Waterval, museum en de stuwdam.

Het hotel waar ik verblijf, ligt zoals geschreven, een beetje in een industriële omgeving. Het is eigenlijk meer een zakenhotel. Bij het ontbijt zaten allerlei mensen, die even later in een vergaderzaal naar een presentatie zaten te kijken.
De eersten vertrokken met een hoop kabaal al om 06:00 uur.
Mijn diner heb ik gisteravond hier genuttigd. Het was een beetje zoeken op de Spaanstalige kaart wat iets was. Onder het kopje 'vlees' heb ik iets uitgezocht en bleek rund te zijn met daarop uien en een gebakken ei.
Het voorgerecht was een bakje met opgeschuimd eiwit. Dat was niet echt bijzonder.
Om half negen vanmorgen stond José weer voor de deur.
Hij had goed nieuws. Ik was toegelaten tot een speciale rondleiding bij de stuwdam.
Speciaal in de zin van, dat die voor studenten, VIPS en ingenieurs ( uit verschillende vakgebieden) is. En geluk, want normaal moet je die aanvraag een week van te voren doen, José had, ik meen, drie dagen geleden een aanvraag gedaan.
Dus dat vooruitzicht was al goed.
Maar eerst naar de watervallen. Deze heten Salto Monday en kunnen de vergelijking met Iguacu niet aan, maar desalniettemin best leuk om heen te gaan.
Na het entreegeld betaald te hebben loop je eerst door een mooi aangelegde tuin. Het hele complex is 9 hectare groot.
Via een trap loop je naar beneden en via diverse uitkijkplatforms heb je zicht op de watervallen, die een hoogteverschil hebben van 40 meter.
Op een gegeven moment kun je niet verder naar beneden, maar inmiddels is er een lift gemaakt, die je tot onder aan de waterval brengt.
Niemand te zien natuurlijk, ik was ook de enige toerist daar, en José ging even kijken of er iemand de lift wilde bedienen. Toen ik even kater zelf op het knopje drukte kwam de lift gewoon omhoog. Later bleek dit de service lift te zijn, aan de toeristenlift werd onderhoud gepleegd. Maar niet getreurd, even later kwam er toch een dame, die eigenlijk vond, dat de toerist niet in de servicelift mocht, maar omdat volgens José 'the foreigner' helemaal uit Nederland naar juist deze waterval was gekomen, werd er een uitzondering gemaakt. Geen uitzondering voor de betaling, Gs 20.000,= moest ik aftikken, ongeveer drie euro.
Inmiddels was ook bekend hoe laat ik bij de stuwdam moest zijn en dat was 13:00 uur.
Tijd zat dus, en daarom zijn we naar het drielandenpunt gereden. Niet niet zoals in Limburg, maar hier ligt het drielandenpunt midden in de rivier.
De Iguacu River stroomt hier in de Paraná River. Links aan de overkant Brazilië, rechts aan de overkant Aregentinië. De Paraná super helder water, de Iguacu modderig water, vanwege de regen van gisteren.
Omdat we toch nog tijd hadden zijn we nog even naar een schaalmodel van de stuwdam gereden. Gemaakt op een schaal van 1:100 als voorbereiding op de echte bouw. Men wilde kijken wat voor invloed bepaalde keuzes hadden op de rivier ná de dam.

Daarna naar het Museo de la Tierra Guarani. Zoals de naam al aangeeft, gaat dit museum over de oorspronkelijke bewoners, de Guarani. In ieder geval de eerste hal, waar getoond wordt wat we kunnen leren van deze mensen, en hun nazaten, die nog steeds oude tradities in ere houden. Wat deze mensen heel goed wisten, was welke planten, wortels of bladeren, waarvoor gebruikt konden worden. Deze medicinale werkingen zijn nog steeds bekend en worden ook nog in het dagelijks leven toegepast.
In het museum allerlei gebruiksvoorwerpen en uitleg over hun religieuze en sociale systeem. Bijvoorbeeld hoe ze begraven werden. Dat gebeurde in een aardewerken pot, waarin de overledene in een foetushouding werd gezet en zo begraven werd. De kolibrie was in hun beleving de enige vogel, die direct met God kon communiceren.
In hal 2 de wereld van de wetenschap. De meeste lokale wetenschappers waren mij onbekend, maar het laatste stuk ging over de bouw van de stuwdam.
En na dit bezoek werd het ook tijd om naar de stuwdam te gaan.
Daar aangekomen eerst even een bakkie gedaan en toen begon de documentaire ook al, waarin uiteraard de bouw van de dam werd getoond, maar daarnaast ook de maatschappelijke betrokkenheid van het bedrijf (Itaipú) met de samenleving. In de directe omgeving een dierentuin, het net genoemde museum, Tati Yupi Biologisch centrum, het Moisés Bertoni huis en de watervallen. Verder hebben ze langs het stuwmeer en rivier diverse stukken natuurgebied in beheer.
En de meeste bezienswaardigheden zijn gratis toegankelijk, ook mijn speciale rondleiding IN de stuwdam.
De gids was om één uur nog niet beschikbaar, dat werd een kwartiertje later. Uiteindelijk met nog twee mensen, werden we verzocht in een busje plaats te nemen en de eerste stop was bij een uitkijkpunt.
In de rivier zag je nog een eiland en voordat de dam er was, beukte het water hier tegen aan. Derhalve werd het hier Itaipú genoemd, wat 'zingende steen' betekent.
De dam is een samenwerking tussen Brazilië en Paraguay en begon in 1966. Het contract werd in 1973 getekend. De bouw begon even daarna en de eerste stroom werd in 1984 opgewekt. De dam is bijna 1800 meter lang en er staan nu 20 turbines in met een totaalvermogen van 14.000 MW.
In 2008 produceerde Itaipú meer dan 94 miljoen MWh. Momenteel kunnen ze meer dan 103 miljoen MWh opwekken, door het doorvoeren van verbeteringen en optimalisaties.
Omdat het gebied wat na de voltooiing relatief dun bevolkt was, hoefden niet veel mensen gedwongen te verhuizen, het ging om 534 families.

Na nog wat uitleg voor mij in het Engels, ging het verder en stopten we op een niveau, waar de grote pijpen naar beneden liepen, richting turbines. Daar zijn we de stuwdam binnengelopen. Je kunt je geen voorstelling maken, van hoe groot het daar binnen is.
Van achter een hekje konden we nog verder naar beneden kijken en dat bleek ruim 100 meter te zijn. Verder richting controlroom. Vanuit deze ruimte wordt alles in de gaten gehouden. Op de display zie je dan ook, dat de stroom naar Brazilië een frequentie heeft van 60 Hz, die van Paraguay 50 Hz.
Tien turbines voor Brazilië en de andere tien voor Paraguay.
Verder liet de gids zien, dat er ook een opleidingscentrum is voor aankomende operators. Die werken met dezelfde data als real time beschikbaar, maar hun handelen heeft geen effect op de werking van het geheel. Een soort van simulatieruimte.
Daarna gingen we met de lift naar beneden. Naar niveau 108. De top van de dam is niveau 235.
Hier een enorme ruimte. Lengte ca. 300 m, breedte 35 meter en zeker 30 m hoog.
In de vloer enorme stalen platen, die verwijderd konden worden. Dit om de turbines voor onderhoud of vervanging omhoog te kunnen halen. Heel imposant.
Vandaar nog verder naar beneden, naar niveau 92. En dit is het niveau, waar de turbines draaien. Ik mocht er zowaar vlakbij even poseren voor het fysieke bewijs, dat ik er ook echt was.
Daarna weer omhoog en met het busje de Braziliaanse kant van de dam op, daarna omhoog en over de dam weer terug naar het bezoekerscentrum.
Ik vond het super leuk en ook leuk van José (Thanks again) om dit voor mij te regelen.
En hiermee werd de dag afgesloten.
Morgen vertrek ik naar Argentinië. Niet via Foz de Iguacu, maar we pakken de auto weer en rijden naar het zuiden naar Encarnation, waar ik met de trein naar Posadas rijd. Dat is sneller dan de brug over naar Brazilië, want daar sta je zomaar een paar uur te wachten. José gaat mee de trein in en in Posadas staat, als het goed is, weer iemand, die mij naar het hotel aldaar brengt. De treinreis schijnt maar 15 minuten te duren en zowel de douane van Paraguay als Argentinië zitten beide aan de overkant van de rivier.
Morgen meer daarover.