De bergen in.

Sofia 28 april.
Het plan was, om met de kabelbaan naar de Goli Vrâh te gaan en van daar door te lopen naar de Aleko berg. (1800 m).
Dus een taxi aangehouden en gevraagd of de man de stoeltjeslift wist te vinden.
Geen probleem. Daar aangekomen, bleek de lift niet te werken.
Ook een cabinebaan iets verderop was niet in bedrijf.
De taximan gaf aan, dat hij met de auto ook de Aleko berg op kon rijden; er liep een weg heen.
De taximeter bleef lekker doorlopen en ik vroeg hem, om eerst maar even langs een pinautomaat te rijden, dit liep iets uit de hand.
Aan de weg omhoog leek geen eind te komen en de taximeter draaide lekker door.
Uiteindelijk hield de weg (gelukkig) op, kon ik de man betalen, die om half tien 's morgens al een goede dag had.
Het hotel op de berg was ingericht als wintersport resort. De lift verder omhoog vanaf dit punt deed het ook niet. Ik heb het nog nagezocht, maar ook in de LP geen woord over sluitingsdata.
Enfin, ik stond op 1800 meter en mijn doel was vanaf dit punt naar Zlatni Mostove te lopen. Een uurtje of drie volgens het boekje en dat klopte ook wel, dat kan ik vast verklappen.
De route was goed gemarkeerd, echter soms slecht begaanbaar door moerassige stukken en zelfs resten van sneeuw, waar ik door moest ploeteren.
Het eerste stuk liep wat op, niet veel, ik ging naar 1844 meter. Gelijk met mij startten drie jongelui, maar die heb ik redelijk bij kunnen houden. Zij stopten soms en ik ook, dan een kort praatje en weer door.
Ook op een hoogvlakte komt vals plat voor. Stijgen, stijgen en nog eens stijgen, tot ik iets van een bergrug bereikte, waar mijn hoogtemeter 1883 m aangaf. Viel nog mee.
Het doel zou op 1400 meter liggen en vandaar ging het dan ook weer naar beneden.
De hoogvlakte verdween, ik kwam in het bos te lopen.
De paden daar dienden ook voor de waterafvoer van de berg, dus dat vergde enige concentratie.
De markeringspalen waren hier niet meer, maar vervangen door bordjes aan de boom.
Soms even oriënteren als er een bord scheef stond, maar er lopen daar meer mensen en iedereen is behulpzaam.
Na een kleine drie uur links af naar beneden, waar ik uitkwam bij Zlatni Mostove.
En dan sta je daar. Tien kilometer gelopen en nog in de middle of nowhere.
Er liep ook nog een trail naar beneden, naar het plaatsje Boyana, waar ik gisteren de kerk heb bezocht.
Na enig zoekwerk (ik moest weer omhoog en waar ik linksaf was gegaan, moest ik voor Boyana rechts) en daar stond het bordje ook weer.
Makkie toch, van 1400 meter naar 700 meter.
Nou vergeet het maar. Ik heb er drie uur over gedaan.
Het eerste stuk was prima te doen. Tot aan een skihut, bereikbaar per auto.
Vandaar ging ik het bos weer in , maar alles vrij steil naar beneden.
Al klauterend en met uiterste voorzichtigheid kan ik stukje bij beetje naar beneden.
Halverwege de Boyana Waterval. Om die goed te kunnen zien, moest je een nog steiler stuk afdalen. Heb ik ook gedaan, maar daarna zag ik de verdere afdaling even niet.
Ik vroeg dat even aan een Sofiaan, en deze man zei, dat de snelste weg langs de rivier liep, maar erg glad, steil en daardoor gevaarlijk was. Hij raadde mij dat af.
Ik moest het pad volgen naar het Boyana meer en ergens op die route een keer linksaf gaan.
Ik besloot zijn raad op te volgen. Eerst dus weer een eind omhoog en ik merkte al een beetje, dat de krachten wat afnamen.
Weer terug op het pad ging het wel weer. Vlak tot dalend.
Opeens weer de man achter mij, samen met zijn vriendin, en nodigde mij uit om met hen naar beneden te lopen. Zij kenden de route.
Dat werd een hele leuke afdaling, met leuke gesprekken. Ze waren beide architect en beide ook begin 30.
Al pratend liepen we nog verkeerd ook. K*t, weer terug en omhoog natuurlijk.
De route verder naar beneden was toch vrij steil en mijn knieband begon ik te voelen.
Als ik mijn rechterbeen echter heel hoog optrok, had ik er geen last van. Beetje raar gezicht, maar wel effectief.
Na drie uur lopen, arriveerden we in Boyana. Ik moest gewoon doorlopen, om ergens weer een taxi te vinden, maar ik kreeg het aanbod met men mee terug te rijden naar Sofia. Ze woonden in het centrum.
Fantastisch toch? Dus ik werd keurig bij de Nevski Kathedraal afgezet.
Nog even de gegevens uitgewisseld en voor mij het sein om nu toch echt een Big Mac te scoren.
Daarna terug naar het hotel voor een lekkere douche. Even bijkomen en weer naar de volgende activiteit, de Free Sofia Tour.
Een wandeling onder leiding van een student, die duurt van zes tot acht.
En ondanks, dat ik de meeste dingen al wel gezien had, liet deze dame mij in ieder geval nog een paar dingen zien, waar ik nog niet langs gekomen was.
Dus dat was best aardig. En in zo'n groep praat je ook weer met allerlei mensen, dus zoiets is altijd leuk.
Morgen alweer de laatste dag hier. Mijn vervoer naar het vliegveld is geregeld.
Morgenvroeg nog even een paar dingen bij langs en dan is het hier voorbij.