Bijna thuis
Door: Henk
Blijf op de hoogte en volg Henk
23 Augustus 2013 | Nederland, Meppel
Al voor negen uur stond de taxi voor de deur van het hotel.
Spullen erin en op weg. De man sprak twee woorden Engels, maar hij wist mij wel duidelijk te maken, dat ie nog wel even moest tanken. Geen probleem, tijd zat.
Bij het tankstation aangekomen, bleek hij het geld,, wat ik voor de taxirit moest betalen, nodig te hebben, zijn tank enigszins gevuld te krijgen. De helft ging in de asbak, de anders helft werd omgezet in diesel.
Dit was een officiële taxi en was € 4,= duurder dan de snorder.
De rit ging verder voorspoedig en om vijf over half tien, was in al ingecheckt voor beide vluchten. Twee boardingpassen en de bagage doorgelabeld naar Amsterdam.
Tijd zat nog voor een bakkie, toen door de douane en dan ben je klaar. Beetje wachten nog en uiteindelijk het vliegtuig in (TAM), een Braziliaanse luchtvaartmaatschappij. De meeste van de stewardessen spraken geen woord Engels. Portugees en Spaans, dat waren ze machtig, verder niks.
Na 3,5 uur vliegen bereikten we Sao Paulo. Ik had een mooie ruime plaats bij de nooduitgang gekregen, enigszins verpest door een wel ontzettende dikke kerel, wiens vetrollen over de leuning vielen. Als ik mijn tafeltje uit de leuning moest halen, moest ik de hele handel opzij drukken en die gast merkte het niets of deed alsof. Verder had ie zijn broekzak vol zitten met snoep en als de TAM even niks rondbracht, at hij (en zijn vrouw) zijn broekzak leeg.
In Sao Paolo was er een goede aansluiting met de KLM vlucht.
Jacobine was in geen velden of wegen te bekennen, dus geen cockpit avontuur dit keer.
Stoeltje 9A, samen met 9 B de beste plaatsen in het vliegtuig. Zat naast man, die bij een zaadveredelingsbedrijf werkte en veel in Brazilië zat. Aardig vent, en op die manier gaat de tijd ook wat sneller. Beetje slapen, snackje, praatje pot, beetje slapen en iets voor twaalf landde ik op Schiphol.
Toen we de slurf uitkwamen, stond er al direct douane, paspoortcontrole. Ook de bagage kwam op een afgelegen plek op de band, waarna scanners stonden opgesteld en alle bagage nog even door de scan moest.
En het duurde al zo lang voordat de bagage er was, dat is altijd weer een ramp op Schiphol.
Toen ik eindelijk de deur uitliep naar het normale leven, stond Thom Luttenberg mij zowaar op te wachten. Dat verwacht je niet, maar hij was naar Schiphol gefietst om de A380 te fotograferen en zag mijn vlucht op zijn mobieltje. Hij heeft zelfs foto's gemaakt van 'mijn' landende triple 7. Leuke verrassing.
Nu zit ik in de trein, terug naar Meppel. WiFi in de trein, dus kan ik mijn laatste verslag mooi typen.
De foto's volgen nog, maar wat een prachtige landen zijn Argentinië en Chili. Ik heb alleen het noorden van deze landen bekeken, maar dat was al super.
Bedankt voor de reacties en tot de volgende reis zullen we maar zeggen.
Spullen erin en op weg. De man sprak twee woorden Engels, maar hij wist mij wel duidelijk te maken, dat ie nog wel even moest tanken. Geen probleem, tijd zat.
Bij het tankstation aangekomen, bleek hij het geld,, wat ik voor de taxirit moest betalen, nodig te hebben, zijn tank enigszins gevuld te krijgen. De helft ging in de asbak, de anders helft werd omgezet in diesel.
Dit was een officiële taxi en was € 4,= duurder dan de snorder.
De rit ging verder voorspoedig en om vijf over half tien, was in al ingecheckt voor beide vluchten. Twee boardingpassen en de bagage doorgelabeld naar Amsterdam.
Tijd zat nog voor een bakkie, toen door de douane en dan ben je klaar. Beetje wachten nog en uiteindelijk het vliegtuig in (TAM), een Braziliaanse luchtvaartmaatschappij. De meeste van de stewardessen spraken geen woord Engels. Portugees en Spaans, dat waren ze machtig, verder niks.
Na 3,5 uur vliegen bereikten we Sao Paulo. Ik had een mooie ruime plaats bij de nooduitgang gekregen, enigszins verpest door een wel ontzettende dikke kerel, wiens vetrollen over de leuning vielen. Als ik mijn tafeltje uit de leuning moest halen, moest ik de hele handel opzij drukken en die gast merkte het niets of deed alsof. Verder had ie zijn broekzak vol zitten met snoep en als de TAM even niks rondbracht, at hij (en zijn vrouw) zijn broekzak leeg.
In Sao Paolo was er een goede aansluiting met de KLM vlucht.
Jacobine was in geen velden of wegen te bekennen, dus geen cockpit avontuur dit keer.
Stoeltje 9A, samen met 9 B de beste plaatsen in het vliegtuig. Zat naast man, die bij een zaadveredelingsbedrijf werkte en veel in Brazilië zat. Aardig vent, en op die manier gaat de tijd ook wat sneller. Beetje slapen, snackje, praatje pot, beetje slapen en iets voor twaalf landde ik op Schiphol.
Toen we de slurf uitkwamen, stond er al direct douane, paspoortcontrole. Ook de bagage kwam op een afgelegen plek op de band, waarna scanners stonden opgesteld en alle bagage nog even door de scan moest.
En het duurde al zo lang voordat de bagage er was, dat is altijd weer een ramp op Schiphol.
Toen ik eindelijk de deur uitliep naar het normale leven, stond Thom Luttenberg mij zowaar op te wachten. Dat verwacht je niet, maar hij was naar Schiphol gefietst om de A380 te fotograferen en zag mijn vlucht op zijn mobieltje. Hij heeft zelfs foto's gemaakt van 'mijn' landende triple 7. Leuke verrassing.
Nu zit ik in de trein, terug naar Meppel. WiFi in de trein, dus kan ik mijn laatste verslag mooi typen.
De foto's volgen nog, maar wat een prachtige landen zijn Argentinië en Chili. Ik heb alleen het noorden van deze landen bekeken, maar dat was al super.
Bedankt voor de reacties en tot de volgende reis zullen we maar zeggen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
