Ruta 23, hiken en (weer) paardrijden.

20 augustus. Heerlijk gegeten, een lekker dikke biefstuk.
De combinatie de hele dag autorijden en een super diner, maakte dat ik op tijd in slaap viel.
De volgende morgen bij het ontbijt inderdaad geen twee dingen meer van elk, maar één.
Wel dezelfde hoeveelheid yoghurt, maar nu maar 1 bakje met muesli.
Na het ontbijt nog even een rondje gemaakt over het terrein en wat foto's gemaakt.
Naast de Estancia hebben ze er ook een wijngaard bij. Nu staat de groei van de druifjes even stil, het is immers winter, maar straks barst dat ook weer los.
Mijn volgende locatie is Finca Piedra, gelegen aan Ruta 23 km paal 125.
Er leiden meerdere wegen naar Rome, zo ook hier naar toe.
Veel maakt het niet uit, dus maar een route gekozen. Hoe slecht Ruta 21 was, zo goed waren Ruta 12 en 23.
Hele gedeelten van Ruta 12 waren voorzien van een compleet nieuwe betonverharding en Ruta 23 was geheel van nieuw asfalt voorzien.
De oude kilometerpaaltjes waren hergebruikt, maar prima leesbaar, zodat ik zonder al te veel moeite de locatie vond.
Ik was nog maar net binnen, of de lunch werd alweer aangeboden. Die heb ik maar beleefd afgeslagen, ik zat nog vol van het ontbijt.
's Middags heb ik de omgeving verkend, hoewel ik mee kon gaan vissen.
Dat heb ik een keer eerder gedaan, in Frankrijk. Ik was denk ik een jaar of 13. In Frankrijk zitten de vissen altijd precies onder de steiger, dus had ik mijn haakje keurig door de planken van de steiger naar benden laten zakken en inderdaad binnen no time beet. Alleen paste de vis niet tussen de steigerplanken door. Natuurlijk naar de zijkant getrokken, waar ik de vis met het schepnet kon pakken, maar na deze enorme leuke ervaring, heb ik nooit meer gevist. Dus nu ook niet.
Een stukje verderop zag ik wat heuvels met rotsen, leek me leuk om te lopen.
Terug in de lodge, even gevraagd hoe of daar mogelijkheden waren, en die waren er.
Ik moest dan over privé terrein rijden, kwam dan bij een hek, waar ik moest betalen, maar als gast van Finca Piedra, zou ik een kaartje mee krijgen, waarmee ik zou kunnen passeren.
Prima dus voor morgenvroeg. De dame hier stelde voor, om 's middags te gaan paardrijden. Ging ze zelf ook mee, want het was al weer een tijd geleden, dat ze dat had gedaan.
Om half vijf snack-time. Allemaal huisgemaakte lekkernijen, koffie erbij, heerlijk.
Dat duurt tot half zeven en vanaf half negen kun je dineren.
Behalve ikzelf, was er nog een Franse familie, verder niemand. Die gingen vanmorgen weer weg.
Met al die snacks, diner, en een liter Coca Cola achter de kiezen, was ik blij, dat ik in mijn bedje lag. Echt uitgeteld.

21 augustus.
Na een goede nachtrust, een lekkere warme douche, stond het ontbijt al weer klaar.
Ditmaal weer een buffet. Roerei met bacon erbij.
De eigenaresse kwam vragen, of ze haar ontbijt aan mijn tafel mocht opeten en tuurlijk mag dat. Zij komt oorspronkelijk uit Frankrijk, haar man uit Zuid-Afrika.
Ook hier een tweedeling in activiteiten. De vrouw doet de lodge, haar man het wijnbedrijf. Verder hebben ze koeien, paarden en schapen.
Leuk gesprek gehad vanmorgen en het was zo maar tien uur. Tijd om de spullen te pakken en op weg te gaan. O ja, nog even het kaartje meenemen om toegang te krijgen tot de Siërra's.
Alles klopte precies en toen ik voor het hek stond, kwam er al een vrouw naar buiten gerend om de 60 peso in ontvangst te nemen. Helaas voor haar had ik een kaartje van de lodge bij me, dus die € 1,50 ging aan haar neus voorbij.
Na nog een kleine kilometer rijden, arriveerde ik bij iets wat op een parkeerplaats leek.
Rugzak aan en omhoog lopen. Na enige tijd bereikte ik het hoogste punt ook al. Mooi uitzicht.
Er zouden wat routes moeten lopen en na even rondgekeken te hebben, zag ik een rode pijl op de rotsen staan.
Die maar gevolgd en die bleek inderdaad een circulair karakter te hebben.
Ik heb een kleine twee uur gelopen en de natuur was echt mooi. Geen mens te zien, maar wel veel vogels.
Om één uur was ik terug een half uur later stond de lunch al weer op tafel. Je verhongert hier niet!
Een drie gangen lunch.
Om kwart voor drie stond mijn 1pk vervoermiddel klaar. De route liep geheel over hun eigen landgoed, want zo kun je dit wel noemen. Ze hebben 200 ha grond. Tien procent wordt gebruikt voor de druiventeelt.
Verder verhuren ze ook nog een stuk land, maar die man heeft dit jaar wel geoogst maar niet betaald. Moeten ze een rechtszaak starten. Maar omdat de inkomsten niet zijn binnen gekomen, moeten ze noodgedwongen een paar koeien verkopen.
De grond hier is erg vruchtbaar. Overal groeit wel wat en ook hier veel sojabonen teelt.
Na ruim twee uur paardrijden was het ook wel weer voldoende.
Vijf uur. De snacks staan weer klaar.
Morgen naar Punta del Este. Ik kreeg net nog een tip van een Uruguayaan, die me nog een mooie route die kant op aanbevolen heeft.
Punta del Este ligt aan de Atlantische Oceaan en is omgeven door mooie natuur.
Morgen meer.