Rio Don Diego en de Tayrona

Gisteravond lekker gegeten.

Toch gegaan voor een garnalencocktail, om dat de avond ervoor dat ook gegeten werd door een paar gasten en die de volgende morgen fris en fruitig aan het ontbijt verschenen.

De steak was al in kleinere stukjes gesneden en was ook lekker.

Vandaag een wat rustiger dag.

Eerst een wandeling van een uur, uitkomend bij een museum over de leefgewoonten van de inheemse bevolking. Gisteren al even de vier verschillende groepen genoemd.

Aansluitend een boottocht over de Rio Don Diego.

Klein stukje rijden naar het startpunt en vandaar weer bergie op. Prachtige omgeving en vandaag met recht tropisch regenwoud genoemd, omdat het gisteravondbehoorlijk hard had geregend.

Af en toe een glimp door de bomen van de Sierra Nevada de Santa Marta. Ik heb zelfs de besneeuwde toppen kunnen zien.

En dat brengt mij bij een stukje geschiedenis, die niet erg bekend is in Europa. Het staat lokaal bekend als Ciudad Perdida, the lost civilization.

Deze inheemse groep mensen verdween rond de tijd dat de Spanjaarden arriveerden en werd pas 'ontdekt' in de 70-er jaren van de vorige eeuw.

De inheemsen noemden hun 'stad' Teyuna en was gebouwd door de Tayrona-mensen.

Vandaag de dag is het de grootste pre-Colombiaanse stad in de Amerika's.

Ciudad Perdida bevindt zich op de steile hellingen in het Rio Buritaca dal op een hoogte van tussen de 950 en 1300 meter.

Het centrale deel van de stad bevindt zich op een richel van waaruit stenen paden naar diverse andere delen van de stad lopen. Zo is er een netwerk van paden aangelegd.

De houten huizen zijn allang verdwenen, maar de ronde, stenen fundamenten zijn nog altijd zichtbaar, evenals de stenen paden en terrassen.

Er zijn tot nu toe 170 verschillende terrassen gevonden, de meeste hiervan dienden als fundament voor de huizen.

Aangezien het hier frequent regent, dienden de stenen fundaties er ook voor, dat er geen water in de hut kon lopen. De (ronde) stenen fundatie, leidde het water er omheen.

Het grootste gedeelte is nog onontgonnen terrein voor de archeologen, maar de inheemse bevolking geeft geen toestemming tot verdere opgravingen.

Onderzoek heeft wel uitgewezen, dat er nog zeker 300 andere nederzettingen, verspreid over de hellingen moeten zijn.

Het langste bewandelbare pad, de Ciudad Perdida, is een hike van tussen de vier en zes dagen.

De Tayrona waren niet het enige volk, wat hier de hellingen bewoonde, maar wel het meest dominante en ontwikkelde volk.

Archeologen beweren, dat de Tayrona zich vanaf de vijfde eeuw zowel sociaal als cultureel verder hebben ontwikkeld.

Duizend jaar later was een gemeenschap ontstaan, die sociaal, cultureel en politiek behoorlijk was ontwikkeld. Ook was hun vermogen om technische oplossingen te bedenken was goed ontwikkeld.

De stad is gebouwd tussen de elfde en veertiende eeuw, hoewel er aanzetten uit de zevende eeuw zijn aangetroffen.

Op het hoogtepunt moeten er rond de 4000 mensen geleefd hebben.

De Spanjaarden kwamen hier in 1499 aan land en de conquistadors raakten direct verblind door het goud wat ze aantroffen en de mythe van El Dorado was geboren.

De Spanjaarden trokken het hele gebied door en stuitten op veel weerstand.

Over een periode van 75 jaar werden de Tayronabijna geheel uitgeroeid.

Een handvol overlevenden trok verder de bergen in, omhoog. Daarna werden ze vergeten.

Gedurende vier eeuwen was er geen enkel teken van leven, niemand herinnerde zich de Tayrona nog.

Pas in de jaren 70 trokken ene Florentino Sepùlveda en zijn twee zoons de bergen in en stuitten op de stad op één van hun grafroof expedities.

Dit nieuws trok andere grafrovers aan en tijdens rivaliserende gevechten, kwam één van de zoons van Florentino om het leven.

Vanaf 1976 stuurde de overheid ordetroepen en archeologen het gebied in, om te zorgen dat het cultureel erfgoed beschermd zou worden.

En hier sluit mijn verhaal van vandaag mooi bij aan.

Deze Florentino heeft heel wat terrassen vrij gegraven en veel kruiken en andere gebruiksvoorwerpen gevonden.

Deze zijn tentoongesteld in een klein museum en dit lag op de route van vandaag.

Dus eigenlijk hoef je geen vier dagen te lopen om te zien, wat deze cultuur heeft voortgebracht. Een half uurtje vanaf de hoofdweg kan ook.

De gids heeft onderweg van alles uitgelegd en ook in het museum wist ze nog wat wetenswaardigheden te melden. Het viel me op, dat op veel kruiken en vazen een dier was afgebeeld, vaak een apengezicht.

Daarna koffie en ik kon nog een lokale lekkernij proeven. Nee, toch maar niet, je weet nooit hoe het is klaar gemaakt en ziek worden staat niet op het programma.

Daarna de boottocht. Voor de boot er was, duurde het even, maar uiteindelijk arriveerde die ook.

Het was 45 minuten varen tot we bij de zee waren. Je kon ook op een binnenband de rivier afdrijven, maar dat ging zooooo langzaam en je verbrandt waar je bijstaat.

Onderweg nog wat vogels gespot en een kaaiman. De (brul)apen hadden een dagje vrij.

Op het strand, waar ook de binnenlanden aankomen, staat natuurlijk iemand met koude drankjes en nadat ik er nog wat had rondgelopen, wij weer terug en aansluitend terug naar de lodge.

Afscheid genomen van Claudia en Wilson en de rest van de middag vrijaf.

Ook wel eens lekker.

Morgenvroeg heb ik transfer per auto naar Cartagena, een uurtje of zes rijden.