Van Buenos Aires naar Colonia in Uruguay.

Om zes uur ging de wekker en om 06:25 zat in de lobby.
Nog tijd voor een glaasje jus d'orange en daar stond de transfer meneer al voor de deur.
Sprak echt geen woord Engels, dus maar goed, dat hij de juiste instructies had ontvangen van het kantoor.
Iets over zeven was ik bij de terminal. Tja, hoe gaat dat hier?
Even vragen bij de infobalie en net als op een vliegveld, counters met daar aangegeven, voor welke bestemming je wilt inchecken.
In mijn geval dus Colonia en mijn grote bagage werd keurig gelabeld, en ik kreeg een boardingpass.
Daarna naar de douane van Argentinië en daar ontving ik een stempel SALIDA.
De douanier kwam zijn hokje uit, met mijn paspoort en gebaarde, dat ik hem moest volgen. Wat bleek nou, in dezelfde hal zit ook de douane van Uruguay en daar moest ik een stempel halen, dat ik dat land inging. Prima geregeld.
Je komt dan uit in een grote wachtruimte, meer een hal eigenlijk.
Wat later dan gepland, konden we aan boord. Eerst maar een goede plek zoeken.
Helemaal voorin vond ik de beenruimte, die ik graag wilde hebben. Even later een gezin met kleine kinderen en een wandelwagen, die duidelijk ook op zoek waren naar zo'n ruime plek. Ik bleef mooi zitten en aansluitend bleek, dat ze prima in staat waren te improviseren, want het hele gezin propte zich op de stoelen met de beperkte ruimte. Ik zat prima en toen de boot vertrok en het meeste geloop en gezoek naar DE beste plek voorbij was, kon ik een bakkie koffie gaan halen met een brownie.
Rond tien uur meerden we aan in Colonia.
Daar zou iemand mij opwachten en naar het hotel brengen, met aansluitend een wandeling door het oude gedeelte van Colonia. Daarna was er een lunch voor mij geboekt.
Na een half uur was de hele hal leeg, maar geen gids.
Dan maar een taxi genomen naar het hotel. En daar stond de gids.
Zij had geen opdracht mij af te halen en ik had het wel in mijn reisbeschrijving staan. De taxi kostte € 2,40 dus ik denk dat ik die diepte-investering wel overleef.
De vrouw bij de receptie was niet echt vriendelijk. Check-in om 14:00 uur. Je kunt de bagage hier laten.
Mijn gids was een vrouw van tegen de 60. Lourdes heette ze.
Met best interessante verhalen over de geschiedenis hier en ondertussen doorlopend, kwam ik al veel aan de weet.
Colonia del Sacramento, zoals dit stadje voluit heet, werd gesticht in 1680 door een Portugees. Spanje vond dat maar niks en gedurende 97 jaar hebben deze twee landen gevochten om dit stukje land. Zeven keer is het van nationaliteit veranderd en dan hebben we het hier over de periode 1680 tot 1778. In 1763 hebben de Engelsen het ook nog geprobeerd, maar dat lukte niet en het Engelse schip werd tot zinken gebracht en de officieren opgehangen.
In 1778 werd uiteindelijk overeengekomen, dat Spanje het bezit van Colonia zou krijgen.
In de 19-de eeuw werd er ook nog regelmatig gevochten om Colonia. De Engelsen weer, Brazilië, Portugal en tot slot Argentinië.
Doordat Portugal hier als eerste was, zijn de gebouwen uit die tijd ook echt verschillend van die van de Spanjaarden. De Portugezen hadden geen geld, en die huizen waren dan ook simpel en sober. De Spanjaarden waren rijker en dat zie je terug in de bouwstijl.
Portugese daken hebben dakpannen en een aflopend dak, de Spanjaarden bouwden huizen met twee verdiepingen en een plat dak. Handig voor de toekomstige zonnepanelen.
In de jaren 70 van de vorige eeuw, is men hier begonnen met de restauratie van de oude stad. Met als resultaat, dat dit gedeelte sinds 1995 op de UNSECO Werelderfgoedlijst staat.
Rond 13:00 uur was de toer ten einde en we eindigden bij Mesón de la Plaza, waar ik de lunch (drie gangen) kon gebruiken.
Na de lunch ben ik nog even weer naar de oude stadsmuur gelopen, waar het nu minder druk was. Het museum over vondsten uit zee, vond ik niks en inmiddels was de vuurtoren ook weer open, en daar kan je helemaal naar boven lopen.
Mooi uitzicht over de stad en het water. Toevallig kwam de boot, dezelfde boot, waarmee ik naar Uruguay ben gekomen, weer aanvaren. Nu dus een mooie foto van dit schip, de Silvia Ana L.
Daarna nog helemaal langs het water gelopen tot aan de haven en daar was ook nog een museum, Acuario geheten.
Twaalf vitrines met inheemse vissen. O ja, ik vond ook nog drie schildpadden.
Tenslotte nog naar een cultureel centrum geweest. Dat gebouw is ooit neergezet als een fabriek voor zeep. De schoorsteen is helemaal gerenoveerd.
Binnen een aantal schilderijen, opgebouwd uit blokjes. Het effect als je heel ver inzoomt op een foto.
Als je via de cameralens kijkt, zie je heel goed wat het voorstelt, van een afstand ook, maar van dichtbij bijna niet. Zo hingen daar Venus van Milo en het Meisje met de parel oorbel van Vermeer.
Te koop voor rond de US$ 1.600,= .

In mijn Bradt gids van Uruguay stond een aanbeveling voor een goede ristorante, jawel Italiaans.
Dit heb ik aansluitend nog even opgezocht, want een driegangenmenu hoeft vandaag niet nog een keer. Mijn eerste pizza deze vakantie.
Morgen kan ik hier vlakbij mijn huurauto ophalen en dan ga ik op eigen gelegenheid de rest van Uruguay verkennen.