De treinreis naar Nuwara Eliya.

Vanmorgen zat ik om half zeven aan het ontbijt. We moesten namelijk om half acht de deur uit.
Na het ontbijt vast de rekening betaald, spullen opgehaald en Happu stond al klaar.
Hij moest mij naar het station brengen. In Kandy wel te verstaan.
Gisteren had ie al een warrig verhaal over de trein, maar vanmorgen begreep ik, dat hij mij wellicht een station vóór Kandy op de trein wilde zetten, want het was zo lastig parkeren bij het station van Kandy zelf. Toch geprobeerd en er was natuurlijk plek zat.
We waren er een uur voor vertrek!
Kaartje had hij al wel en wij naar perron twee.
Even later kwam er een collega gids aan met twee toeristen. Die stonden aan de andere kant van het spoor, ook perron twee.
Er werd afgesproken, dat de collega ook zou zorgen, dat ik in de goede coupé terecht zou komen. Happu weg (met de auto naar Nanu Oya) en ik naar de andere kant.
De twee toeristen kwamen uit Zwitserland. Zij sprak goed Engels, hij goed Frans.
Zo kwamen we mooi aan de klets. Het gesprek werd even onderbroken voor het volkslied. Dat schalde voluit door de speakers op het station.
Iets voor negen kwam de trein er aan. Ik had een eerste klas coupé (kaartje kostte € 5,=), de Zwitsers tweede klasse.
Ik vond mijn stoeltje vrij snel en kwam naast een vrouw uit Australië te zitten. Man en kind zaten verder voorin. Dus dan heb je ook nog wat aanspraak onderweg.
Maar er moeten ook foto's gemaakt worden. En aangezien alleen de eerste klasse airco heeft, kunnen de ramen niet open.
De deuren op het balkon staan wel gewoon open, dus daar heb ik regelmatig even gestaan om wat foto's te schieten.
De hoogtemeter gaf aan, dat we heel langzamerhand toch echt wel aan het stijgen waren. Eindpunt Nanu Oya ligt op ruim 1500 m, Nuwara op ruim 1800 meter.
Het moge duidelijk zijn, dat het spoorwegnet door de Engelsen is aangelegd. De thee moest naar de haven van Colombo vervoerd worden, andersom, moesten ook de geïmporteerde goederen het binnenland in.
Na een uurtje of vier treinen, bereikte ik dan Nanu Oya.
Happu stond al op het perron nam me mee naar de auto. Tien kilometer rijden en we arriveerden bij een 200 jaar oud Engels landhuis, Hill Cottage.
Kamer gekregen, even alles installeren en de rugzak op en op pad.

Nuwara Eliya is een oud koloniaal Brits hill station. Als één van de weinige hill stations in Azië heeft Nuwara Eliya de authentieke sfeer behouden. Het oude centrum is een verzamelplaats van schitterende rozentuinen, hagen en typisch Britse bungalows. Waar je je in Galle (in het zuiden van Sri Lanka) in Nederland waant waan je je in Nuwara Eliya even Engeland, alleen het weer is veel beter!
De naam Nuwara Eliya betekent overigens City of Lights. Het stadje heeft veel landelijke huizen met mooie tuinen. Toch is voor veel reizigers het stadje niet de reden om hier heen te komen. Naast de oude Britse huizen is de omgeving één van de redenen om dit gebied te bezoeken.
Het landbouwgebied herbergt namelijk één van de bekendste en mooiste theeplantages van het land.
Het landschap rondom Nuwara Eliya is van sprookjesachtige schoonheid. De omliggende kronkelwegen doen je denken aan de omgeving van Sapa in Vietnam. Onderweg zie je groene bergen, schitterende valleien en kleine riviertjes, rijstvelden en theeplantages.
Sri Lankaanse vrouwen werken in traditionele kleding op de theeplantages. De streek waar je door heen rijdt wordt ook wel Little England genoemd.
Reeds in 1819 werd deze plek 'ontdekt' door een koloniaal officier, ene John Davy.
Tien jaar later werd er hier een sanatorium opgericht.
De Engelsen begonnen het het telen van groentes en aardbeien. Later werd er ook koffie aangeplant, maar dat werd geen succes.
Hierdoor besloot men te switchen naar thee en dat bleek een schot in de roos.
Toen werd ook de naam Hill Country's tea Capital bedacht en deze titel draagt deze plaats nog steeds.
In het plaatsje zelf is niet veel te zien, maar het Victoria Park is het bezoek waard.
Noord-Zuid zo'n 500 meter lang, breed iets van 100 meter.
Helaas stond er niet heel veel in bloei, maar het is echt super onderhouden.
De fonteinen stonden uit, ook jammer, ik ben een keer heen en weer gelopen en ja, wel de moeite van het bezoek waard.
Daarna noordwaarts gelopen, meer het centrum in en daar trof ik het originele postkantoor, gebouwd in 1894, aan.
Veel nog origineel, zoals de brievenbus en de postmand voor de internationale post.
Veel toeristen, die hier een kaartje kochten, en gelijk de postzegel er bij.
De winkelstraat verder naar het noorden viel me wat tegen.
Toen ik naar de ingang van het park liep, viel mijn oog op een hotel, waar ze ook een Food Corner hebben, met gerechten uit de hele wereld. En ja, ook pizza.
Daar ga ik straks heen.