De bergen in en nadien een feestje.

Na weer prima geslapen te hebben en uiteraard weer een superontbijtje naar binnen gewerkt te hebben, stonden de heren ruim voor negen uur al in de lobby.
Vandaag hoefden we niet zo ver te rijden, doel van vandaag was het Bach Ma National Park.
Eerst iets over dit park, wat pas een park in 1991 werd en naar zijn huidige grootte migreerde in 2008.
De hoogste top hier ligt op 1450 meter, heel verrassend Bach Ma Mountain geheten en maar op 18 km van de kust.
Het koele klimaat had een aantrekkingskracht op de Fransen, die hier immers vanaf 1862 een kolonie hadden gesticht.
In totaal werden er meer dan 100 villa's op de berg gebouwd. De eersten vrij simpel van hout, maar later ook uit steen. Zelfs zag ik een vervallen hotel staan, net onder de top en volgens mijn gids was deze nog open tot tien jaar geleden.
De Viet Minh vochten hier tegen de Fransen, begin jaren 50 en in de Vietnam oorlog werd er nog een keer stevig gevochten.
De Noord Vietnamezen hebben dit gebied bezet gehad en boven op de berg hadden ze luchtafweer neergezet. De Amerikanen hebben dit hier dan ook flink gebombardeerd. Ook hier hadden de Vietcong tunnels in de berg gegraven. Wel wat moeilijker, want dit waren rotsen, waar ze doorheen moesten bikken. Dus tijdens bombardementen in de tunnels, nadat ze heli's geprobeerd hadden neer te schieten.
Die kruitdampen zijn inmiddels wat weggewaaid en de natuur heeft zich hier ook hersteld.
Er zijn hier meer dan 1400 verschillende plantensoorten aangetroffen, inclusief zeldzame varens en orchideeën en dit is 20% van de flora in Vietnam.
Verder zijn er 132 soorten zoogdieren aangetroffen, waarvan zelfs drie soorten pas in de negentiger jaren van de vorige eeuw.
Als je op het kaartje kijkt, zie je vanuit Cho Câu Hai een rode lijn naar beneden lopen. Dat is de weg, die we vandaag eerst genomen hebben. Bij km 19 stopt de weg en het laatste stuk naar de top moet lopend afgelegd worden.
Het weer was droog, maar toen we de berg opreden, zagen we alleen maar mist.
Heel af en toe een gaatje in de wolken, zelfs nog wat blauwe lucht gezien, maar de tendens bleef mistig.
Enfin, wel omhoog gelopen en de mist om ons heen viel tussen de bomen, wel mee, maar boven aangekomen, geen uitzicht.
Wel weer een enorm grote schildpad met weer een tablet op zijn rug en helemaal boven aan, twee witte paarden uit marmer gehouwen. Bach Ma betekent dan ook, wit paard. Daar aangekomen snapte ik de verwijzing.
Verder nog iets van een paviljoen op de top, waarin met borden een heel stuk geschiedenis van de berg in beeld was gebracht. Zeg maar van de Franse tijd tot en met de Vietnam oorlog.
Daarna weer teruggelopen, ook de Vietcong tunnels nog even kunnen spotten.
Met de auto naar km 18 gereden en daar de rugzak op, lunchpakket mee en wat drinken en wij de gele route gelopen, met als doel de Rhododendron Waterfall, op het kaartje te vinden als Do Quyen Fall.
Het begin was prima te lopen, maar al gauw veranderde dit.
Er was nauwelijks nog een pad en je moest je goed vasthouden aan gespannen kabels anders flikkerde je best een eind naar beneden. Ik had dan nog goede bergschoenen, maar Anh liep op gympies, hoewel deze ook wel sneakers genoemd worden.
Ook diende de rivier meermalen gekruist te worden en moest Anh de schoenen en sokken uitdoen, ik niet, de kistjes zijn waterdicht.
Het zweet gutste me van de rug af, zo inspannend was dit 'wandelingetje'. Je moet ook echt niet vallen, dus met beleid voortbewegen.
We lopen dus langs een riviertje, de trail heet 5 Lake Trail, omdat tot de waterval er vijf meertjes / poeltjes zijn (5 blauwe stippen op de kaart). Bij meertje drie hebben we even wat geheten en gedronken, daarna weer verder. Het moeilijkste gedeelte bleken we gehad te hebben.
Maar uiteindelijk de beloning, de waterval. Wel even 300 meter hoog.
Er bleken nog wat mensen de waterval gevonden te hebben en omdat we tijdens de laatste etappe toch nog wat vocht verloren hadden, hebben we dat daar weer aangevuld. Anh wilde geen cola van mij, want dat lustte hij niet. Mijn flesje water wilde die wel hebben.
Nou kun je vanaf deze plek ook nog helemaal naar beneden lopen, naar de onderkant van de waterval, maar dan moet je diezelfde route ook weer omhoog. Ik had er geen zin in en blijkbaar was dat ook niet de bedoeling.
Dus wij weer terug. Niet helemaal dezelfde route terug, maar na vierhonderd meter, links en dan was het nog 1,5 km. Volgens Anh een vlak stuk, maar mooi niet. We zijn nog weer 70 meter gestegen en het gedeelte met trappen nekken mij altijd. Een pad wat omhoog loopt is makkelijker, want je kunt je ademhaling veel beter afstemmen op je loopritme. En dus hier weer veel trappen.
Maar uiteindelijk, moe maar voldaan weer bij de auto (km 16).
Het was een hele mooie route, af en toe zelfs nog even de zon gezien, maar toen we weer naar beneden reden, was het zicht weer erg slecht.
Dus linea recta naar mijn hotel, of beter, resort. Op de kaart te zien als die kleine uitstulping in de lagune (Vedana Resort).
Dat bleek een verrassing! Een vijf sterren resort, dat klinkt als een klok.
Eerst even inchecken en dat verliep al zeer plezierig. Op dat moment, voel je je al een gewaardeerde gast. Prima start dus.
De bagage wordt op een golfkarretje gelegd en samen met de hostess wordt de reis aangevangen naar mijn verblijf.
Verblijf, zeg maar een half huis. Laat ik met het meest bijzondere beginnen.
Een privé zwembad. En niet een van de grootte van een badkuip, nee een privé zwembad van 10 bij 5 meter, naast het huis. De buren kunnen je niet zien.
Ook ligt het zwembad en het vloerpeil van het huis, een meter of drie hoger dan de weg. Helemaal privé dus.
Dan kom je binnen, ontvangstruimte van vier bij ruim vijf meter.
Vervolgens de slaapkamer. Zes bij zeven en de badkamer vier bij vijf meter. Separaat nog een wc en een buitendouche.
Ga ik zwemmen? Na zo'n dagje stappen best wel lekker. Het water was niet super warm, maar ik heb toch de zwembroek aangetrokken en ben het water in gegaan. Eenmaal in het water was het heerlijk en nadien de buitendouche aangezet en daar heerlijk warm gedoucht.
Bij het huis hoort ook een fiets, dit omdat het terrein hier behoorlijk groot is.
Ik zit in huis 12 en naar het restaurant is best wel ver, dus vandaar de fiets.
Helaas zit ik hier maar 1 nacht, morgen door naar Hoi An.