Ring of Beara en Dursey Island

Gelukkig werd ik ook vanmorgen weer wakker en ik zag al gelijk, dat vandaag niet begon, zoals die gisteravond eindigde, nl. met een lekker zonnetje.
Niet wanhopen, eerst maar even ontbijten. Ook weer prima verzorgd hier.
Ik was trouwens net op tijd (07:15), want even later kwam de grijze golf binnen. Allemaal uit dezelfde bus. Het bejaarde stel wat aan het tafeltje naast mij plaatsnam (hele vriendelijke oude lui) bevestigden inderdaad wat ik dacht, die buslading was gisteren bij Mizen Head, waar, eenmaal ter plaatse, een aantal mensen de tocht naar de brug niet durfden te ondernemen.
Daarom was gisteravond het restaurant ook volgeboekt, dat waren twee bussen met gasten.
Op mijn programma vandaag stond de Ring of Beara. Ook een schiereiland, die je helemaal rond kunt rijden. Één van de hoogtepunten hier in het zuidwesten van Ierland. De Ring of Kerry is een andere bekende ronde.
De route erheen was vast erg mooi, maar het trok weer helemaal dicht. Reden om niet naar Sheep's Head te rijden.
Af en toe klaarde het wat op, maar het bleef mistig bij een temperatuur van 14 graden.
Hoe dichter ik bij de tip van het schiereiland kwam hoe slechter het werd. Geen regen gelukkig, maar wel die laaghangende bewolking.
Uiteindelijk arriveerde ik (als eerste vandaag) op een parkeerplaats. Die parkeerplaats is bedoeld voor mensen, die met de kabelbaan naar het eiland Dursey willen gaan.
De enige kabelbaan in Ierland trouwens en de cabine is dusdanig praktisch vormgegeven, dat ook koeien de oversteek naar het eiland kunnen maken. De kabelbaan kan 1200 lbs dragen.
Het eiland is 6,6 km lang en 1,5 km breed en op het eiland is een wandelroute uitgezet, onderdeel van de Beara Way.
Het geldt ook als het meeste westelijk bewoonde eiland van Ierland.
Zo'n 30 jaar geleden, toen de traditionele visserij op het eiland een zware crisis doormaakte, stimuleerde de Ierse regering de verhuizing van de bewoners naar het vaste land. Veel mensen verlieten Dursey Island, zodat een groot gedeelte van de huizen tegenwoordig leeg staat. Minder dan 10 mensen wonen het hele jaar op het eiland. Ik heb 1 man gesproken, 10% van de inheemse bevolking dus.
De kabelbaan kost € 10,= en er kunnen zes personen in (officieel). Op de terugweg zaten we er met zeven personen in, en dat ging ook. Laat ik het zo zeggen, er is plaats voor 8 man.
Je moet geduld hebben, dat ding gaat bijzonder langzaam, dus bij drukte ontstaat er gauw een enorme wachtrij.
Het was droog, wel mistig, maar wat kan er gebeuren? Ja, je kunt natregenen. Niet zo erg.
Ik besloot de 13,5 km wandeling op het eiland te gaan doen. Hoogteverschil 420 meter. Proviand: bananen, een liter Coca Cola, Oreo koekjes en mini Snickers.
Dat is al meer, dan ik op de zondagen in Nederland meeneem. Maar goed, hier toch af en toe flink klimmen.
De eerste 5,5 km ging langs de lage kant van het eiland. Wel flink klimmen af en toe, maar ik hoorde bij vlagen de zee. Het zicht was niet bijzonder goed, maar naarmate ik vorderde, klaarde het ook op. Het blikveld werd steeds groter.
Nog meer groen, schapen en koeien. Mooie landschappen, dat ook en een Atlantische Oceaan, die permanent tegen het eiland aan beukt.
Aan het eind van de weg nog een laatste huis en vandaar het gras in, op weg naar het eiland-einde. (Dursey Head)
Het klaarde nog meer op. Aan de noordkant van. Het eiland blauwe lucht, aan de zuidkant mist. Ik liep net op de scheiding. Op het eindpunt (Dursey Head) zag ik in noordelijke richting de twee eilandjes, The Bull en The Cow liggen.
In zuidelijke richting nog net The Calf.
En waaien daar op die punt. Ik heb er niet lang gestaan, ik koelde te veel af, dus weer richting het huisje en daar op een muurtje wat gegeten en gedronken.
Tja, en toen omhoog. Naar het hoogste punt van het eiland, waar nog een vervallen seinfouten staat. Hoogte boven het water 277 meter.
Ook hier een flinke wind, maar eenmaal over het hoogste punt heen, liep ik weer wat in de luwte. Het zicht op deze hoogte was weer nihil.
Naarmate ik weer lager kwam, werd het weer ook beter en zowaar begon de zon te schijnen. Omdat het eerste stukje van de route ook voor de terugweg geldt, zag ik nu landschappen, die op de heenweg wazig waren.
Inmiddels hadden meer mensen de oversteekt gemaakt en een aantal gingen gelijk met mij, ook terug naar de vaste wal.
Opeens prachtig weer. Vanaf dit punt moest ik de rest van de Ring of Beara nog rijden.
De temperatuur bereikte zelfs even de 22 graden.
Dit is echt een hele mooie toeristische route. En toch kom je niet heel veel mensen tegen. Je moet goed opletten op tegenliggers, want de weggetjes zijn bijzonder smal en twee auto's kunnen elkaar niet passeren. Je moet dan even een kleine verbreding opzoeken en dan gaat het prima. Raar, dat de maximum snelheid hier 80 km/u is. Een veilige snelheid is hooguit veertig à vijftig.
Wel een mooi land voor Jesse Klaver c.s. trouwens. Het is hier ontzettend groen, en ze rijden links.
Uiteindelijk kwam ik uit in Kenmare, daar rechtsaf, weer richting Bantry. Onderweg nog een wandeling naar een kratermeer, maar ik besloot niet te overdrijven en door te rijden naar het hotel. Aan een lekkere warme douche was ik wel toe.
Morgen de Ring of Kerry met ook nog één of twee wandelingen.