In het noorden van Mongolië aangekomen.

2 september.
Afgelopen nacht is het al begonnen te regenen en toen ik vanmorgen wakker werd, was dat nog steeds het geval.
Tijdens het ontbijt hebben we het er nog even over gehad, maar de beste optie was toch om de asfaltweg te nemen naar Jargalant.
Om daar te komen hadden we eerst natuurlijk een stuk onverhard, maar de kwaliteit van het eerste stuk viel niet tegen, ondanks de regen.
Aldus werd het plaatsje Khorgo eenvoudig bereikt.
Daar de asfaltweg op, richting het noorden.
Op een gegeven ogenblik bleek de weg afgesloten en was er een omleiding ingesteld.
Die omleiding zou in Nederland op wat bezwaren stuiten, gezien de staat van de weg.
De brug over de rivier was niet meer te gebruiken, daar hadden ze dan nog een Baileybrug neergelegd, kuilen, sleuven vol water, stenen op de weg en weer een rivier met dit geen geen brug èn geen Baileybrug. Daar moesten we dus doorheen.
Inmiddels stond er nog een auto van Active Adventure Tours Mongolia achter ons, maar die chff durfde niet zo goed als eerst. Dus wij als eerste. Tuv heeft er een filmpje van gemaakt.
Allemaal weer gelukt, maar als je een normale personenauto zou hebben, kom je gewoon niet verder door zo'n omleiding.
En het bleef maar regenen.
De asfaltweg weer op en zo langzamerhand stegen we best wel. En ja hoor, des te hoger we kwamen, des te minder regen en geleidelijk natte sneeuw.
De bergtoppen om ons heen werden langzamerhand ook wit en op de top van de pas (2600 m) konden we sneeuwballen gooien.
Het asfalt van deze noord-zuid route was al enige tijd overgegaan in een onverharde substantie, de breedte was er nog wel.
Na wat dollen in de sneeuw, zijn we verder gereden.
Het hoog(s)te punt was bereikt, nu ging het weer naar beneden. De sneeuw ging weer over in natte sneeuw en die weer in regen.
Verder valt er over de rit verder niet veel te vertellen. Veel modder, veel water, rivierkruisingen, smalle glibberige weggetjes en geen asfalt.
Tot aan het begin van het plaatsje Jargalant, reed het andere busje mee op, wij moesten daar in de buurt zijn, de Amerikanen moesten nog 270 km (Mongolië in elf dagen).
Eigenlijk zou ik volgens het programma naar een ger kamp bij een meertje gaan. Dat was dan nog ca. 50 km verder. Maar dat kamp was er niet meer, vandaar de stop hier.
We moesten nog even het dorpje doorploeteren, geen verharding te zien.
Ten noorden van de plaats een ger kamp. Er was verder ook niemand.
Omdat het koud was, kreeg ik een huisje met een elektrische straalkachel erbij.
Blijkbaar een nieuw ding, want het was ze niet gelukt de AAN schakelaar te vinden.
Lukte mij wel, en heel langzamerhand werd het wat warmer.
Wat ze wel weer hadden was een thermale bron. Om vijf uur zou het bassin gevuld zijn.
Wij hadden voor de zekerheid een half uurtje later afgesproken, je weet maar nooit.
Diner dan aansluitend om half acht.
Iets voor half zes, lag ik al mooi in het warme water. Tuv kwam even later ook en de chauffeur wilde niet.
Dat was echt heerlijk relaxen zeg. Water was iets van 38 graden. De chauffeur hebben we toch nog eens gevraagd en uiteindelijk kwam die ook.
We hebben het met zijn drieën tot kwart over zeven volgehouden, hebben gedoucht en daarna aan tafel.
Na het eten terug naar mijn houten huisje en inmiddels was het er lekker warm geworden. Tablet gepakt en wat gedownloade kranten gelezen, daarna heerlijk in slaap gevallen.
Omdat we morgen een lange rit voor de boeg hebben, ontbijten we morgen om half acht.

En het is morgen, 3 september.
Het ontbijt is overvloedig. Een kan hete melk voor de muesli of corn flakes, filterkoffie, brood met huisgemaakte bosbessenjam, een omeletje en als klap op de vuurpijl een bord soep. Zeker een halve liter. Nou dat is voor mij dan even te veel, maar de twee begeleiders wisten wel raad met zo'n bordje soep.
Even daarna op pad. Het regende niet meer.
De eerste grote plaats waar we heen moesten was Mörön. Vandaar een asfaltweg naar het Khövsgöl Meer.
De hoofdweg tussen Jargalant en Mörön bestaat uit modder, stenen, zand, gravel, waterplassen en rivieren. De lengte bedraagt 170 km. Gemiddelde snelheid: 30 km/uur.
Chapeau voor de driver, voor elk transportprobleem weet hij een oplossing en weet ons veilig langs alle uitdagingen te krijgen.
Om 11 uur koffie. Foto's maken en weer door.
Om half drie bereiken we Mörön. Even naar de supermarkt, even tanken, de asfaltweg op voor de laatste 100 km.
Het ger kamp waar ik nu zit heet Ashihai. Een kamp waar politici regelmatig verblijven en dus ook tot de topklasse behoort. Mijn tent heeft vloerverwarming, heerlijk.
Wat minder is het feit, dat het weer is gaan regenen. Dat maakt het allemaal wat klammig. Wat ik in de gauwigheid heb gezien is het hier echt heel mooi.
Morgen zou het weer beter zijn, dus ook beter voor activiteiten.
Je kunt hier kajakken, yak- en paardrijden, zwemmen (wel erg koud), de bergen in lopen en bootje huren.
Ik laat het even afhangen van het weer, hoewel ik yakrijden wel ongeveer uit kan sluiten.
Als het goed is hebben ze hier WiFi, in de tent in ieder geval niet, straks in het hoofdgebouw maar even proberen.
Ondertussen hebben we ook weer wat nieuws te horen gekregen over John. Hij is in Ulaan Bataar onderzocht en daar is gebleken, dat er drie ribben verbrijzeld zijn.
Die moeten operatief worden gefixeerd met stalen plaatjes en dat kan in Mongolië niet.
Naar NL per vliegtuig is niet vertrouwd, dus is hij gisteren met een speciaal vliegtuig naar Seoul gevlogen. In Zuid-Korea wordt hij geopereerd. En dan is het afwachten wanneer hij daarna vervoerd kan worden terug naar Nederland.