Terug uit de bush

Gisteren had Nick het idee, om maar eens te zorgen voor een lekkere steak. En niet in het kamp, maar boven op een rots.
Dat leek ons wel wat.
Uiteraard gold dit voor alle gasten en dat waren er inmiddels wat meer geworden.
Een ouder Italiaans echtpaar, waarvan de vrouw in de bush nog steeds voor modepopje speelde en geen woord engels sprak.
Dan een Russisch echtpaar. Hij zat in de olie en had volgens mij geld zat. Dat zag je er niet aan af, maar waar die lui allemaal ook al geweest waren.
Dan nog een Italiaans gezin, en dat waren gezellige lui. Het echtpaar runde een bedrijf, die diensten levert aan de olie- en gasindustrie.
En dan de twee Belgen en ik.
Wat ze goed doen, is dat ze mensen, die gelijktijdig aankomen, ook bij elkaar houden. Zo'n groepje krijgt een vaste gids en spotter.
Het ontbijt na de eerste gamedrive, is gezamenlijk en het avondeten ook.
Nick vertelde ook, hoeveel mensen er paar jaar naar Lugenda komen. Slechts 300 gasten per jaar. Het kwam dan ook maar weinig voor, dat er zoveel mensen waren als gisteren en vandaag. De meesten blijven tussen de drie en acht dagen. Goedkoop is het niet (je kunt voor een dagtarief daar, rustig een aantal overnachtingen boeken bij het Sheraton), maar ik denk, dat er nog maar weinig gebieden zijn in Afrika, die zo ongerept zijn als Lugenda. Overigens is alles inclusief, je kunt pakken aan eten en drinken wat je wilt.
De middagdrive gisteren was weer leuk. Rondrijden door weer een ander stuk en af en toe weer een stuk lopen.
Je ziet altijd wel impala's, waterbokken, bushbuck, warthogs en olifanten.
Het gaat er natuurlijk om, om ook de leeuw en het luipaard te spotten. De Big Five lukt daar niet, er zijn geen neushoorns.
Trouwens ook geen giraffen, de vegetatie is daar ongeschikt voor.
En ook al zie je geen dieren, de landschappen en de natuur zijn al mooi van zichzelf.
Tegen de schemering werd koers gezet naar de BBQ locatie.
De auto werd in de lage gearing gezet en Nick reed een rots op, zeker met een hoek van 45 graden.
Boven gekomen was ik even verbaasd. Al het meubilair uit het kamp stond al keurig opgesteld boven op het rotsplateau.
De vuurtjes brandden, de drank stond klaar om uitgeserveerd te worden en de snackjes gingen al rond.
Zo gauw je mij zien, komt er altijd al één aanlopen met een blikje cola, dat hadden ze hier gauw in de gaten.
Vanaf de rots konden we zon mooi onder zien gaan.
De koks waren al begonnen het het grillen van de steaks, ze bakten zelf patat op de rots en 's middags hadden ze al salades en spinazie- en rodekool taarten klaargemaakt.
Vervolgens kwam er iemand langs, die vroeg hoe je het vlees wilde hebben. Rare, medium of well done.
In Afrika moet je altijd voor het laatste gaan, medium is bijna rauw.
Het vlees was klaar, ophalen, bordje verder volgooien met patat en groentetaart en aanvallen.
Nou, die aanval was van korte duur. Het was helemaal geen steak. Gewoon vlees van een bejaarde koe met een vetlaag eraan, die dikker was dan het vlees zelf. Taaie troep.
Dus vetlaag eraf en het vlees weer op het vuur. De Belgen deden hetzelfde, de rest weet ik niet.
Nick, zo zagen we, was not amused, maar liet verder niks blijken.
De rest was wel lekker en de gesprekken met de anderen waren ook gezellig.
Na verloop van tijd wilde Nick weg, hij wilde nog op zoek naar een luipaard. Inmiddels was het tegen negen uur en stikdonker.
De auto werd gestart, spotter weer in zijn stoeltje mėt zoeklicht en wij weer op pad.
Geen luipaard gevonden, maar pas tegen half elf terug in ons kamp.
Toen wilde ik nog graag weten hoe laat mijn vlucht vandaag zou vertrekken. Nick dacht om negen uur, maar ik zou vanmorgen uitsluitsel krijgen.
Het bleek inderdaad om negen uur te zijn, dus kon ik vanmorgen nog mooi mee op gamedrive.
Om zes uur vertrokken we en vi de radio hoorden we, dat er verse leeuwensporen waren gevonden. Nick erheen en hij vond de leeuw. Een mannetjesleeuw, ca. vier jaar oud.
Het dier liep wat door het veld en verdween in de dichte bush.
Nick twijfelt dan ook niet en rijdt de bush in. Er wordt van alles platgereden, maar de leeuw wordt weer gevonden.
Tot we echt niet verder kunnen en dan overlegt hij kort met Jimmy, de spotter, rijdt vervolgens een heel andere kant op, wacht en 10 minuten later komt precies daar, de leeuw weer opduiken. Ongelooflijk.
Toevallig was dit ook nog in de buurt van de landingsstrip, dus om half negen werd de koffie geschonken (in de bush) en rond negen uur zagen we het vliegtuig aankomen.
De piloot had net de motor afgezet, toen wij naast het vliegtuig opdoken.
Dit keer was het een Cessna, waar negen man in konden.
Een mecanicien vloog ook mee terug, verder een leeg toestel.
Nick keek vol verwachting wat er aan voorraden was meegenomen uit Pemba, want in zo'n kist kunnen flink wat lading meenemen. Nou hij was gauw klaar: niks.
Afscheid genomen van iedereen en terug naar Pemba.
Dat duurde een vijf kwartier. Grappig is wel, dat je op dit soort vluchten eerst kennis maakt met de piloten.
In Pemba moest ik een paar uur wachten voor de aansluitende vlucht naar Maputo. Dat was weer hetzelfde witte vliegtuig als op de heenweg. Omdat LAM een twijfelachtige reputatie heeft, huren ze vliegtuig en bemanning in Zuid-Afrika.
Precies om 16:10 landden we in Maputo, de bagage was er snel en dezelfde man, die mij wegbracht, stond er nu ook weer.
Aangekomen in het hotel, waar mijn auto nog keurig voor de deur stond, bleek, dat ze problemen hadden met de watervoorziening.
Ik werd verzocht naar Mozaika Guesthouse 2 te gaan, twee minuten rijden. En daar zit ik nu.
Omdat mijn kamer het verst weg ligt bij de receptie, heb ik waarschijnlijk in mijn kamer geen Wifi ontvangst, maar in de tuin hebben ze iets van een terrasje en daar werkt het goed.
Drie dagen Lugenda is toch redelijk vermoeiend, elke morgen om 05:15 uur opstaan en eigenlijk de hele dag bezig zijn.
Dus na een lekkere douche ga ik weer een restaurant opzoeken en daarna slapen.
Morgen weer terug naar Zuid-Afrika, met nog een overnachting in Nelspruit.