Kanovaren op de Zambezi.

De kanotocht.
De manager had mij gezegd om half negen klaar te staan voor vertrek naar de kano.
Nog even doorgenomen, wat ik zoals nodig had in zowel de kano als voor ' avonds bij de tent.
Nou, in de boot heb je niet veel nodig. Een peddel, maar die werd ter beschikking gesteld.
Toen bleek mij ook pas, dat je je eigen drinken mee moest nemen. Op zich raar, maar goed, twaalf flesjes water en zes blikjes cola. Werd keurig in een koelbox gedaan en later opgehaald.
Heel verrassend, een keer niet alleen op pad. Een Zwitsers stel sloot zich nog aan, maar die hadden alleen de morgen geboekt, ik twee dagen.
Met een speedboot waarachter de kano's hingen, voeren we stroomopwaarts.
Na een tijdje varen, landden we op een zandoever, alwaar we een uitgebreide instructie kregen over de do's and don'ts op de rivier.
Als we Claude zo hoorden vertellen, welke gevaren er zich allemaal konden voordoen, zou je spontaan omkeren. Gelukkig besloot hij zijn verhaal met het feit, dat er nog nooit iemand niet meer thuis was gekomen.
Mar zonder gekheid, die nijlpaarden zijn echt gevaarlijk. Dus echt wel dieren om rekening mee te houden. Passer een groep nijlpaarden altijd langs de ondiepe kant, want ze willen onderduiken in dieper water. Doe je dat andersom, dan ontstaat er een serieus probleem.
Kano in de wind houden, krokodillen geen klap met de peddel geven en altijd de instructies opvolgen.
Uiteindelijk de kano in, Claude achterin, ik dus voorin. Veiliger kon niet.
De route begon mooi. Mooie oevers, prachtige bomen en veel vogels, krokodillen en nijlpaarden. We passeerden de hippo's blijkbaar op de correcte wijze, want deze dieren, hadden niet de intentie ons iets aan te doen.
De wind maakte het soms best lastig. We voeren wel stroomafwaarts, maar de wind was steeds pal tegen en kom je dan in open water, is het best even aanpoten.
De Zambezi is ook net even wat breder dan de Reest (soms wel ruim een km), en dan rak de wind je echt vol.
Na drie uur peddelen, lunch. Het Zwitsers stel ging direct terug naar de lodge.
De lunch was prima, het waaide harder en harder en ik besloot toen te vragen, of we de toer konden inkorten naar 1 dag. Dus wel de overnachting en dus nog een middagje doorroeien, maar de volgende morgen terug. Dit bleek geen probleem.
Omdat de wind nog steeds vrij hard waaide, besloot Claude nog even te wachten met de middagetappe, rond half drie, zou de wind afnemen. Dat klopte, het waaide iets minder hard.
Maar ik heb flink moeten peddelen en op enig moment woog de peddel zeker 25 kilo.
Ik werd steeds blijer met het idee, dat ik deze challenge alleen nog die middag had.
Tegen vijf uur bereikten we de locatie waar we zouden overnachten.
De tent werd opgezet en ik was even bang, gezien de grootte van de tent, dat we er met z'n drieën in moesten slapen, maar dat bleek niet zo.
Je wilt niet weten, wat ze allemaal bij zich hadden. Het eten, mijn drinken en rugzak, tafels, stoelen enz. was allemaal met de volgboot gekomen.
Het vuur brandde al, de koffie was al klaar en terwijl de beide heren druk bezig waren met het verder inrichten van het kamp, kon ik moe maar voldaan genieten van een lekkere koude Coca Cola. Ook blij, dat ik vandaag niet nog een hele dag tegen de wind in moest roeien. Ook Claude vond het wel een goede beslissing, omdat we vandaag ook een recht stuk rivier kregen, zeven km lang en pal tegen de wind in.
En als de golven te hoog worden, moeten we zo wie zo stoppen.
Na het eten hebben we nog wat nagepraat en om negen uur kroop eenieder de tent in.
Ik heb nog een paar bladzijden gelezen, maar viel als een blok in slaap.
Vanmorgen om zes uur wakker, maar het ontbijt begon om acht uur.
Het was net zo uitgebreid als in de lodge en de heren waren zeker anderhalf uur bezig met alles.
Na het ontbijt werd alles opgeruimd en de kano werd aan boord van de boot gehesen en wij terug naar de lodge. Daar arriveerden we om half elf.
Ik kreeg weer een mooie safaritent en het eerste wat je dan wilt is een warme douche.
De WiFi schijnt ook beter te werken, dus kijken of ik dit verhaal kan uploaden.
Morgen vertrek ik om half elf naar het vliegveld in Lusaka en aan het eind van de middag vlieg ik naar het South Luangwa National Park.
De rest van de middag heerlijk relaxen, ik heb eergisteren via de telefoon van Janine, ook snel even de zaterdagkrant gedownload, dus die kan ik ook nog lezen.