In en rond San Cristóbal
Door: Henk
Blijf op de hoogte en volg Henk
02 Augustus 2019 | Mexico, San Cristóbal de las Casas
Mijn ontbijt was in het hotel, waar de rest ook zat.
Hier geen ontbijtbuffet, maar, net als bij MacDonalds, table service.
Roerei met bacon, muesli, koffie, stokbrood en fruit.
Daarna de bus in en op weg naar een Mexicaanse begraafplaats hier in San Cristóbal.
Een overledene wordt hier de dag na overlijden, begraven.
Na een jaar of twee worden de botten uit het tijdelijke of huurgraf gehaald en de botten worden in een blikken doos gedaan.
Die doos komt uiteindelijk in een (praal)graf te liggen. Afhankelijk van iemands rijkdom, wordt het een graf zoals wij dat kennen, maar een bovengrondse verblijfplaats voor de blikken kist mag ook.
We hebben complete kerkje zien staan, waar de familie in wordt bijgezet, i.e. de knekelkisten staan in het graf of huisje.
Eens per jaar worden de kisten met de botten opgehaald, mee naar huis genomen, krijgen een goede poetsbeurt en soms een likje verf en dan wordt het kistje weer teruggeplaatst. Deze ceremonie vindt eind oktober plaats en dan worden de graven en de begroeiing ook weer netjes gemaakt.
Daarna door naar Chamula.
De bewoners hier behoren tot het trotse Tzotzil volk, die onafhankelijk van de overheid, hier wonen. Eigen regeltjes en zo.
De witte tempel, Temple de San Juan, is een bijzondere.
Als je binnenkomt, zie je een honderden brandende kaarsjes op de vloer. Rondom de kaarsjes, is de vloer bezaaid met dennennaalden.
Elke zaterdag wordt de hele kerk schoongemaakt en voorzien van nieuwe dennennaalden.
Bij de kaarsjes zingende of neuriënde mannen en vrouwen, die met eieren of botten over lichamen van zieke mensen wrijven.
Ook gebeurt dit met kippen, waarvan men denkt, dat de kip de zieke demon uit het lichaam kan opnemen. Het lot van de kip moge uiteindelijk duidelijk zijn, koppie gaat er af.
Fotograferen is hier ten strengste verboden, dus ik heb echt geen foto's. Ik heb er echter twee op internet gevonden.
De lucht binnen was nou niet direct lekker om in te ademen, dus na een rondje door de kerk, weer naar buiten en terug naar de bus.
Een eindje buiten het dorp stopte de bus en vandaar een anderhalf uur durende wandeling naar Zinacantán.
Daar aangekomen, lunchen bij een Maya familie. Dat lijkt me nooit zo fris, dus heb ik mij beperkt tot een frisse Coca Cola. Altijd goed en zeker goed voor de darmen.
Daarna terug naar San Cristóbal, waar we zelf nog wat konden rondlopen.
De kathedraal was gesloten wegens renovatiewerkzaamheden, twee andere kerken ook, het insectenmuseum was gesloten, kortom je komt uit bij de Starbucks voor een bakkie koffie.
Nog even inkopen gedaan voor morgen, want morgen vertrekken we heel vroeg, en passeren we in de loop van de dag de grens met Guatemala.
Daarna, het was inmiddels zes uur, een pizza gegeten bij El Punto Pizza en die was zeer goed. Terug gelopen naar het hotel (1,7 km lopen, hoezo hotel in het centrum) en daar was ik om half acht.
Straks op tijd pitten, anders wordt het wel een heel kort nachtje.
Hier geen ontbijtbuffet, maar, net als bij MacDonalds, table service.
Roerei met bacon, muesli, koffie, stokbrood en fruit.
Daarna de bus in en op weg naar een Mexicaanse begraafplaats hier in San Cristóbal.
Een overledene wordt hier de dag na overlijden, begraven.
Na een jaar of twee worden de botten uit het tijdelijke of huurgraf gehaald en de botten worden in een blikken doos gedaan.
Die doos komt uiteindelijk in een (praal)graf te liggen. Afhankelijk van iemands rijkdom, wordt het een graf zoals wij dat kennen, maar een bovengrondse verblijfplaats voor de blikken kist mag ook.
We hebben complete kerkje zien staan, waar de familie in wordt bijgezet, i.e. de knekelkisten staan in het graf of huisje.
Eens per jaar worden de kisten met de botten opgehaald, mee naar huis genomen, krijgen een goede poetsbeurt en soms een likje verf en dan wordt het kistje weer teruggeplaatst. Deze ceremonie vindt eind oktober plaats en dan worden de graven en de begroeiing ook weer netjes gemaakt.
Daarna door naar Chamula.
De bewoners hier behoren tot het trotse Tzotzil volk, die onafhankelijk van de overheid, hier wonen. Eigen regeltjes en zo.
De witte tempel, Temple de San Juan, is een bijzondere.
Als je binnenkomt, zie je een honderden brandende kaarsjes op de vloer. Rondom de kaarsjes, is de vloer bezaaid met dennennaalden.
Elke zaterdag wordt de hele kerk schoongemaakt en voorzien van nieuwe dennennaalden.
Bij de kaarsjes zingende of neuriënde mannen en vrouwen, die met eieren of botten over lichamen van zieke mensen wrijven.
Ook gebeurt dit met kippen, waarvan men denkt, dat de kip de zieke demon uit het lichaam kan opnemen. Het lot van de kip moge uiteindelijk duidelijk zijn, koppie gaat er af.
Fotograferen is hier ten strengste verboden, dus ik heb echt geen foto's. Ik heb er echter twee op internet gevonden.
De lucht binnen was nou niet direct lekker om in te ademen, dus na een rondje door de kerk, weer naar buiten en terug naar de bus.
Een eindje buiten het dorp stopte de bus en vandaar een anderhalf uur durende wandeling naar Zinacantán.
Daar aangekomen, lunchen bij een Maya familie. Dat lijkt me nooit zo fris, dus heb ik mij beperkt tot een frisse Coca Cola. Altijd goed en zeker goed voor de darmen.
Daarna terug naar San Cristóbal, waar we zelf nog wat konden rondlopen.
De kathedraal was gesloten wegens renovatiewerkzaamheden, twee andere kerken ook, het insectenmuseum was gesloten, kortom je komt uit bij de Starbucks voor een bakkie koffie.
Nog even inkopen gedaan voor morgen, want morgen vertrekken we heel vroeg, en passeren we in de loop van de dag de grens met Guatemala.
Daarna, het was inmiddels zes uur, een pizza gegeten bij El Punto Pizza en die was zeer goed. Terug gelopen naar het hotel (1,7 km lopen, hoezo hotel in het centrum) en daar was ik om half acht.
Straks op tijd pitten, anders wordt het wel een heel kort nachtje.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
