de hele Griekse geschiedenis benoemd, maar wel op een leuke manier. Ik heb niemand in slaap zien vallen.

Vrijwel meteen belandden we op een agora, een soort van plein, waar vroeger de meeste bedrijvigheid plaatsvond. Hier een rij kolommen met daarachter iets wat op kleine woningen of winkeltjes waren.
Hier ook veel stenen met inscripties.
Iets verder kwamen we uit bij de navel van de wereld.
De omphalos of navelsteen was een steen in Delphi, die volgens de mythologie het middelpunt van de aarde aangaf. Zeus stuurde twee adelaars uit, de plaats waar de adelaars elkaar ontmoeten was het centrum van de wereld. Op de steen is het woord "ge" (Grieks: Gaia; Aarde; naam van de godin van de Aarde) gegrift. De omphalos sloot een scheur in de aarde af vanwaaruit zwavel of benzeenhoudende gassen van vulkanische oorsprong ontsnapten. De Pythia, een zieneres, zat op een driepotige zetel boven de omphalos. De steen was een van de belangrijkste voorwerpen in Delphi.
In de klassieke literatuur, onder andere bij Pausanias, wordt meerdere malen melding gemaakt van de steen. In 1913 is de steen bij opgravingen teruggevonden in de Apollotempel te Delphi.
De steen heeft de vorm van een bijenkorf. Iets verder omhoog, de tempel van Apollo
Via een prachtig gerestaureerde tempel, kwamen we uit bij de tempel van Apollo. En iets verder het amfitheater. Momenteel werd het gerestaureerd, maar hier vinden ook nog steeds voorstellingen plaats.
En toen een hele klim naar boven (totaal 162 m geklommen) om uiteindelijk bij het stadion te komen.
Het stadion van Delphi ligt op de hoogste plek van de archeologische vindplaats Delphi. Het kijkt uit over het heiligdom van Apollo en heeft uitzicht op het Delphic Landscape. Het werd gebouwd in de tweede helft van de 4e eeuw voor Christus.

Aansluitend weer naar beneden, om het museum te bezoeken. Daar stonden wel een aantal topstukken. Één ervan is een bronzen beeld, die perfect bewaard is gebleven, omdat die onder een laag stenen is teruggevonden in 1913. Door een aardbeving zijn er rotsen afgebroken, die dit beeld eeuwen lang beschermd hebben tegen allerlei invloeden.

Maar Delphi kennen we allemaal als het Orakel van Delphi. Hierboven heb ik al wat genoemd over de zieneres op de steen.
Hieronder de tekst vanuit Wikipedia.

Het Orakel van Delphi, was een onderdeel van het Grieks heiligdom, dat zich in het centrum van Delphi bevond. Een profetes, de Pythia, gaf daar haar raad in de Apollotempel. De plaats was dus een orakel, een zeer belangrijk orakel, eveneens aan de god Apollo gewijd. Van heinde en ver kwamen er jaarlijks duizenden mensen, vaak pelgrims, naar Delphi om het orakel te raadplegen en de goden goede raad te vragen bij het nemen van belangrijke en moeilijke beslissingen. Dat ging door tussenkomst van de profetes. Als god van 'het Licht' werd Apollo verondersteld overal doorheen te dringen en te 'zien' wat aan het oog van de mensen ontgaat.


De tempel herbergde een bijzondere priesteres, Pythia genaamd, die fungeerde als 'doorgeefluik' van deze raadgevingen. De bronnen over de Pythia zijn eerder schaars. Er is alleen uit vast te stellen dat zij voor het leven werd gekozen, of door loting uit een aantal kandidaten werd aangewezen, die geschikt leken om als gewillig medium op te treden voor de openbaringen van de godheid. Haar persoonlijke eigennaam werd slechts uiterst zelden vermeld. Ze hoefde niet noodzakelijk tot een bepaalde stand te behoren, de enige voorwaarde was dat zij zich altijd onberispelijk had gedragen, en bereid was zich aan zeer strenge zuiverheidsregels te onderwerpen. Zij woonde na haar uitverkiezing in een speciaal voor haar ingerichte "ambtswoning" binnen het heiligdom.
Gezeten op een driepotige kruk raakte zij op geregelde tijdstippen in religieuze vervoering. Het verhaal dat zij bedwelmd zou zijn door dampen uit een rotsspleet, of door andere hallucinogenen, is lange tijd met scepsis behandeld, maar recent onderzoek heeft aangetoond dat het inderdaad mogelijk is, dat er op die plaats het licht hallucinogene ethyleengas is vrij gekomen.
Eenmaal in trance begon de Pythia onsamenhangende klanken uit te stoten, waar niemand iets van begreep, maar waarvan men aannam dat het een boodschap van de goden was. Enkele priesters, de voornaamste onder hen heette de prophètès, die altijd vlakbij meeluisterden, schudden dan begrijpend hun hoofd en gaven 'een vertaling', vaak in hexametrische verzen. Deze boodschap werd vaak cryptisch omschreven en het vergde de nodige inspanning om er daadwerkelijk een praktische raad uit te destilleren.

Na het bezoek aan het museum terug naar Athene.
Ik ben bij het plein voor het parlementsgebouw uitgestapt, heb daar in de buurt een pizza gegeten en met de metro weer richting hotel gegaan.
Een lange dag zo. Uit en thuis in ruim twaalf uur, maar zeer de moeite waard.
Morgenvroeg dan eindelijk de klim naar de Akropolis. Ben benieuwd.