My Lai massacre.

Om half negen vertrokken we weer. Vandaag 300 km voor de boeg.
Onderweg slechts één stop en wel bij My Lai.
Misschien dat dit al een belletje doet rinkelen, maar in dit dorp hebben de Amerikanen op 16 maart 1968, 504 mensen doodgeschoten.
Het verhaal:
Op 16 maart 1968 rond half acht in de morgen, landde Charlie Company met helicopters aan de westkant van Son My. Dit werd bestempeld als Viët Cong enclave.
Het gebied was al gebombardeerd en vanuit de heli's werd er ook flink geschoten om zeker te zijn, dat er geen vijandelijkheden zouden gebeuren. Er zou geen enkele vorm van weerstand of geweervuur optreden en gedurende de actie, gebeurde dit ook niet.
Maar toen de compagnie oostwaarts trok, begonnen ook de wreedheden.
Toen de soldaten van het eerste peloton door Xom Lang trokken, schoten ze en bajonetten ze vluchtende mensen dood, gooiden handgranaten in huizen en schuilkelders, doodden de dieren en staken de huizen in brand.
Ergens tussen de 75 en 150 ongewapende burgers werden bijeengedreven en naar een gat gedirigeerd. Daar werden ze geëxecuteerd door machinegeweren.
In de uren die daarop volgden, kwamen ook het tweede en derde peloton in actie.
Ook die dreven mensen bijeen, en schoten deze zonder pardon af. Dorpelingen die richting Quang Ngai vluchtten, werden neergeschoten.
Tijdens dit massacre werden ook nog een een aantal vrouwen verkracht.
Het monument, wat is opgericht om dit nooit te vergeten, maakt melding van 504 slachtoffers. De Amerikanen kwamen met het getal 347.
De betrokken troepen, werden indertijd verordineerd om hun mond dicht te houden.
Dit gebeurde niet, en bij thuiskomst in de VS, waren er een aantal, die melding van deze slachtpartij hebben gemaakt. We hebben het dan over 1969.
Uiteindelijk kwam het verhaal ook in de pers terecht, en dit had een enorm effect op de publieke opinie over de oorlog in Vietnam. Het verhaal werd ook de aanleiding van wereldwijde protesten tegen deze oorlog.
Terugkerende soldaten uit Vietnam werden met de nek aangekeken en smalend 'baby killers' genoemd.
Ondanks dat, probeerde de overheid, de hele zaak onder het tapijt te vegen, maar uiteindelijke leidde het wel tot een onderzoek, waarbij luitenant William Calley, pelotonscommandant van het eerste peloton, voor de krijgsraad moest komen en schuldig werd bevonden aan de dood van 22 ongewapende burgers.
Hij kreeg levenslang, maar na de veroordeling bleek dit drie jaar huisarrest te zijn geworden in Fort Banning, Georgia, en gedurende die periode zijn hoger beroep afwachtte.
Het Hooggerechtshof wilde de zaak niet in behandeling nemen en Calley werd vrijgelaten.
Het is nog steeds een controversiële zaak. Velen denken, dat hij als zondebok is neergezet vanwege zijn lage rang maar dat de feitelijke opdracht van een veel hoger echelon kwam. Zeker is wel, dat hij niet op eigen initiatief handelde.
Dat in het kort, de historie van deze locatie.
Bij binnenkomst moesten we eerst naar een film kijken. Eigenlijk een documentaire, waarin de feiten chronologisch werden neergezet.
De beelden, die er gemaakt zijn van deze slachtpartij (oorlogscorrespondenten), werden gedurende de film ook getoond. Dan denk je hoe het in vredesnaam mogelijk is, dat mensen dit elkaar aan kunnen doen. Echt, meer dan vreselijk.
Dan verschijnt er een Amerikaan, die er destijds bij was. Hij komt ook echt naar het gebied, waar het monument staat en raakt in gesprek met een overlevende.
Die weet niet, dat de Amerikaan er destijds bij was, maar dat vertelt hij na enige tijd wel. Hij blijft maar herhalen, dat hij orders opvolgde en dat hij niet weet of hij überhaupt wel mensen heeft geraakt.
Dat verhaal gaat er niet in, maar de man blijft het volhouden. Er wordt nog wel verteld, dat de Amerikaan op het vliegveld, klaar om terug te reizen naar de VS, helemaal de weg kwijtraakte. Hij stortte emotioneel helemaal in.
Na dit aangrijpende verhaal en beelden, heb ik met Anh een rondje gelopen over het terrein. Het dorp is hier niet weer opgebouwd, het is volledig een museum.
De betonpaden zijn in die zin gethematiseerd, dat er blote voeten afdrukken van vluchtende mensen in aangebracht zijn. Verder karrensporen en de afdrukken van de schoenen van de Amerikanen.
Om even bij te komen na het zien van alle ellende, hebben we tegenover het museum koffie gedronken. De vrouw, die daar woont is nu 70 en arriveerde een dag na het gebeuren in het dorp. Toevallig was je die dag in de bergen.
De koffie was niet te drinken, maar haar verhaal uit die tijd, was wel indringend.
Zij was nl. een aanhanger van de VC, de communisten, en om niet door de mand te vallen, heeft ze een soort van propagandakrantje opgegeten, om zo te voorkomen, dat ze als aanhanger van de VC zou worden herkend.

Zucht.

En weer door, nu op weg naar Quy Nhon.
De chauffeur was de weg weer eens kwijt en dan komt zijn mobieltje te voorschijn en probeert hij, zonder dat het opvalt, de bestemming in te voeren.
Uiteindelijk kwamen we wel bij het hotel. Anh had een verhaal, dat ik onderweg ergens voor mijn diner had betaald en dat dat toen bij de prijs inbegrepen was, dus vanavond kon ik gratis en voor- en hoofdgerecht nemen.
Voor ik naar de kamer kon, moest ik eerst opgeven, wat ik wilde eten. Champignonsoep en een biefstuk met pepersaus leek me wel wat. Even doorgeven hoe laat (19:45) en ik kon de kamer in.
Even de boel neergezet en omdat het inmiddels ook al kwart voor vijf was, snel naar buiten, waar de eerste druppels al weer vielen.
Ik wilde snel nog even naar het museum, waar Champa kunst tentoongesteld wordt, maar dat was al dicht.
De pagode dan een stuk verderop. Bijna donker, geen mooie foto's.
Regen.
Dan maar teruglopen en rond zeven uur was ik terug. Snel onder de douche, schone kleren aan (alles was net weer gewassen) en naar het restaurant.
Ik wilde wel buiten zitten, maar daar kreeg ik zo'n rare plek, dan maar binnen.
In een grote ruimte zat één vrouw aan een tafeltje en ik dus ook.
De soep kwam al snel en ik had de lepel er nog niet in, of de biefstuk stond er ook al. Ik was er nu wel flauw van en legde de ober uit, dat tegen de tijd, dat ik de soep op had, het hoofdgerecht koud was.
Uiteindelijk nam hij het weer mee.
Toen ik de soep op had, kwam het bord weer te voorschijn en aan tafel werd het plasticfolie er af gehaald, met andere woorden, het had net zo goed op tafel kunnen blijven staan.
Als dessert wilde ik wel koffie met chocoladecake. En terwijl we het hebben over een vier sterren accommodatie, was de chocoladecake op.
Dan maar een gefrituurde banaan.
De dame, die ook in de ruimte zat, had blijkbaar een geflambeerde banaan besteld, maar die wou de fik niet in.
Had gewoon te lang op tafel gestaan en de alcohol was reeds vervlogen.
Ik zei toen, dat het veiliger was om een gefrituurde banaan te bestellen. Waarop zij zei, dat elke keer als ze hier was, altijd een geflambeerde banaan bestelde, want die was zo lekker.
Zo ontstond een gesprek en even later zat ik bijhark aan tafel. Bleek ze te werken voor een bedrijf, dat Vietnamees natuursteen exporteert naar Europa.
Daar hebben we het nog een tijd over gehad en nadat we de mailadressen hebben uitgewisseld, afscheid genomen. Leuke avond op die manier.
Morgenavond ook afscheid van gids en chauffeur, overmorgen brengt iemand anders mij naar het vliegveld voor een binnenlandse vlucht naar Saigon.