Bandarban

De kamer was inderdaad wat beter dan de vorige, maar het ontbijt was weer exact hetzelfde, omelet, plat brood (warm) met weinig smaak en een kannetje koffie.
Het doel van vandaag; Bandarban, gelegen in het zuidoosten van Bangladesh.
Volgens Amit een rit van vier uur.
Na twee uur rijden, een rivier. Gelukkig vaart er een pont, zodat we na enig wachten de oversteek konden maken.
Tijdens het wachten viel het me op, dat er een bootje lag, zeg maar formaat punter, vol geladen met zand.
Dit werd gelost. Één man schepte op de boot een rieten mand vol, en hielp deze op het hoofd van nummer twee te zetten, die de boot afliep en de mand overgaf aan de eerste de beste collega. Ik schat, dat er een kuub of acht aan zand in de boot zat, dus daar zijn ze de rest van de dag mee zoet geweest.
De oversteek duurde vijf minuten, daarna weer verder.
Even later een politiepost. 'All foreigners have to come out of their vehicles'.
Paspoort maar gelijk meenemen en dit was een echte controle op waar de buitenlander verbleef. De overheid hier is erg begaan met de veiligheid van toeristen, omdat hier in het verleden 'incidenten' hebben plaatsgevonden tegen buitenlanders.
We mochten plaatsnemen in iets wat op een overdekte picknick plaats leek.
Achter mij lag het geweer van de agent, die voor mij stond aan een desk, om mijn gegevens in het grote boek te schrijven.
Dus qua wapenveiligheid niet de hoogste score voor de man. Ik heb er maar geen misbruik van gemaakt.
Even later moest ik mijn handtekening zetten en zag, dat de laatste toeristen vóór mij, precies een week geleden waren gepasseerd. Echt druk met toeristen is het hier dus niet. Zonder permit kom je dit gebied eenvoudig ook niet in, dus backpackers zie je hier niet. Het duurt zeker twee weken voor je zo'n permit hebt.
Klaar denk je dan, maar nee, dan komt er ook nog een militair met een zelfde boek, waar ik uiteindelijk ook mijn handtekening in moet zetten.
En alles in een hele vriendelijke sfeer. Met een warme handdruk nemen we afscheid van de politie en militair en we kunnen weer verder.
Woonden rond Rangamati voornamelijk Chakmas, hier weer een andere etnische groep, de Marmas. Na de Chakmas de grootste etnische groepering. Met een eigen taal, welke afgeleid is van het Burmees. Die taal spreken ze onderling, de kinderen leren Bengali en Engels op school.
Onderweg zijn we dan ook even door zo'n Marmas dorpje gelopen en daar is ook echt helemaal niks. Deze mensen leven bij de dag.
Toen we al behoorlijk in de buurt van Bandarban waren, een bezoek aan de gouden tempel. De volledige naam luidt; Supreme Bliss Buddhist Pagoda and Monastery.
Het is het grootste klooster en tempel complex in Bangladesh en gefinancierd door Myanmar en Thailand. Ook hier jonge boeddhisten, die een actief kloosterleven leiden (lijden?).
In Bandarban zelf zijn we nog even door een winkelstraat gelopen. Niet echt vergelijkbaar met de promenade in Meppel, maar wel met kleurrijke en actieve verkopers. Het uitgestalde waar is overal een beetje hetzelfde; groente, fruit en (gedroogde) vis. Verder de non-food afdeling, met alles voor de huisvrouw.
Hoe we ook gezocht hebben, een Snickers was nergens te vinden. Volgens Amit kunnen de mensen dat niet betalen. De Snickers worden geïmporteerd vanuit India en kosten hetzelfde als bij ons. Ook een KitKat bleek onvindbaar.
Dan maar door naar het Meghla Lake. Een populaire bestemming voor de lokale bevolking. Over het meer zijn twee hangbruggen aangelegd, die heerlijk wiebelen.
Het is mogelijk rond het meer te lopen, heen over de eerste hangbrug, terug over de andere. Nadat we de eerste heuvel beklommen hadden, een kooi met een zwarte beer erin. Hij deed een ijsbeer na, hij bleef maar heen en weer lopen.
Bovenop de volgende heuvel, weer een zwarte beer. Die was er slechter aan toe.
Een kooi, waarvan de vloer ook uit traliewerk bestond en iets van drie bij anderhalve meter groot was. Klein was, klinkt in dit geval beter.
Iets verderop wat aapjes in een hok en daarachter wat hertjes, die de meeste ruimte hadden.
Na nog een klim het hoogste punt bereikt. Hier weer stalletjes met geïmporteerd snoep uit Myanmar, maar geen Snickers.
Hier eindelijk wel weer iets van natuur, maar overal ligt afval. Ik zou denken, dat een gedeelte van het entreegeld besteedt zou worden aan het opruimen van al die troep, het plaatsen van afvalbakken (en deze ook leeghalen) en een bord bij de ingang, dat troep weggooien een boete oplevert van 100 Taka = € 1,= . Gaat niet gebeuren denk ik, want dat besef is er ook helemaal niet.
Na een rondje meer, daalden we weer af naar de hangbrug. Aan de overzijde een terrasje. Misschien koffie? Nee, geen zwarte koffie beschikbaar en ook geen Snickers.
Daarna de klim omhoog (32 meter) terug naar de auto. Vlakbij de auto voor ons allemaal een blikje koude cola gekocht, ja, ook voor de chauffeur, die altijd bij de auto blijft.
Als laatste attractie naar de Nilachal Lookout. Bij helder weer, kun je zelfs de oceaan zien, maar het was de hele dag al heiïg.
De omliggende heuvels waren wel te zien, evenals een wazig Bandarban.
Na nog een tijdje op een bankje te hebben gezeten, ben ik terug gelopen naar de auto en zijn we naar het hotel gereden. Het Hillside Resort. Hillside klopt wel, resort vind ik zelf wat overdreven.
Om bij de receptie te komen, moet je eerst een lange trap omhoog lopen. Gelukkig was er iemand, die mijn tas voor zijn rekening nam.
Om bij mijn huisje te komen, weer allemaal bospaden naar beneden.
In het huisje aangekomen, zag ik weer geen lakens liggen, alleen een dekbed.
Het is hier gebruikelijk, dat iedereen gewoon onder het dekbed gaat liggen. Iets van een hoeslaken, welke ververste kan worden, kennen ze niet.
Nou nu wel, want ik ga niet onder zo'n dekbed liggen.
Inmiddels is het allemaal geregeld.
Tja, en dan komt het einde van deze reis ook weer in zicht. Morgenavond vlieg ik van Chittagong naar Dhaka en ik heb het gecontroleerd, maar het Bengali Blueberry Hotel in Dhaka is echt een vijf sterren hotel en daar heb ik mijn laatste overnachting voor ik zaterdag, via Dubai, weer naar huis vlieg.