De omgeving van Asunción

Gisteravond ben ik voor het diner naar hotel Las Margaritas gelopen. Een hotel helemaal in de sfeer van de bloemen. Van binnen ook echt heel mooi en sfeervol.
In het restaurant bleek niemand te zitten. Nou eten de mensen hier laat, volgens de gids vanaf een uur of acht en aangezien het kwart voor acht was, verwachtte ik wel meer gasten.
Ik bestelde een uiensoep en medaillons van rundvlees. Mijn eten kwam wel, maar verder niemand. Toen ik de koffie op had, was het negen uur en ik zat er nog steeds alleen. Het hotel had ook niet veel gasten volgend mijn gids, het is hier echt laag seizoen. Maar goed ik heb er lekker gegeten, maar veel zullen ze er niet aan verdiend hebben.

Vanmorgen klonk al voor acht uur, een harmonieorkest vanuit de straat van mijn hotel.
Het bleek een militaire kapel te zijn. Na één nummer gespeeld te hebben, beleef het weer een tijdje stil.
Na een warme douche, arriveerde ik in de ontbijtzaal. Net als gisteren was er niemand, behalve de ober. Buenos Dias. Het was toch Bartolomeüs Diaz?
Maar goed, Engels spreekt hier bijna niemand.
Tijdens mijn ontbijt, sprong het stelletje muziekanten weer in de houding, tijd dus voor een volgend nummer.
Nadat ik mijn spullen had gepakt voor vandaag en naar buiten liep, rond half negen, bleken er op diverse kruispunten muziekkorpsen te staan. Ieder vanuit een ander legeronderdeel.
Net op dat moment kwamen er politie langs met sirenes en daarachter de cavalerie, gevolgd door een tiental militaire voertuigen, waarin steeds twee personen rechtop stonden met een kistje tussen hen in.
Als laatste weer drie paarden en een laatste legertruck. Mijn gids kwam even later en verteld, dat het een generale repetitie was.
Op 15 augustus gaat het voor het eggie en wordt traditioneel de as van historische personen terug gebracht naar het Panteón. Dat gebouw is helemaal gerestaureerd voor dat doel en gisteravond zag ik toevallig, dat de steigers om het gebouw werden verwijderd. Was leuk om te zien. Het filmpje staat op Facebook.
Onze eerste stop vandaag was in Luque, waar een enorm complex is opgericht rond het voetbal.
Allereerst is er een voetbalmuseum, maar ernaast een enorm groot conferentiecentrum, waar de vergaderingen plaatsvinden van de deelnemende landen aan de Confederatión Sudamericana. Dat betreft tien landen, dus eigenlijk alle landen op dit continent behalve Suriname, Guyana en Frans Guyana. Suriname is dus ook een mislukt land wat voetbal betreft.
Tegenover dit complex een hotel, heel duur en waar eigenlijk alle beroemde voetballers en artiesten overnachten als ze in Paraguay zijn.
De grote voetbal bevat een filmzaal, waar beelden rondom jezelf kunnen worden geprojecteerd.
Door naar het dorpje zelf. Op het plein een hele grote pan, waar men eten aan het bereiden was. Ik denk, dat het hier ging om een reclamefilm voor Dreft afwasmiddel, maar zeker ben ik er niet van.
De huizen rondom het plein waren nog authentiek en voorzien van de mooie mediterrane dakpannen. Deze huizen zijn gebouwd van klei en hout en derhalve hebben ze de aardbevingen weerstaan.
Mijn gids loopt nooit met me mee. Hij vertelt onderweg van alles en als ik ergens een stuk kan lopen, geeft hij alleen aan, waar de auto weer staat. Ik vind dat wel prettig.
Zo ook in Aregua. Dit dorpje staat rond deze tijd van het jaar helemaal in het teken van de aardbei. Jawel, de aardbei. Deze worden momenteel hier geoogst en langs kraampjes langs de weg verkocht. Maar alles wat je van aardbeien kan maken, of waar aardbeien in verwerkt zijn, wordt hier ook aangeprezen. Dat levert een bijzonder kleurig schouwspel op. Niet veel verder en ook beroemd in deze streek, zijn de aardewerk producten. Erg breekbaar en niet alleen huis-tuin-en-keuken artikelen, nee de meest grote kitsch troep en ook nog eens wanstaltig geschilderd. Wel weer kleurrijk, maar dat is dan ook het enige.
Vandaar kon ik de heuvel oplopen naar een kerk en daar stond José dan weer met de auto.
Door naar het Lago Ypacarai. Deze regio is ontwikkeld nadat in 1881 hier een aantal Duitsers neerstreek. Het dorp San Bernardino is genoemd naar de toenmalige president alhier, Bernardino Caballero. Het is de nummer 1 strandbestemming voor de Paraguayanen. In oktober hier ook het Oktoberfest.
Een bijzonder sfeervol hotel is het Hotel del Lago. Dit gebouw stamt uit 1888 en is recent helemaal gerenoveerd. Hoewel ik bijna nooit lunch, heb ik dat hier wel gedaan. Zeer de moeite waard.
Daarna terug naar Asunción, waar ik de rest van de middag een beetje door wat andere delen van de stad heb gelopen. Soms zie je dan van die hele oude koloniale gebouwen, die er verwaarloosd bij staan.
De kerk van San Francisco bleek, zelfs op zondag, gesloten.
En tegen de tijd, dat de schemering inviel, en dat is hier rond 17:45 uur, ben ik teruggelopen naar het hotel.
Vanavond even een makkelijk diner, vanwege de lunch en morgen vertrekken we vroeg, want als aanvulling op het programma wil José mij nog wat extra's laten zien.
Maar goed, dat is voor morgen.