Weer terug van de Busanga Plains

21 augustus, de eerste dag van het bezoek aan de Busanga Plains.
Zeven uur op, half acht ontbijt en om iets over acht vertrokken we.
Het eerste stuk ging niet erg snel, een smal pad, maar na drie kwartier kwamen we uit op een bredere weg, het leek een hoofdroute.
Daar ging de snelheid wat omhoog naar ongeveer 40 à 50 km/uur.
Best fris in een open safariauto. Maar ik was er op voorbereid en het ging prima.
Maar hoe verder we kwamen, hoe smaller de weg werd.
We passeerden wat dorpjes met enthousiast zwaaiende kinderen en daar reed Malcolm, ook vanwege de stof, niet heel hard.
Een rivier, ook hier weer de oversteek met een pont. Geen probleem.
Na weer een paar uur kwamen we bij de entree van het park.
De entreegelden werden betaald, maar vervolgens gingen wij niet door de slagboom naar binnen. Iets terug een zijweg in en daarmee kwamen we in de diepe donkere jungle van Zambia terecht. Uren hebben we over een weg van niet meer dan twee karrensporen gereden, er kwam geen eind aan.
Wel een hele mooie omgeving, maar op enig moment wordt het wat saai.
Echt, pas na zeven uur rijden, bereikten we onze bestemming.
Het kampement was reeds ingericht en was van alle noodzakelijke gemakken voorzien.
Toilet en douche voor mijzelf, tent voor mijzelf, vijf man personeel (incl. uitstekende kok) voor mijzelf, twee voertuigen en keuken.
In mijn tent een stretcher en een tafeltje om de kleine spullen op kwijt te kunnen.
Rond vijf uur het bericht, dat mijn douche klaar was.
Precies op de goede temperatuur was er water in een emmer gedaan, met aan de onderkant een douchekop en kraan.
Een bushdouche noemen ze dit. Zelfs de shampoo en zeep stonden klaar.
Het barst hier van de che che vliegen. Niet besmet met het slaapziekte virus, maar wel erg irritant. Remedie: uitgedroogde olifantendrollen in de fik steken.
Deze uitwerpselen smeulen lange tijd en houden insecten op afstand. Dat hielp iets, maar DEET helpt zo wie zo.
Na nog even de dag van morgen doorgenomen te hebben, stond het eten klaar.
Ik eet samen met Malcolm, mijn gids, de rest eet apart.
Daarna nog even bij het kampvuur gezeten, maar om negen uur was iedereen vertrokken.
Ik ben ook maar naar de tent gegaan en heb nog wat gelezen, maar om half tien gingen de luiken ook dicht.

22 augustus.
Dag 1 op de Busanga Plains.
Opstaan om vijf uur, half zes ontbijt, zes uur weg.
En koud op de vlakte! Ik had er al rekening mee gehouden en was warm aangekleed.
Het eerst stuk was vrij saai, alleen maar gras. Er zaten een paar drassige stukken tussen, Malcolm moest even de sperren inschakelen.
Maar we kwamen er door. En passant nog wel even een jakhals gespot.
Even later moesten we een riviertje kruisen, de boomstammen vormden de brug. Moses, die ook mee was als assistent-gids, leidde de auto via het goede spoor, de boomstammen over.
Niet veel later een tweede oversteek. Dat ging minder goed. De heren zijn bijna twintig minuten bezig geweest om de 'brug' te fatsoeneren en hem veilig genoeg te krijgen om de oversteek te wagen. Uiteindelijk kwam ook dat goed.
Bij de derde waterkruising, geen brug, daar moest je door het water rijden. Een Zuid-Afrikaans echtpaar durfde niet, Malcolm wel, maar het stel heeft het ons niet nagedaan en zijn omgekeerd.
Bij water zijn altijd dieren te vinden en de red lechwe (die ik nog nooit had gezien), liep hier in grote getale rond. Verder de blauwe gnoe, nijlpaarden, krokodillen, olifanten, impala, puku en een scala aan vogels.
We hebben daar de hele dag rondgereden. Onder een vijgenboom de lunch gebruikt en daarna weer verder.
Op enig moment heel veel gieren in de lucht, bomen en op de grond. Daar bleek een dode (baby)olifant te liggen. Volgens de heren een natuurlijke dood gestorven en nog niet ontdekt door leeuwen of luipaard.
Weer terug bij de rivier, zagen we de lechwe's richting het water vluchten. Net als de waterbok, doen deze dieren dat ook als er gevaar dreigt.
Maar deze dieren springen meters de lucht in om aan onze auto te ontsnappen. En het is mij gelukt een aantal van deze sprongen vast te leggen.
Zo ook van een vluchtende oribi, een kleine antilopesoort.
Iets over drie waren we terug in het kamp, best een lange dag in een hobbelbak.
Maar de Busanga Plains is wel een hele speciale plek hier in Zambia. Punt 1 heb je het park bijna voor jezelf. Hier nog geen massa toerisme, ook omdat deze vlakte redelijk moeilijk bereikbaar is. Punt 2, hier komen weer andere dieren en vogels voor dan in het oosten van Zambia. Landschap is ook anders en zelfs de mensen verschillen met die uit het oostelijk deel van Zambia.
Het hele park is qua grootte de helft van Nederland en om twee dagen lang over deze vlakte te toeren is een belevenis op zich.
Voor iedereen, die een beetje avontuurlijk is ingesteld en het ligbad twee dagen kan missen, is dit een mooie uitdaging.
Het is wat primitief, maar alles is er wel. Geen gesukkel.
Dus morgen dag twee, naar een ander gebied hier op de vlakte.

23 augustus.
Dag 2 op de Busanga Plains.
Iets later opgestaan, in verband met het licht worden en een slecht stuk weg op het eerste stuk.
Om kwart over zes vertrokken we en ja hoor, op het drassige stuk, vast.
De heren krikken de auto dan op, stoppen gras/riet onder de wielen en dan lukt het weer om verder te gaan.
Op enig moment kom je dan weer bij de bruggetjes en de passage daarvan ging dit keer probleemloos.
Na de bruggen zouden we een andere kant van het park aandoen, maar een kudde gieren trok de aandacht. Deze waren bezig een lechwe, die daar dood op de grond lag, op te peuzelen.
Daarna de auto gedraaid om een ander stuk dan gisteren te verkennen.
Vandaag zou ik dan de sabelantiloop en de Roan antilopesoort moeten kunnen zien.
De Roan-antilopesoort kwam het eerst in beeld, de sabel heb ik niet gezien.
Volgens Malcolm was het te heet en derhalve liepen ze in het bos.
Wat we van een afstand wel zagen, was dat twee leeuwen een baby hippo aan het verorberen waren. Maar hoe kom je daar?
We zagen wel een auto staan, maar Malcolm had geen idee, hoe je daar kon komen. We moesten ergens weer water kruisen, uiteindelijk vonden we de brug, maar pas van hulp van een andere gids, die voorbij kwam, wisten we de leeuwen te bereiken.
Even later kwam er nog één aan lopen en deze leeuwin werd eerst hartelijk welkom geheten, waarna ook zij aan het hippovlees kon gaan happen.
Daar hebben we dan een tijdje stilgestaan en nadat we verder reden kwam er een enorme kudde buffels in beeld.
Los daarvan ook een kleinere kudde oude buffels, die zich, als ze ouder worden en niet meer goed mee kunnen komen, afsplitsen van de kudde en in kleine groepen leven.
Deze lopen het water in om te drinken, de andere kudde bleef een beetje op dezelfde plek hangen.
Via een bosrand, waar het stikte van de che che vliegen, weer de vlakte op, en zo langzamerhand reden we weer richting kampement.
Op het drassige stuk, schakelde Malcolm over maar de tweede versnelling en dan heb je geen koppel meer. Resultaat was, dat we weer vastzaten.
Tot drie keer aan toe moesten er maatregelen genomen worden, maar na de derde poging ging het weer.
Rond kwart over drie terug in het kamp.
Om vijf uur is mijn douche gereed, daarna rijden we altijd even naar een plekje toe om de zonsondergang te bekijken en daarbij iets te drinken.
Dan is het donker en zitten we, tot het eten klaar is, bij het kampvuur.
Rond zeven uur is het eten klaar. Ze hadden de tafel weer keurig gedekt en in plaats van in het kamp, deze op de vlakte gezet, vuurtje er naast.
En op het menu: spaghetti met bolognesesaus, heerlijk.
En zo'n hele dag maakt je moe. Ik merkte vandaag dat de felheid van de zon, best heel groot is. Niet zo raar als je de combinatie licht gras en een hoogteligging van rond de 1400 meter in beschouwing neemt.
Hoewel mijn armen en hoofd echt wel aan de zon gewend zijn, moest ik wel smeren.
Tip voor de volgende bezoekers van dit, zoals het zo mooi heet, heimelijk en onontdekt stukje Zambia.
De zon en de hele dag (een uur of negen) in een landcruiser op geen asfaltwegen, maakt je zeker slaperig. Om acht uur lag ik er in.
Dan lees ik vaak nog even wat, maar de Busanga Plains staan in mijn geval, garant voor een goede nachtrust.

24 augustus.
We kunnen uitslapen. Het plan is, om om zeven uur op te staan en om half acht te vertrekken.
De heren waren vanaf zes uur al bezig met het inpakken van het kampement.
Er mag, als we weg zijn, ook maar niet één bewijsstuk achtergebleven zijn, die duidt op menselijke aanwezig.
Het ontbijt was weer genoeg voor een heel weeshuis. Twee spiegeleieren, twee worsten, witte bonen in tomatensaus en een half bord gebakken bacon.
Heerlijk en genoeg voor tot het avondeten.
Stipt om half acht vertrokken we en het was dezelfde weg terug. Op enig moment stopten we voor de koffie en ik vroeg Malcolm of hij wel genoeg diesel in de tank had, want hij reed zo langzaam.
Nee, diesel voldoende, maar vorige gasten hadden geklaagd mij Idos, dat hij zo hard reed. 'Van mij geen klacht, tot 50km/uur is het wel vol te houden'.
Daarna schoot het wat meer op en om iets voor twee waren we in de lodge. Weer een verfrissingshanddoekje en een welkomsdrankje.
Ze hadden we iets voor de lunch klaargemaakt, dus ook maar wat gegeten en daarna het bad vol laten lopen en heerlijk ontspannen in het warme water gelegen.
Ik mag straks even op de computer van Idos de boardingpassen printen en daarna gaan we weer bootje varen tot de zonsondergang.
Morgen om 09:00 uur vertrek in naar Lusaka, naar het vliegveld en om 18:20 uur vlieg ik via Nairobi, naar Schiphol.
En daar aangekomen, betekent het ook het einde van een schitterende (natuur)reis door Zambia. In drie weken tijd, vijf verschillende locaties bezocht, met elk hun unieke dieren, vogels, natuur en mensen.