Óbuda, eiland, boottocht en een kerkhof

Na wederom een prima nachtje slapen, had ik weer een leuk programma voor mezelf samengesteld.
In de wijk Óbuda had LP een wandeling geprojecteerd, dus eerst maar daar heen.
Eerste stuk met de metro, toen nog een stukje met de tram.
Die stopt naast het park, Flórián tér en toen ik het goede beginpunt had gevonden kon ik op pad.
Het eerste wat er te zien was, waren weer Romeinse restanten. Niet zo gek, want deze locatie ligt circa 4 km ten zuiden van Aquincum.
Via een rustiek gelegen kerk en een synagoge kwam ik uiteindelijk aan op een heel klein pleintje. Deed wat Middeleeuws aan. De huizen rondom het pleintje zijn gebouwd in de barok stijl.
De restaurants waren allemaal dicht, maar om de hoek, was er wel een open, dus een koffiestop.
Kom je een beetje van de gebaande paden, zie je ook echt geen toeristen meer. Niet alleen hier, maar ik heb het op meerdere plaatsen meegemaakt.
De wandeling eindigt bij een beelden groep van vier 'bezorgde vrouwen' allen met paraplu.
De volgende attractie werd het Margaret Eiland, gelegen in de Donau. Het eiland is 2,5 km lang en is echt een park, waar veel dagjesmensen komen.
Toch is er van alles te zien. Een prachtige watertoren, een Japanse tuin, fonteinen, zwembaden, diverse ruïnes van vergane kloosters en natuurlijk het park zelf met oude bomen en borders vol bloemen.
Ik heb er bijna drie uur gelopen.
Aangekomen bij de zuidpunt, weer de brug op gelopen en langs de Pest oever richting het zuiden gewandeld, op weg naar een rivercruise, die ergens bij de Kettingbrug zou moeten liggen.
Daar lag ie dus niet (meer). Al de kades liggen vol met Zwitserse Cruiseschepen, die van Budapest naar Basel of Amsterdam varen. Er lagen er zeker acht.
Dus nog maar twee kilometer doorlopen en om iets voor twee kwam ik bij een loket. Snel een kaartje kopen en om twee uur vertrok de boot. Weer weinig toeristen, een stuk of 9 op de hele boot.
De tocht duurde een uur en alle hoogtepunten langs de Donau kwamen ook wel voorbij. Prima tochtje.
Drie uur. Waar nu heen?
Zittend op een bankje de Lonely Planet er maar weer eens bij.
Waar was ik nog niet geweest.
Nou vlak achter me, een beroemde winkelstraat in Budapest, een walhalla voor de moderne vrouw. Alle (op niveau) merken zaten er. Bij de McCafé een bakkie gehaald.
Hier barstte het duidelijk wel van de toeristen.
Na een uurtje het einde van de promenade bereikt. Op naar het kerkhof. Klinkt misschien raar, maar het Kerepesi kerkhof is een atrractie op zich.
Het is de oudste begraafplaats van Hongarije. Begin 19-de eeuw, waren er vele, verspreid liggende begraafplaatsen in Buda en Pest.
In 1847 besloot het bestuur van Pest een gebied aan te wijzen, die als kerkhof moest gaan fungeren.
Veel rijke burgerfamilies hadden een graf in dit kerkhof.
Laten werden alle belangrijke overleden Hongaren hier begraven.
Tussen 1869 en 1914 werden zelfs monumentale mausoleums neergezet.
Het is een beeldentuin op zich en heden ten dage fungeert het nog steeds als een begraafplaats, waar nationale beroemdheden hun laatste rustplaats vinden.
Ook is het publiekelijk open als park. Ik vond het in ieder geval heel bijzonder, ook zonder, dat ik de namen herkende van de, blijkbaar, beroemde Hongaren.
Op de terugweg kwam ik een gezellig aandoende pizzeria tegen, en waartegen ik de verleiding niet kon weerstaan. Heerlijk.
Morgen al weer de laatste dag, het gaat best snel voorbij altijd.
Dus morgen mijn laatste berichtgeving uit Budapest.

Nog een bijzonderheidje: sinds ik met waarbenjij.nu begon, is deze inmiddels ruim 44.000 keer bekeken.