Bergje op en af

Vanmorgen kon ik uitslapen. Pick-up was om half tien.
Ontbijt is hier ook prima, niks mis mee.
Stipt om half tien stonden de heren voor de deur.
Het doel van vandaag, de Mua Cave. Het wordt ook wel de dansende grot genoemd, omdat de keizer hier vroeger kwam en er optredens waren van zangers, zangeressen en koren waren, waarop de keizer begon te dansen.
De grot zelf sloegen we over, stelde niet veel voor, maar de berg die er boven op staat, is de attractie.
Is ook te zien aan de vele souvenirstalletjes, horeca en vlaggetjes.
Langs het pad, lopend naar de voet van de berg, had men wel hun best gedaan, om iets leuks te creëeren in de vorm van een smal parkje met watervallen, paarden en schommels.
Gauw doorlopen. Huy liep even met me mee, om me de weg te wijzen. Nou, dat was niet heel moeilijk, volg de stoet.
Bij het begin van de trap ook nog een grot, de tijgergrot, maar dat was voor de terugweg.
Hier begon de klein naar boven. Er waren 486 treden te nemen, geen één gelijk.
Soms wat lager, dan weer bijna onneembaar (voor een klein lokaal vrouwtje).
Het hoogteverschil bedroeg precies 130 meter.
Ik heb er een klein half uur over gedaan. Eenmaal boven, best druk en net iets voorbij de tempel met een beeld van de godin Quan Am (godin van de vergeving) over een behoorlijk stuk van de bergrug, een stenen draak, van zeker 30 meter lang.
En omdat er nergens ook maar iets van een hekje staat èn ik heb meegemaakt wat er gebeurt als iemand valt, dan is het niet zo moeilijk om geen risico te gaan lopen om langs de draak te gaan lopen.
Paar foto's was in dit geval voldoende.
In westelijke richting was de Ngo Dong River mooi te zien, in oostelijke richting, rijstvelden.
Nadat ik 30 meter was afgedaald, kon je nog een andere berg opklimmen en dat heb ik ook gedaan. Ook van die top, mooie vergezichten over het karstgebergte en de rijstvelden.
Daarna weer helemaal naar beneden. Dan merk je pas echt, hoe stijl het is. Het beenspieren moesten hard aan de gang.
Huy had al aangegeven, dat dit de enige activiteit was voor vandaag en dat klopte ook. Hij wilde me alleen nog even afzetten bij een lunchplek, maar lunchen hoef ik zo wie zo niet en als het weer hetzelfde prutje is als bij de homestay, nou dan maar liever niet.
Aldus werd ik weer keurig afgeleverd bij het Emeralda Resort. Daar nog wat foto's gemaakt eb even op mijn tablet gekeken naar wat wandelmogelijkheden in de buurt.
Zag ik ook nog, dat een kilometer van hier, ook een boottochten gemaakt kan worden. Duurt ongeveer een uurtje en daarna wilde ik doorlopen naar Lang Nôi, waar een enorm grote katholieke kerk staat. Je ziet 'm van verre al staan.
Na een kwartier lopen, kwam ik bij de bootjes aan. Bleek, dat je ergens anders een kaartje moest kopen. Dat lukte ook weer. Omgerekend € 3,= .
Ik in zo'n bootje. Wat het gisteren een metalen boot, vandaag een van bamboe en van onder en boven dichtgesmeerd met cement. Prima bootje trouwens.
Onder de vele roeiers in de 'roeibotenhaven' meest vrouwen en ook ik kreeg een vrouwelijke roeister toegewezen. En roeien kon ze. En hier gewoon met de armen.
Momenteel is het hier bijzonder koud, maar een graad of tien en het waait er ook nog eens stevig bij. Dat kwam goed uit, want we gingen voor de wind.
De karsten kwamen steeds dichter bij en uiteindelijk voer ze om een berg heen en kwam er nog meer water te voorschijn. Ze bleef in steeds hetzelfde tempo doorroeien , wat ik op zich al knap vond. Na een half uur kwamen we uit bij een .... jawel, grot.
Deze kon ze een meter of twintig invaren. Daar zag ik ook een Frans stel, waarbij de man wilde gaan roeien. De vrouw vond dat prima, maar ze kwamen geen meter meer vooruit. Ze roeien hier namelijk in de richting waar ze naar toe kijken, dus de riemen vooruit drukken. Dat bleek te moeilijk voor Jean Pierre (het zou kunnen zijn, dat ie anders heette).
Tot de rots weer dezelfde weg terug, daarna tegen de wind in het hele stuk terug. De dame hield hetzelfde tempo aan en hoewel de snelheid iets afnam, kwamen we toch wel vooruit. Na precies een uur waren we terug.
Tijd voor koffie. Aan de overkant van de weg kon ik koffie krijgen en daarna op weg naar de grote kerk, een dikke drie kilometer verderop.
Het voordeel van de wandeling was, dat ik steeds een ander uitzicht kreeg op het karstgebergte, het nadeel was, dat ik, hoe dichter ik bij de kerk kwam, ik ook meer de indruk kreeg, dat die nog lang niet klaar was.
En dat bleek te kloppen. Er zat nog geen raam in, dus doorlopen om het interieur te bewonderen had geen zin.
Dus weer teruggelopen en maar gelijk doorgelopen naar mijn huisje.
Daar een heerlijk warme douche, schone kleren aan en straks weer naar mijn favoriete restaurant .
Dan ben ik een aantal dagen uit de lucht. Morgennacht slaap ik op een boot. Aangezien de meeste toeristen naar Halong Bay gaan, ga ik naar het even mooie, maar minder bezochte Lan Ha Bay.
De dag er na, rijd ik terug naar Hanoi en pak daar de nachttrein naar Dong Hoi. Ik verwacht geen WiFi in de trein.