Nog steeds in Niassa

Zo, tijd voor even een update uit de ongerepte natuur.
Op 15 augustus vertrok ik met een Pipercupje uit Pempa, om een kleine anderhalf uur later te landen op een stripje in de bush.
Het vliegtuig vliegt eerst over, om de eventuele beesten te verjagen, de tweede omloop wordt daadwerkelijk gebruikt om te landen.
De auto staat al klaar, de bagage wordt overgenomen en vervolgens word je naar het Wilderness Camp gereden.
Allereerst wordt er een ontbijt voor je neergezet en dan is het even rust, want de middagactiviteit begint om kwart voor drie. Eerst koffie en dan op safari.
Zo'n sessie duurt vier uur en het was ook al lang donker voor we terug waren.
Onderweg terug, hoorden we van Nick, onze bushgids, dat er een stroper was gepakt. Dat stropen is hier een dik probleem, en dat geldt eigenlijk voor heel Afrika.
Alleen in Tanzania zijn er dit jaar al meer dan 30.000 olifanten afgeschoten door stropers en alleen maar omdat de Chinezen nog steeds denken, dat het als een geneesmiddel werkt.
Hetzelfde geldt voor neushoorns, alleen vanuit China vraag, wat in het Krugerpark al resulteerde in ruim 300 afgeschoten neushoorns.
Volgens Nick loopt er over 10 jaar in Kenia niets meer rond, alles afgeschoten.
Hier kwamen ze er bv. achter, dat politiemensen hun AK 47 's avonds uitlenen aan stropers. De nu gepakte stroper had ook een AK 47 en van een al eerder opgepakte stroper was ook zo' n geweer afgeoakt, waarna de politie 's avonds in het kamp kwam om het geweer weer op te halen. Een van de medewerkers zat met het geweer verstopt in de bush, zodat het uiteindelijk wel als bewijsmateriaal kon worden gebruikt.
Gisteren dan voor het eerst een hele dag meegemaakt.
Heel vroeg op, klein ontbijt met koffie en om 06:15 uur op pad. Het is net licht.
Qua dieren is het niet het Krugerpark, waar de beestjes zo ongeveer naar de auto's toe komen lopen, nee ze zijn hier schuwer. Maar de landschappen hier en de ongereptheid van de natuur is al zo mooi, dat alle beesten die je ziet een extraatje zijn.
Voor op de bumper hebben ze een stoeltje gemaakt, daar zit Jimmy, de spotter. Jimmy is een lokale man, opgegroeid in de bush.
Gisteren spotte hij op ruim 300 meter in een klein hol in een bergwand een zeer zeldzame valk. Betalen de Japanners zo € 100.000,= voor.
Hij ziet beesten al als wij alleen nog maar gras zien. Ongelooflijk.
Ook Nick, een Zuid-Afrikaan van rond de 60, kan er wat van.
Samen met twee Belgen, worden we hier rondgereden. En het is hier groot! Gisteren schreef ik al, dat het terrein van dit kamp een grootte heeft van 7000 km2.
Tijdens de rit 's morgens hebben we een koffiestop, de middagrit stopt altijd rond zonsondergang en dan nemen we er ook nog een. Alles hebben ze bij zich, uiteraard Cola, want dat wisten ze snel.
Al met al prima geregeld. Minpuntje is wel het eten hier. Als je beseft, wat je hier per dag betaald, dan verwacht je geen kippenpoot als avondeten.
Er was hier een goede kok, maar die is vertrokken. Verder stokt de aanvoer (alles moet per vliegtuig ingevlogen worden) van bepaalde zaken nog wel eens.
Overall is het hier goed toeven en, nogmaals, de natuur is hier fantastisch.
Vanmorgen ook weer op tijd op pad. Onderdeel is ook de bushwalk.
Hebben we paar keer gedaan. Eerste stop bij een rotswand, waar we naar boven konden klimmen. Twintig meer steil omhoog, geen touw, niks.
Halverwege bedacht ik mij, wat de consequenties zouden zijn, als ik zou uitglijden of zo. Beetje vervelend toch?
Ik ben weer terug gegaan, geen risico's nemen. De Belgen zijn wel naar boven geklauterd. Ik vond het wel prima.
Tijdens de koffie moest de band nog verwisseld worden, weer lek, gisteren ook al.
Toen we even later olifanten zagen, wilde Nick liever niet door de bush rijden, want de reservebanden waren op. Dus lopen. Voorzichtig lopen.
We liepen door een droge rivierbedding en schuin rechts voor ons, op een meter of 60, liepen vijf olifanten.
Iedereen had de aandacht op die olifanten. Links op de oever stonden dichte, groene struiken. Bleek daar ook nog een olifant te staan en die ging direct in de aanval. Jimmy liep met het geweer, maar was het eerst op de loop. Ik zag niks, maar hoorde het beest tekeer gaan. Ik wist ook niet wat het was, een leeuw, of buffel? Binnen twee seconden was ik vol adrenaline, de rest trouwens ook, en hard lopen. Wij hadden allen een nieuw snelheidsrecord te pakken.
Nick schreeuwde: stoppen met rennen. De olifant was ook gestopt, maar alleen omdat de oever een kleine twee meter hoger lag, dan waar wij liepen.
Direct erna, liep de olifant ook hollend weg, richting zijn familieleden.
Pffff, dat was wel even heftig. En daarna allemaal lachen, even de spanning eruit.
Jullie begrijpen, het is inderdaad een avontuurlijke reis hier in Mozambique.