En de laatste etappe zit er op

Prima hotel daar in Keelung. Ontbijtje ook weer afgestemd op de smaak van de Amerikaan en/of Europeaan.

Ik werd wakker rond zeven uur. Net wat te vroeg. Tweede keer, dat ik keek, was het half negen!

Drie weken intensief door Taiwan reizen, maakt, dat je aan het einde van de reis pas goed kunt toegeven aan de rust, die je blijkbaar toch even nodig had.

Na het ontbijt contact gezocht met Emily van de lokale agent.

Mijn voorstel was, dat we zouden afspreken bij het hotel, waar ik nog een nachtje verblijf, om vandaar samen naar het inleverpunt van de auto te gaan. Dan was ik al mijn bagage al kwijt en zij wist natuurlijk precies welke parkeergarage we moesten hebben.

Dit voorstel bleek akkoord.

Daarna met de auto wat door de heuvels rondom Keelung gereden, maar een waterig zonnetje werd een lichte regenbui en later regen.

Veel was er niet te zien, dus heb ik maar besloten om naar Taipei te rijden. Was ook maar 30 km.

Om half één was ik weer op de plek, waar de reis ruim drie weken geleden begon.

Inchecken kon al wel, kamer pas vanaf drie uur. Alle bagage afgegeven en Emily geappt, dat ik bij het hotel was.

Ik dacht, die komt met de auto en dan rijd ik er mooi achteraan, maar nee, ze kwam met de taxi en navigeerde me naar het inleverpunt.

Dat lukt niet. De foto van de parkeergarage kwam niet overeen met wat we ter plekke zagen. De QR-code die je kon scannen, was helemaal geen QR-code.

Zij bellen, en later nog met Mike.

Mike zou er eerst niet zijn, maar zijn Engelse groep kwam niet, omdat er twee corona hadden.

Dus die ook naar het centraal station en uiteindelijk heb ik de auto op een buitenparkeerplaats gezet.

Man van de verhuur kwam de auto overnemen. Liep er een keer omheen, niks aan de hand, geen schade, klaar.

Maar zoals reeds eerder gemeld, ik moest nog wel NT$ 3,= per gereden kilometer afrekenen, plus de kosten van de tolwegen, die ik heb gebruikt.

Al met al heb ik 1750 km gereden keer NT$ 3,= , is NT$ 5.250,= (€ 155,=).

Dus wij met z'n drieën naar de balie van de verhuurder.

Ik had de creditcard al bij de hand en toen zei Emily, dat zij die kosten ging betalen. Waanzin natuurlijk, het was gewoon mijn verplichting.

Niks ervan. Want, de boeking was in eerste instantie niet goed gegaan, in plaats van mijn naam stond alles op naam van de vertegenwoordiger van de Nederlandse agent.

Ten tweede kon ze me zelf niet begroeten in het hotel drieën weken geleden en ze vond het ook sneu, dat ik de tyfoon achter me aan had gekregen.

Geen discussie mogelijk. Je voelt je dan wel heel erg welkom in dit land. Hartverwarmend gebaar van iemand, die je dan net een kwartiertje kent.

Zij is trouwens de manager van ICS in Taipei.

Mike was er ook nog steeds en vroeg wat ik wilde doen. Het leek me wel leuk om de gondelbaan te nemen naar de top van de berg in Taipei.

Geen probleem. Emily had nog wat andere dingen te doen, dus wij met z'n tweeën naar de gondelbaan.

De gondeltjes bewogen wel, maar er zat niemand in. Gesloten vanwege de tyfoon.

Maar je kon ook met de auto omhoog, dus dat werd plan B.

Het begon al weer te regenen.

Eenmaal boven matig zicht, maar er was ook nog een theemuseum.

Naast het vertalen van de informatie, kwam Mike ook tot de conclusie, dat de Nederlanders begin 17-de eeuw als eersten op Taiwan landden. Dus Nederland had meer rechten dan China op dit land. Dus Taiwan was eigenlijk meer een afvallige provincie van Nederland.

Er is geen Europees land, die een officiële ambassade in Taiwan heeft. Dat zou China kunnen irriteren. We hebben wel een Nederlands Kantoor in Taipei. Alles is prima, zolang het maar geen ambassade heet.

De Taiwanesen zijn ook veel netter dan de gemiddelde Chinees. Ze rochelen en spuchen niet op straat, ze boeren niet aan tafel en ze roken een stuk minder dan een Chinees.

De tafelmanieren in Taiwan sluiten redelijk aan bij wat we zelf gewend zijn.

Maar met die stokjes eten .... dat hoeft niet, er is overal ook normaal bestek.

Door naar de theeproeverij. Ik drink nooit thee, maar goed, de man ter plaatse wist me toch drie verschillende theesoorten te laten proberen.

Naast me zat een dame, die uit Zuid-Korea kwam. Ze bleek in het onderwijs te werken. Ze kwam speciaal uit Seoel om naar een expositie van een of andere filmproducent te kijken.

Omdat het regende bood Mike haar aan, om mee terug te rijden naar de stad. Dat ging door.

Ik had het ook wel gezien en Mike heeft me weer keurig bij het hotel afgezet. Morgen om half twee staat hij er weer om me naar het vliegveld te brengen. Totale vluchtduur, inclusief weer de stop in Seoel, 18 uur en 20 minuten. Een hele zit.