Dagje Cochem

Na een heerlijke en naar ik vind, ook verdiende nachtrust, werd ik wakker zonder spierpijn. Sofia was dus een goede generale repetitie en gisteren ook.
Het hotel waar ik verblijf, is een vier sterren hotel. Naar mijn maatstaf is het net een drie sterren hotel.
De kamer is aan de kleine kant. Ik kan net tussen het bed en de muur lopen. In de badkamer ontbreekt een bad. Als ik dan denk aan de lodge in het Kafue National Park in Zambia, zes uur rijden van de bewoonde wereld, maar wel een bad, dan klopt er hier iets niet.
Dan de WiFi. Om 40 foto's te uploaden bij Facebook kostte een uur! In de meest verre uithoek in Bangladesh was het nog sneller.
Het ontbijt daarentegen was wel prima verzorgd.
Na het ontbijt nog even wat kleingeld gewisseld voor de parkeerautomaat. Het hotel heeft geen eigen parkeerplaatsen (weer een ster minder), dus de Alfa staat langs de stoeprand.
En daar is parkeergeld verschuldigd. Schrik niet, hou je vast, het parkeertarief bedraagt € 0,20 per half uur! Dus ik sta hier de hele dag voor vier euro. Helaas levert dat geen extra ster op voor het hotel.
Hier in Cochem is genoeg te zien. Vandaar ook, dat ik de auto vandaag niet nodig heb.
Na het ontbijt het centrum ingelopen. Het was nog niet echt druk, dus dan kun je ook wat mooiere foto's maken.
Ik had gelezen, dat het kasteel Reichsburg, gelegen op een heuvel 100 meter boven de Moezel, behalve lopend, ook met de bus bereikt kon worden. En geen spierpijn betekende in dit geval toch, dat ik met de bus ben gegaan. Voor € 2,50 enkele reis.
De rondleiding in en door het kasteel was een aanrader, dus dat heb ik geboekt. En hoewel de groep redelijk groot was, heb ik toch veel foto's kunnen maken zonder publiek.
Na afloop moest je het kasteel weer uit, maar het lukte mij om mijzelf van de groep los te weken en nog een rondje kasteel heb kunnen doen. Alles voor de foto's natuurlijk.
Daarna met de groep er na, het kasteel uitgelopen.
Dit kasteel dateert ongeveer uit het jaar 1000.
Via de Peters kapel kwam ik uit bij een van de drie poorten van Cochem, de Martins poort.
Via het centrum doorgelopen naar de stoeltjeslift, een kilometer of twee lopen.
Kaartje gekocht en naar boven. Op een bergtop, vlakbij het eindpunt, staat een groot kruis, het Pinnerkreuz. Een herder, Pinn geheten, is daar volgende de legende naar beneden gestort.
Daarna toch weer ruim honderd meter geklommen naar de Klöttener Höhe (348 m). Daar bevindt zich ook een attractiepark.
Ik heb wat foto's gemaakt over de Moezel en ben vandaar helemaal terug gelopen naar beneden.
Ik had nog even het plan om naar een ruïne te lopen, maar dat was net wat te ver.
Tijd voor een cola en een patatje.
Daarna heb ik een stadswandeling gemaakt. Nee, niet met een gids, maar met een uitgebreide routebeschrijving, welke in het hotel te vinden was.
Behalve de objecten, staat er vaak ook een stukje historie beschreven. Een aantal gebouwen had ik al bewonderd, maar met de beschrijving er bij, word je toch geattendeerd op andere details. Zo stond het rivierwater in 1791 een meter of zes boven straatniveau. Door de klimaatverandering is dat sindsdien niet meer voorgekomen.
De Kaiser Wilhelm tunnel is een 4205 m lange spoortunnel en is aangelegd tussen 1869 en 1877 en gelijktijdig ingewijd met de herbouwde rijksburcht op 15 mei 1877.
Daarna de Klosterberg opgelopen, waar een oud klooster stond.
Ooit, in het jaar 862, stond er een burcht (Kemplon).
In 1625 werden er een klooster, kerk en een verpleegtehuis gebouwd, die door de orde der Kapucijners weden beheerd.
De stichters waren graaf Johan Jacob Herr von Eltz-Kempenich en zijn vrouw Maria Elisabeth von Metzhausen. Het wapen van die twee, siert nog steeds aan de gevel, boven het hoofdportaal van de kerk.
Vanaf dit punt is ook de ruïne te zien, waar ik heen wilde lopen, de restanten van het Slot Winneburg.
Vanaf het klooster een andere stadspoort bereikt, de Balduinstor.
Hier ook een vakwerkhuizen uit 1704.
Vanaf dit punt even een detour gemaakt langs de oude stadsmuur, die hier nog redelijk intact is.
In een klein zijsteegje, een vakwerkhuizen, die de brand van 1689 overleefd heeft en iets verder het Gasthof Stüffje, de oudste van de stad.
Kortom, ook vandaag veel gezien en gedaan en na een heerlijke douche ga ik straks weer op zoek naar een leuk eettentje.
Het hotel biedt ook diners aan, maar die zaal lijkt meer op een eetzaal uit de DDR anno 1968.