Van het zuidwesten naar het noordoosten

De accommodatie in Manikganj was ronduit slecht.
De gebouwen waren erg gehorig en de Bengali gasten waren nou niet direct van het type, 'we doen rustig en we proberen zo min mogelijk overlast te bezorgen aan andere gasten'.
Nee, precies het omgekeerde. We kennen allemaal wel het beeld van een klein kind, die zijn zin niet krijgt en dan op de deuren gaat slaan met de vlakke hand. Nou dat doen ze hier allemaal, want de families hebben meer dan 1 kamer geboekt en ze moeten om wat voor reden ook, steeds bij elkaar iets ophalen of zo.
Na kwart over tien werd het wat rustiger, toen alleen nog het geluid van mobiele ringtones.
Ik ben in ieder geval mooi opgeschoten in mijn Dan Brown boek.
En dan het avondeten. Alleen van die vieze lokale prutjes.
Het vlees en groenten zijn op zich prima, maar alles wordt verpest met de meest smerig ruikende kruiden en curry's.
Het meest veilig leek mij een op een pannenkoek lijkende deegsoort, aangevuld met een omelet.
Dat was ook het ontbijt vanmorgen.
Wij waren zo'n beetje de laatsten, die ontbeten, en ik zag hoe de boel van de vorige gasten werd opgeruimd.
Het water wat over uit de ene fles, werd bij de andere ingedaan en weer op tafel gezet.
Van de glazen, waar nog water inzat, werd alles in 1 glas verzameld en de lege glazen werden gewoon weer op tafel gezet, direct klaar voor een volgende gast.
Ik wees Amit erop, maar die was niet verbaasd, dat dat hier gebeurde. Hij zei er verder ook niks van.
Mijn voorgevoel, daar niet ruim te gaan zitten eten, werd hiermee wel bevestigd.
Ruim over half negen vertrokken we. Het programma voor vandaag was alleen de rit naar Srimongol, maar ik had gelezen, dat er in de buurt van Manikganj, het Nationale Monument staat.
Daar zijn we vanmorgen eerst heen gereden.
De aanleiding voor dit monument was de dood van in totaal drie miljoen Bangladezen over een periode van bijna twintig jaar, die nodig was om de onafhankelijkheid te krijgen.
De plaats is niet toevallig gekozen, er zijn hier massagraven gevonden en men vond het gepast, dat op die plek het monument zou komen.
Via een prijsvraag in 1978 is het winnende ontwerp gebouwd.
Het bestaat uit zeven gelijkbenige driehoeken, gemaakt van beton. Ik vond het een bijzonder mooi ontwerp, ondanks, dat de driehoeken uit grijs beton bestaan.
Om het monument heen een groot park met vijvers en bruggen.
De vele trappen binnen het complex symboliseren het gevecht om de onafhankelijkheid.
Daarna vervolgden we onze reis, met net na de middag nog een koffiestop. Daarna nog een stop bij een wel erg kleurrijke moskee, maar toen ook echt door naar het Palace Resort, een vijf sterren accomodatie.
Ik was wel nieuwsgierig hoe het eruit zou zien.
Het bleek in ieder geval ruim vier kilometer van de openbare weg af te liggen, midden in een theeplantage-omgeving.
Bij de entree een zwaar stalen hek, waar eerst de auto gecheckt wordt op explosieven. Met een spiegel werd zelfs de onderkant van de auto gecontroleerd, daarna de inhoud van de kofferruimte.
Gelukkig mochten we door. Dan nog een behoorlijk eind doorrijden naar de hoofdingang van het hotel.
Het hoofdgebouw is een enorme flat met zes verdiepingen. Daar heb ik mijn kamer ook.
Nadat ik ingecheckt was, heb ik de camera meegenomen voor een rondje over het terrein. Helemaal rondlopen kost een uur, zo groot is het hier.
Een korte opsomming van de faciliteiten.
Hotel, villa's, spa, spelen binnen, spelen buiten, doolhof, bars en twee honeymoon suites en drie restaurants.
Één is er gesloten en de ander bevindt zich in het hoofdgebouw, maar is alleen dinerbuffet. Gaat niet gebeuren.
Het derde restaurant, Revolution, biedt à la cart aan en daar ga ik heen. Op de website staan wat voorbeelden van wat je er kunt bestellen en het water liep me toen al in de mond.
Kostte het 'diner' van gisteravond € 2,=, vanavond gaat dat echt wel een veelvoud daarvan worden.
Morgen trek ik de natuur in en heb hier dus nog een tweede overnachting. Joepie!