Een regenachtige dag in Hanoi

Tweede dag Hanoi.
Om 8 uur werd ik opgehaald voor de Vespa toer. De naam zegt het al, per Vespa scooter door Hanoi.
Het weer was niet bijster goed. Het miezerde wat, maar als gezonde Nederlander, zijn we wel wat water gewend, dus een erg groot probleem was het voor mij niet.
De scooterchauffeur ( ik zat achterop) was dusdanig gekleed, dat ik dacht, dat we nog wel flink wat regen zouden krijgen. Ik had alleen een regenjack aan.
Na 200 m de eerste stop. Ik werd een cafeetje binnen geleid, waar ik koffie kreeg. Vanaf het balkon uitzicht op de kathedraal, die ik gisteren al beschreef.
Die gast kwam nooit een keer terug. Na 20 minuten verscheen er een dame, die de gids bleek voor de toer.
Ze was blij, dat ik ondanks de regen, gewoon de toer ging doen. Vaak zegden mensen af, als het regende. Ik natuurlijk niet.
Ze legde me uit, waar we allemaal naar toe zouden gaan.
Als eerst was de kathedraal aan de beurt. Nu ook naar binnen gegaan. Zij had nog de info, dat, omdat de Fransen deze kerk gebouwd hebben, deze naar voorbeeld van de Notre Dame was gebouwd.
Daarna weer op de scooter en op naar de treinrails. Wat is daar zo speciaal aan? Nou, grond is schaars in Hanoi en daardoor zijn de huisjes tot op twee meter van het spoor gebouwd. Hokjes van niet meer dan 12 m2, die verhuurd worden. Vaak aan taxichauffeurs, die overdag werken en daar alleen slapen en eten.
Vier keer per dag komt er een trein langs en ik heb even een video gezien, maar deze trein rijdt nog behoorlijk hard. De aanwonenden zijn dit gewend en de plaatselijke ProRail schijnt niet overspoeld te worden met klachten over geluidsoverlast.
Hier zag ik ook, dat de huizen tot wel vier verdiepingen opgebouwd worden. Etages van ook niet meer dan 12 m2, bewoond door één familie.
Hup, de Vespa weer op en op weg naar de Long Bien Bridge. De enige plek in Vietnam, waar men in plaats van rechts, links rijdt. Als men hier ook rechts zou rijden, zou het verkeer de spoorlijn moeten kruisen en nu hoeft dat niet. De brug werd gebouwd tussen 1899 en 1902 en was ontworpen door Gustave Eiffel.
Deze brug is hét voorbeeld van doorzettingsvermogen van de Vietnamezen.
In de Vietnamoorlog (hier heet het de Amerikaanse oorlog) hebben de Amerikanen deze brug enige keren gebombardeerd. Binnen no time werd de brug hersteld, waarna de Amerikanen weer tot bombarderen overgingen.
Pas nadat het de Vietnamezen lukte een B52 bommenwerper uit de lucht te schieten (waarvan de Amerikanen dachten dat dat niet zou kunnen) stopten de bombardementen op de brug. De neergeschoten B52 ligt nog steeds zichtbaar op de plek, waar het neerstortte. Daar zijn we later ook nog geweest.
Ik vroeg mijn gids, wat zij dacht, dat het meest gebombardeerde land ter wereld was en zij antwoordde 'natuurlijk' Vietnam. Maar dat is niet zo. Laos, het buurland, is het meest gebombardeerde land ter wereld. Door dit land, werden transportroutes opgezet in de Vietnam oorlog, om juist te vermijden, dat deze beschoten werden in Vietnam. Deze beslissing zorgde er juist voor, dat hier ook stevig gebombardeerd werd. Zo kon ik haar ook nog wat leren.
We verlieten de brug en gingen op weg naar de Dong Xuan Markt. Een overdekte markt, waar vrouwen de kraampjes bemannen.
De mannen gaan 's morgens rond drie uur naar de groothandel om daar de waar te kopen. Dat wordt afgeleverd op de markt, waar de vrouwen dit uitstallen en verkopen. Er zitten geen muren tussen de verschillende kraampjes, en zo kunnen de vrouwen met elkaar praten. Elke dag van drie tot kwart voor vier, komen alle vrouwen bijeen en gaan dan dansen.
De mannen zijn ondertussen aan het slapen en gaan daarna weer aan het werk, vaak als taxichauffeur.
Naast de groente, fruit en non-food, zag ik ook, dat er enorm grote kikkers levend en wel, de kop er af kregen en daarna gevild werden. Na deze handelingen zag ik de kikkerbilletjes nog steeds bewegen. Dit zou bij ons niet mogen.
's Middags zag ik trouwens ook schildpadden in een kooi zitten, ook voor consumptie. Maar die bleken duur te zijn, $ 20,= per kilo.
Na de markt, naar een tempel, de Chua Bat Mau. Op de binnenplaats een standbeeld van een vrouwelijke Boeddha. Verder een tempel en een pagode.
Gezien de Chinese karakters op de muren naast de poort, wel een oude tempel, maar niemand wist hoe oud precies. De tekens zijn ook niet meer te lezen, omdat niemand die taal nog kent, laat staan, spreekt.
Omdat er muzikaal geoefend werd voor een festival, mochten we de tempel zelf niet in.
Restte alleen de B52 bommenwerper nog, die vlakbij de tempel in het water (Huu Tiep Lake) lag. Ze zijn er nog steeds trots op, dat het hun gelukt is, dit vliegtuig neer te halen (27 december 1972). Als symbool daarvan, laten ze het wrak gewoon liggen.
Vreemd genoeg staat in de Lonely Planet niets over dit wrak.
Als afsluiting van de Vespa toer, kreeg ik een traditionele theeceremonie aangeboden. Daarvoor naar een klein theewinkeltje. De dame, die de winkel beheerde, ging uitleggen hoe e.e.a. in zijn werk zou gaan. Eerst tot rust komen, door een klankschaal te laten klinken. Oogjes dicht, snaveltje toe en luisteren.
Verschillende soorten thee werden samengevoegd en daarover werd het hete water gegoten. Even laten trekken, dat verschilt niet van hoe dat bij ons gaat en vervolgens werd de thee in een klein schaaltje geschonken. Er werd even voorgedaan, hoe het schaaltje te behandelen, cq. vast te houden, maar na die traditionele handeling, maakte het niet meer uit, hoe je het vasthield.
Mijn Vespa-piloot reed mij daarna weer terug naar het hotel.
Om twee uur, de volgende activiteit, de 36-straatjes-wandeltocht. Nu regende het wel flink door, dat was wat jammer.
Erg spectaculair was het ook niet, behalve dan, dat zo'n gids je meer kan vertellen, dan je in de boekjes kunt lezen.
Veel verschillende winkels gezien. Straten met bijna alleen zilversmeden, iets verderop de ijzerboeren, fruitstalletjes, lokale Blokkers, koffiehuizen en winkels met (medicinale) kruiden.
Tussen de winkels af en toe een tempel. Een bekendere is de Bach Ma Tempel. Dit zou de oudste tempel in Hanoi moeten zijn. Origineel gebouwd in de 11-de eeuw door keizer, en daar is ie weer, Ly Thai To, om een wit paard te eren, die hem naar deze locatie bracht waar hij koos om daar de stadsmuur te gaan bouwen.
In de tempel een standbeeld van het witte paard.
Dit is wel zo'n beetje een samenvatting van de eerste volle dag in Vietnam.
Morgen een reisdagje (120 km) naar Tam Coc.