Bezoek aan een paradijselijke grot

De eerste dag van het jaar is al weer voorbij, en hier in Vietnam de tweede ook al bijna.
De hotelkamer was een goede optie. De andere optie van Huy, om me bij een restaurant af te zetten, ook vlak bij het station, was waarschijnlijk het restaurant bij hetzelfde hotel.
Dat bleek een verzamelpunt te zijn voor mensen die de trein moesten hebben.
Stipt om kwart voor zeven verscheen er een dame met allemaal treintickets. Gelukkig voor mij, was er ook één op mijn naam uitgeschreven.
Via de achteruitgang van het hotel, stonden we al op het perron en ook bij de juiste coupé. Coupé 10 bedje 13.
De coupé is geschikt voor vier personen, en al ietwat ingericht, door een Duits stel.
Verder stonden er drie lupa's (bij de landmacht de afkorting van een lunchpakket), die nooit in de gamata gedaan mocht worden (gasmaskertas) en drie flesjes water.
Waarop wij de conclusie trokken dat het ene bedje prima gebruikt kon worden als opslagplaats van onze bagage.
Toen we dat net allemaal staan hadden, kwam er toch nog een dame binnen, die net een uur daarvoor het ticket had gekocht. Alles weer van het bed af en dan maar op de grond.
Stipt om half acht reed de trein weg.
In tegenstelling tot de trein in India een aantal jaren geleden, was deze wel schoon. Eigenlijk was er niks mis met de coupé. Schoon en een kussen, hoeslaken en dekbed keurig in plastic verpakt.
Nadat we een tijdje met elkaar gepraat hadden, ging het licht wat zachter om 21:15 uur. Ik heb nog even gelezen en daarna even gecheckt hoe laat de trein in Dong Hoi zou arriveren. Dat zou zijn om 05:00 uur. Even later zag ik ook nog een dienstregeling hangen, en daarop stond 05:33 uur.
Voor de zekerheid had in mijn wekker op 04:45 gezet. Uit mijn coupé ging iedereen naar Hue, dus daar had ik geen medestanders.
Op enig moment stopte de trein in Vinh. Ik had die tijd onthouden en dat bleek een half uur later te zijn. Dus vertraging. Na Vinh nog een stop en dan mijn halte.
Met maar tien minuten vertraging kwam ik dus om 05:43 aan in Dong Hoi.
En ja hoor, daar stond mijn transfer al klaar. En om zeven uur kon ik inchecken bij Chay Lap Farmstay.
En het ontbijtbuffet stond ook klaar.
Chap Lap zelf, is een economisch achtergebleven dorpje in de bufferzone van het Nationale Park Phong Nha-Ke Bang (op de UNESCO Werelderfgoedlijst sinds 2003). In het verleden was hun leefwijze gebaseerd op stropen en jagen, maar nu er hier een NP is gekomen (het grootste in oppervlak van Vietnam) mag dat niet meer. Nu een dagelijkse strijd om te overleven.
Deze Farmstay is in maart 2016 geopend met het doel om lokale mensen aan werk te helpen door het toerisme hier ook gelijktijdig te stimuleren.
Momenteel werken er hier 70 mensen waarvan 95% uit het dorpje.
De eigenaren van de Farmstay doen ook aan opleiding, in de zin van Engelse taallessen en de mensen leren, wat de wensen zijn van de toeristen.
Dit gebied staat bekend om haar grotten. Tot 2015 zijn er 300 grotten ontdekt en pas 25% van het gebied is nog maar onderzocht.
Het gebied is rijk aan kalksteen, eigenlijk sediment, wat door afzettingen in zee is ontstaan. Door bewegingen van de aardschollen is het gebied omhoog gekomen en zijn de vaak droge grotten ontstaan. Droog in de zijn van wel druipstenen, maar geen bevaarbaar water. De hier aanwezige sedimenten zijn rond de 400 miljoen jaar oud. Alleen in Australië zijn oudere sedimenten gevonden (600 miljoen jaar oud).

Tijd om te rusten was er niet, want na het ontbijt stond de fietstocht op het programma. Long bleek mijn gids en zijn naam betekent 'draak'. Hij bleek zijn naam geen eer aan te doen.
Het was droog weer, maar nog steeds geen zon. Behalve op de dag van aankomst heb ik zon gezien, voor de rest nog niet weer. Qua temperatuur was het prima fietsweer, een graad of 15, maar voor Long te koud, hij had de handschoenen aan en een muts op. Hij vertelde, dat als het kouder wordt dan 10 graden, de scholen dichtgaan. Te koud voor de kids. Ik denk dat als wij in Nederland massaal van het gas af moeten, er hier een kleine ijstijd ontstaat en dat daarmee het onderwijs hier stopt. Dat kan toch niet?

We namen allerlei kleine achteraf weggetjes en kwamen derhalve bij de lokale mensen voor de deur langs. Veel rivieren en dito bruggen.
Onderweg wel vaak gestopt en dan uitleg over van alles. De mensen hier verbouwen wel veel, maar eigenlijk alleen voor eigen gebruik. Ik heb de akkertjes gezien en het formaat daarvan doet niet vermoeden, dat er veel export plaats vindt.
Na anderhalf uur waren we ook al weer terug.
Het middagprogramma zou om 13:00 starten, een bezoek aan de Paradise Cave.
We hebben nog even een bakkie gedaan, daarna heb ik wat was weggebracht en na de treinreis de boel even weer georganiseerd.
Voor ik er erg in had was het ook al weer bijna één uur. Long zat er al en met de Landrover + chauffeur (Laropiloot) was het een kwartier rijden naar de kassa.
Long kocht de kaartjes en het is dan twee kilometer lopen om bij de onderkant van een trap uit te komen. Daartoe rijden buggy's heen en weer, maar lopen kan ook en dat hebben wij gedaan.
Vervolgens 90 meter klimmen, oftewel ruim 400 treden. Uiteindelijk kwam ook ik boven en vandaar is de entree van de grot zichtbaar. Eerst weer 80 treden naar beneden via houten trappen.
Maar, deze grot is nog niet zo lang bekend. Toevallig ontdekt (2005) door een lokaal iemand en verder onderzocht door leden van het British Caving Research Association.
Deze ontdekten, dat de grot een totale lengte heeft van 31,4 km!
Sinds 2010 is de grot open voor het publiek, maar alleen de eerste 1,4 km. Je kunt ook nog een dagtrip boeken voor $ 80,= , dan ga je tot 7,1 km de grot in.
Ik heb best veel grotten gezien, maar dit is overweldigend mooi.
Nadat je de houten trap bent afgedaald, daalt de grot over jou uit. Er is een houten brug van ruim een kilometer door de grot aangelegd, waarbij je tussen de tieten en mieten doorloopt. Sorry, stalactieten en stalagmieten.
Verschillende kleuren, vormen en grootte, een en al pracht. En met kennis van zaken, is alles verlicht. Ik heb geen flitser gebruikt en de foto's zijn echt heel mooi geworden. Nog een gelukje was, dat er bijna niemand in de grot was. In het hoogseizoen lopen er per dag ruim 1000 man doorheen, wat behalve de drukte ook heel veel geluid oplevert. De maximale hoogte in de grot is 60 meter.
En als je weer terugloopt, zie je alles weer vanuit een ander perspectief en klik je lekker door.
Weer uit de grot gekomen zijnde, eerst even een colaatje halen. Long wilde niks.
Dan de ruim 400 treden weer af en weer naar de auto.
Dit was wel een hoogtepunt, heel bijzonder en een hele erge aanrader, zou je nog eens naar Vietnam willen gaan.