Dag drie: kastelentocht

Na een goede nachtrust en exact hetzelfde ontbijt als gisteren, kon ik vanmorgen rond half acht uitchecken.
In ieder geval stond het Rozafa kasteeel op de agenda, ware het niet, dat in de Bradt gids stond, dat ie op maandag gesloten was. In het hotel zeiden ze van niet.
Het hele jaar open en niet, zoals het boekje schrijft, vanaf negen uur, nee vanaf acht uur. In het seizoen tot 20:00 uur. Nou vind ik toch, dat deze Bradt gids vol staat met fouten en verkeerde plattegronden. De Lonely Planet is accurater, maar heeft geen reisgids Albanië.
Maar voor ik naar dit kasteel reed, ook nog even het meer van Shkodër bekijken. Het meer, waar Peter Nefkens een paar weken geleden aan de andere kant stond, nl. in Montenegro.
Even snel heen en weer gereden en daarna naar een volgens mij, verlaten moskee, met, wel bijzonder, een begraafplaats er naast.
Toen toch eindelijk naar het kasteel. Entree nog geen euro.
De eerste tekenen van een kasteel dateren van de derde eeuw voor Chr.
Het ligt dan ook erg strategisch, vanuit het kasteel kun je de drie rivieren, die hier samen komen, controleren.
Wat tegenwoordig te zien is, is Ottomaans en Venetiaans.
Binnen de muren drie secties. De eerste sectie, waar ook de ingang zit, is het zwaarst beveiligd. In de tweede sectie speelde zich de dagelijkse gang van zaken af en het laatste gedeelte was weer een verstevigd gedeelte.
Na dit bezoek, het drukke verkeer in en op weg naar Lezha. Ook daar een kasteel, en bij helder weer en een groot vuur op de toren, kon men in Rozafa dit vuur zien. Ook in Kruje, wat ten zuiden van Lezha ligt, was dit te zien. Zo communiceerde men met elkaar.
Eerst naar het kasteel. Ook gelegen op een berg en stamt uit de de vierde eeuw BC.
Hier binnen de muren een moskee (daarvoor een kerk), een ondergrondse wateropslag, een ondergrondse kerker en dito opslagruimtes voor voedsel.
Wat nu te zien is stamt uit de 15-de eeuw.
In het dorp het graf van Skanderbeg, een volksheld uit de vijftiende eeuw, die 25 jaar lang vocht tegen de Ottomanen.
Hij stierf in 1468 aan malaria en werd in Lezha begraven.
Toevallig was de deur van het gebouw open gedaan door de beheerdster, zodat ik binnen kon kijken.
Ze was zo aardig om me ook nog even te vereeuwigen naast de buste van deze meneer.
Snel door naar de volgende attractie, het kasteel van Kruje.
Dat lag wel even iets verder van de hoofdweg en bleek ook even zoeken. Toen ik eenmaal wist wat mijn positie was, reed ik er zo heen.
Dit kasteel, ook in bezit van Skanderbeg en 54 km zuidelijker dan Lezha, is wat kleiner van opzet. Binnen de muren wonen nog wel een paar mensen, maar volgens mij allemaal al stokoud.
Het Skanderbeg museum was de moeite waard. Je mocht nergens foto's maken en dat werd d.m.v. camera's gecontroleerd. Aangezien de dames al verveeld van hun mobieltjes opkeken, toen ik binnenkwam, heb ik uitgebreid staan de fotograferen en niemand, die er ook maar iets van gezegd heeft.
Het ethnologisch museum vond ik wat minder.
Hoog boven het gerestaureerde gedeelte, de oude toren met daarnaast de overblijfselen van een kerkje. De fresco's verdwijnen langzaam door alle weersinvloeden. Beetje jammer.
Inmiddels wel het einde van de middag bereikt. En op het programma stond nog een rondwandeling door Tirana.
Dus snel die kant op. Ik had een kaartstudie gemaakt van de locatie van mijn hotel en midden in Tirana opeens een bekende straatnaam. Ja, en toen kon Tirana mij niks meer maken en reed ik zo naar het hotel. Oeps, waar te parkeren.
Eerst maar even op de stoep en gauw naar binnen.
Een oud mannetje stapte bij mij in en dirigeerde mij, naar een voor mij gereserveerde plek. Kijk, dat noem ik nog eens een warm welkom.
Gauw de kamer in, spullen weer pakken en alsnog, het was inmiddels vijf voor zeven, de stadswandeling doen.
Om 21:00 uur weer terug in het hotel, en toen nog eten.
Perfecte keuken hier, en echt super lekker gegeten. Het hoofdgerecht was ook echt het duurste van de kaart was kostte mij € 8,= . De tomatensoep € 2,= .