Privé vlucht naar Iberá en de eerste capibara's.

Toen ik gisteren de eerste schreden in Argentinië zette, en de chauffeur ontmoette, was niet duidelijk hoe laat mijn transfer vanmorgen naar het vliegveld zou zijn.
In het hotel aangekomen, kon de chauffeur geen contact krijgen met zijn kantoor, maar inmiddels was al wel duidelijk, dat dat bureau geen opdracht had om die transfer uit te voeren.
José gebeld en die zou een mail sturen naar Cynsa, de agent in Buenos Aires, die alles zou moeten regelen.
Ik heb ze zelf maar even gebeld en ze zouden terugbellen. Ook de lodge gebeld met de vraag hoe laat het vliegtuig er zou zijn om me naar de lodge Rincon del Sicorro te vliegen. Dat bleek 10:00 uur te zijn.
Cynsa liet niets horen, dus maar weer gebeld en ik zou teruggebeld worden. Dat gebeurde ook en de transfer zou om 08:00 plaatsvinden. Dat ik dan ruim een uur op het vliegtuig moest wachten leek me geen probleem.
Inmiddels was het toen iets voor achten en eerst maar even eten. Toen ik rond half tien in bed lag, ging de telefoon. Het was de piloot. Hoe die het wist, Joost mag het weten, maar hij zei, dat hij ook wel om negen uur aanwezig kon zijn, aangezien ik om acht uur uit het hotel zou vertrekken. Prima toch. Ik kon hem herkennen aan zijn lengte.
Vanmorgen om 07:45 stond het busje al voor de deur en een half uur later zat ik in de vertrekhal. Om 08:45 zag ik inderdaad een wat langere man lopen met een tablet met mijn naam erop. Dat moet 'm zijn. En inderdaad, een man, die de gemiddelde lengte van een Argentijn oversteeg, maar niet van een Nederlander, stelde zich voor als Emile en dat was de piloot.
Na wat kleine formaliteiten konden we zo het vliegveld oplopen, waar een Pipercup geparkeerd stond.
Bagage erin en go. De vlucht zou ruim een uur duren. Emile kwam oorspronkelijk uit Zweden, maar zijn ouders emigreerden naar Argentinië toen hij 1 jaar oud was.
We hadden een heel leuk gesprek onderweg en onderweg ging hij uitleggen hoe dit vliegtuig bestuurd werd. Daarna kreeg ik de stuurknuppel en moest ik 200 ft klimmen, weer dalen, bochtjes maken en koers houden. Dit was volgens Emile les 1 van de cursus vliegen. Heb ik die maar vast gehad.
Het landen deed ie (gelukkig) zelf (was pas les 3) en we hadden geluk, geen capibara's op de landingsbaan.
Deze accommodatie is helemaal top. Er zijn zes kamers en alles is tot in de puntjes qua inrichting op elkaar afgestemd. Hier word ik wel vrolijk van.
Heb een keurige introductie gekregen, van hoe het hier toegaat en omdat het nog een paar uur duurde voor de lunch geserveerd zou worden, ben ik maar vast de natuur ingelopen. Mooie vogels, tig capibara's en nandoe's waren de eerste indrukken.
Rond de middag kwam er nog een Amerikaans echtpaar binnen en gedrieën konden we aanschuiven voor de lunch. Nou, als dat elke dag zo gaat, kom ik hier wel een paar kilo aan.
Om half vier hadden we (de Amerikanen en ik) onze eerste activiteit. Eerst een presentatie over dit gebied, oorsprong, huidige situatie en informatie over de verschillende programma's om de hier verdwenen diersoorten weer terug te brengen. Het gaat dan over de reuzenmiereneter, de ara, de jaguar, moerashert, wild zwijn en nog een paar vogelsoorten. Imposant verhaal hoe dat allemaal in zijn werk gaat. Het wordt gefinancierd door giften, overheid en de gasten van oa. deze lodge. Kijk nu zie je ook echt, wat er met je geld gedaan wordt, bij de Postcodeloterij zie je dat bv. niet.
Daarna was er eerst weer koffie en aansluitend de wandeling. Deze ging over het enorme terrein, wat rondom de lodge in gebruik is. Alle groente en fruit wordt hier ter plaatse geteeld, veel gebouwen voor de staf, prachtige bomen en veel vogels in de tuin.
Esteros de Iberá is een uniek gebied. Het is totaal zo'n 20.000 km2 groot (bijna de helft van Nederland) en is in feite een groot moeras. Vroeger stroomde de Paraná River door dit gebied, maar 8000 jaar geleden is die loop veranderd en Iberá wordt nu gevoed, puur door regenwater.
Veel diersoorten zijn hier verdwenen, omdat hele gebieden in gebruik waren genomen voor de teelt van rijst en het houden van koeien.
Ene Doug Tompkins heeft in de jaren 70 hele stukken land rond het gebied opgekocht en de overheid er van overtuigd, dat Iberá in ere hersteld moest worden. De koeien eruit en die konden naar het door Tompkins aangekochte land en de rijstteelt kon ook vertrekken.
Vanaf dat punt kon er gewerkt worden aan het ecologische herstel van die unieke gebied. En dat herstel gaat nog steeds door. Op verschillende locaties in Iberá worden programma's uitgevoerd, om verdwenen diersoorten weer terug te brengen.
De komende vier dagen ben ik hier.