Van South Luangwa, Luambe nu in Nsefu (Zikomo)

14 augustus: Uitslapen!!!
Voor de allereerste keer hier een 'normaal' ontbijt met roerei en bacon.
Luxe om eens om 08:15 uur aan het ontbijt te zitten.
Ik zou om acht uur worden opgehaald voor de transfer naar Luambe Camp.
Mario was er mooi op tijd en hij was ook mede eigenaar van de lodge.
Man uit Duitsland, ergens midden dertig en bijzonder joviaal.
Bij een andere lodge moesten we nog twee mensen ophalen, een stel uit Zuid-Afrika.
Het werd een leuke rit met leuke gesprekken onderweg en we waren dan ook zomaar bij de entree van het Luambe National Park.
Net in het park, zagen we al twee jonge mannetjesleeuwen. Dat belooft nog wat.
Dit NP bestaat al lang, maar is door de afwezigheid van toerisme, verwaarloosd.
Een Duitse investeerder, die bioloog is en veel geld verdiend heeft, heeft Mario benaderd om dit park weer nieuw leven in te blazen, door weer opnieuw accommodatie te gaan inrichten. Niet om de investering er binnen een paar jaar uit te hebben, maar om zowel het toerisme als het wildlife een boost te geven.
Er kunnen in het Camp ook maar acht personen tegelijk overnachten. Als je dit combineert met het aantal weken, dat ze per jaar open zijn, kom je tot de conclusie, dat er maar maximaal 180 gasten per jaar kunnen komen.
Luambe is een luxe bushcamp. Geen WiFi, geen spaarlamp in de tent, wel de mogelijkheid om batterijen op te laden en verlichting d.m.v. led-lampen in een olielamp.
Het eten is hier helemaal goed, het bed in de safaritent, opvallend goed.
De tenten (vier) staan aan het water en zijn onderling niet te zien.
Kortom, de ultieme manier om toch niet heel ver van de beschaving, toch het primitieve luxe gevoel van bushcamping te ervaren. Goedkoop is het niet, maar daar krijg je wel exclusiviteit voor.
De ontvangst is prima hier. Welkomstdrankje, vochtige doek om de handen schoon te maken en uitleg over de tent.
Om één uur lunch, maar wij alle drie hadden zoiets van, houd het klein.
Mario kwam enthousiast terug, want hij had een melding gekregen, dat er een roedel wilde honden het park was binnengekomen.
Mario zou op zoek gaan en als hij wat gevonden zou hebben, dat aan Ernest doorgeven en dan zouden wij die kant ook opgaan.
Het bericht kwam en wij ook op pad. En inderdaad, een groep van 7 wilde honden.
Lekker aan het pitten onder een boom en de twee auto's interesseerde hen voor geen meter. Na een drie kwartier, zijn wij verder gegaan met onze game drive, maar na enige tijd kregen we de melding, dat er beweging in de groep was gekomen.
Wij weer die kan op en ja, ze waren een paar honderd meter opgeschoven, maar even later gingen ze op jacht.
Wij hebben ze nog een tijdje kunnen volgen, maar later verdwenen ze in het dichte struikgewas.
Het stel uit Zuid-Afrika, je gelooft het niet, hebben geen camera bij zich, zijn nergens tegen ingeënt en hebben geen malariatabletten bij zich. Allemaal vergeten.
Midden dertig zijn ze, ook niet dom, maar blijkbaar hals over kop vertrokken.
In South Luangwa hadden ze geregeld, dat een andere gast hen de foto's zou mailen, ik heb dat aanbod ook maar gedaan.
De eerste serie mooie foto's van de wilde honden heb ik in ieder geval.
Aansluitend nog de avondsafari gedaan, maar niets spectaculairs gezien.
Het eten; Franse uiensoep, lasagne en appelkruimel met vanillesaus.
Helemaal goed.
Na nog een hoofdstuk gelezen te hebben, viel ik om kwart voor tien in slaap.
15 augustus. 05:05, de wekker gaat. Niks uitslapen, onder de douche, aankleden en naar het hoofdgebouw voor een bakkie.
Kwart voor zes op pad, het is net licht.
Gisteravond hadden we even geïnformeerd, of we ook een wandelsafari konden doen. Dat kon wel, dus nadat we ruim een uur rondgereden hadden, werd de auto geparkeerd en gingen we te voet verder. De gids, Ernest, de gewapende parkranger Bernhard en wij drieën. Wild zie je dan niet meer, die zijn allang weg als ze mensen zien, maar bij een wandelsafari gaat het meer om de kleinere dingen uit de natuur.
Oa. de rode mier. Die bijten. En een paar van die krengen waren bij Ernest in de broekspijp omhoog gelopen en als ze dan niet verder kunnen, bijten ze. Hij moest onder luid gelach, de broek uittrekken om de mieren eruit te krijgen.
Na anderhalf uur waren we terug bij de auto, nog steeds met hetzelfde aantal personen.
Dan terug naar de lodge voor een uitgebreid ontbijt. Om één uur staat de lunch dan weer klaar, maar wij alle drie hadden zoiets van laat maar zitten.
Dus nu om drie uur koffie en thee, met wat er bij.
Mario wilde ook mee op de middag/avondsafari. Eerst maar even weer naar de plek, waar we de twee leeuwen gezien hadden, toen ik werd opgehaald.
Die zaten er nog, maar nog steeds moeilijk te zien.
Misschien moesten we proberen om er van de andere kant bij te komen. Geen straf om een heel eind om te rijden, want zo veel wegen zijn er nog niet in dit park.
Onderweg daarheen zagen we ook van alles. Je heb hier echt hele mooie vogels, maar het normale wild zit hier ook.
Een duidelijk verschil met South Luangwa is, dat de dieren hier schuwer zijn, minder gewend aan auto's.
Er rijdt er hier ook maar één en ook niet elke dag zijn er gasten (hoe is het mogelijk) en elke safari is een privé-safari.
Tijdens elke gamedrive gaat Bernhard ook mee. Hij is vanuit het park zelf in Luambe gestationeerd en zorgt samen met zijn geweer voor onze veiligheid.
Nadat we omgereden waren en zo'n beetje evenwijdig met de rivier terug reden, kwamen we opeens drie andere mannetjes leeuwen tegen.
Dat was erg bijzonder voor Mario en hij was erg in zijn nopjes met deze ontdekking. Nu al vijf leeuwen in het park.
Omdat mijn camera de meeste zoom had, werd mij gevraagd, om in het kader van research, detailopnamen te maken van de koppen van de dieren. Het was nog net licht, dus dat lukte.
In de schemer stonden ze op en lopen richting olifantenkarkas, waar die andere twee nog lagen.
Een paar brullen en de drie heren hadden de olifant voor zichzelf.
Schitterend toch? Elk gamedrive is weer anders en het blijft altijd mooi, of je nou wel of geen leeuw of luipaard hebt gezien, de ervaring van alles om je heen is hier altijd bijzonder.
Terug naar de hoofdweg en langs die kant weer terug naar de noodlottig gestorven olifant, zagen we, dat de heren inmiddels met het diner waren begonnen.
Ook ontwaarden we midden in het bos, een krokodil, heel apart.
Inmiddels was het al half acht geweest en tijd om terug te rijden naar het bushcamp.
Maar dat liet toch nog even op zich wachten, want we zagen op de terugweg nota bene twee leeuwinnen met vier jonkies.
Met het zoeklicht erop is het gelukt een paar redelijke foto's te schieten, voor mijzelf, maar ook weer voor de research. Waar komen ze vandaan, welke leeuwinnen zijn dit enz.
Na weer een enerverende dag de koffer in.
16 augustus.
Ik word vandaag om half twaalf opgepikt voor de transfer naar Zikomo. Bij het hek van het park. Tijd om ook vanmorgen nog een safari te doen.
Mario had inmiddels doorgegeven, dat het rond de middag zou worden, hadden we even iets meer tijd.
Het Zuid-Afrikaanse stel heeft even de foto's gekopieerd van mijn SD-kaart en Mario heeft dat ook gedaan, enerzijds om alle foto's te hebben van de leeuwen, maar ook om eventueel een paar voor de website te gebruiken.
Afscheid van iedereen genomen en Mario heeft mij bij de poort afgezet.
De man van de Zikomo lodge was er al en om 14:00 uur was ik ter plaatse.
Even de instructies doorgenomen en ik kreeg daarna mijn huisje.
In ieder geval het minste tot nu toe. Beetje oude bende, ziet er wat verlopen uit.
Wel leuk is, dat net na mij, het Zwitserse stel ook arriveerde. Da's in ieder geval wel gezellig.