Caminito del Rey, het Koningspad.

Kwart voor zeven, de wekker gaat. Ik was al lang wakker, maar eerder dan dat tijdstip opstaan heeft geen zin.
In plaats van een bak vruchtenyoghurt, had ik gisteren zo'n bakje kwark gekocht met de muesli er los bij. Even doorroeren en klaar. Flesje drinkyoghurt er achteraan en op pad naar de bushalte. Deze was iets dichterbij dan gisteren, 14 minuten lopen.
Niet veel later kwam er nog een man aanlopen, die moest ook mee. Iets verderop zag ik een koffietentje, die al open was. Dus daar nog even koffie gehaald en om kwart voor acht kwam het busje voorrijden.
Er stapten twee bejaarde mannen in, een Duits stel, een vriendengroep uit België en net nog op tijd, om twee voor acht, ook een vriendengroep uit Nederland.
We kunnen vertrekken.
Ja, waarheen eigenlijk, zul je je misschien afvragen. Nou de dagexcursie gaat vandaag naar Caminito del Rey, oftewel, het Koningspaadje.
Het is een wandelpad, dat loopt van Álora naar Campillos door de El Chorro kloof.
Het pad is drie kilometer lang, maximaal een meter breed en bevindt zich 100 meter boven de rivier 'El Chorro' tegen de rotswanden. Het kan en mag alleen vanaf de noordelijke kant (de ingang) naar de zuidelijke kant worden afgelegd. Zowel aan de noordelijke als zuidelijke kant is de dichtstbijzijnde parkeerplaats voor auto's en bussen een kilometer verwijderd, waardoor de totale wandeling over dit pad minimaal vijf kilometer wordt.
In 1901 ontstond de behoefte aan een pad om de spullen tussen de Chorowatervallen en de Gaitanejowatervallen te transporteren voor de bouw en het onderhoud van de hydraulische centrales aan beide kanten van de watervallen. Na vier jaar werken werd in 1905 het pad geopend. In 1921 gebruikte Alfons XIII van Spanje het pad om de dam Conde del Guadalhorce te openen, waarna het pad bekend werd onder zijn huidige naam, el Caminito del Rey. Het Koningspad.
In de 20ste eeuw raakte het pad in verval, waardoor veel delen in gevaarlijke staat kwamen te verkeren.
Op vrijwel geen enkele plaats bevonden zich leuningen en op sommige plaatsen bestond het pad uit een smalle metalen balk. In 1992 werd het pad officieel gesloten. Om te voorkomen, dat mensen het pad nog steeds zouden betreden, werd het eerste stuk van het pad gesloopt. Desondanks wisten avonturiers de weg naar het pad nog steeds te vinden. In totaal vier mensen overleden bij twee ongelukken in 1999 en 2000 en in februari 2010 is er een 24-jarige Zwitserse bergbeklimmer overleden na een val.
Hoewel er in 2006 al gesproken werd over een restauratieplan, duurde het tot 2014 voordat daarmee gestart werd. In 2015 is het pad heropend.

Zo, nu weten jullie waar de reis vandaag heen gaat. Rond kwart over negen waren we ter plaatse. Onze chauffeur begeleidde ons naar het beginpunt.
Eerst dus 1500 meter lopen om dat punt te bereiken. Het eerste deel ging door een tunneltje, zeker 400 meter lang. Net niet hoog genoeg voor mij.
Via toch ook wel een leuke wandeling kwamen we bij het startpunt. Elke groep krijgt een gids mee en heeft een zelfde kleur helm op, in ieder geval anders van kleur dan de groep, die voor je loopt, en ook anders dan de groep die na je komt. Ook hier weer een zendertje met oordopjes, zodat je de informatie van de gids kunt horen.
En dan begint de drie kilometer lange tocht langs de rotswanden.
Spectaculair. Dat zegt het eigenlijk wel. Nooit eerder ergens gezien of gedaan, een helemaal nieuwe ervaring en wat voor een.
Prachtige vergezichten door de kloof, de mensen met hun helmen op, die langzaam langs de rotswanden voortschreiden. Fantastisch gewoon.
Delen van het oude pad waren nog zichtbaar, evenals een oude brug, waar genoemde koning nog overheen is gelopen. Verder dan dat is ie trouwens ook nooit geweest.
De gids vertelt honderd uit, maar de informatie in het Engels is beperkt tot maximaal vier zinnen, vervolgens lult hij zich een slag in de rondte in het Spaans. Na ruim een uur was ik het wel zat en heb de oordopjes aan de spreekwoordelijke wilgen gehangen.
Helemaal aan het einde van de kloof, moet je een hangbrug over. Geen houten delen maar een open stalen rooster. Voor sommigen even een moeilijk momentje.
Ook de wind giert daar door de kloof, zeker windkracht 11.
Een van de Nederlanders is trouwens op 75% van de tocht terug gegaan wegens hoogtevrees. Bleek ook nog een militair te zijn. Zit hoogstwaarschijnlijk bij 42 Bevocie (voor de insiders).
Na de brug een stukje klimmen en doorgeklommen naar de parkeerplaats. Daar konden we helm inleveren en daarna nog 300 meter, waar ons busje ons op stond te wachten.
De chauffeur was wel zo vriendelijk even weer naar het beginpunt te rijden om de Nederlander op te pikken. Zijn makkers konden hem telefonisch ook steeds niet bereiken, bleek later, dat zijn batterij leeg was. Weer een aanknopingspunt, dat ie waarschijnlijk bij 42 Bevocie zit.
Terug in Malaga heb ik nog wat achterafstraatje doorgelopen, waar je soms onverwacht tegen leuke dingen aan loopt, zoals het geboortehuis van Picasso.
Morgenvroeg nog hier, ik heb een transfer naar het vliegveld geregeld en morgenvroeg (ik ga in het het ontbijten voor de verandering) na het ontbijt, even vragen of ik een uurtje laten mag uitchecken.
Om vier uur vlieg ik weer naar huis, aankomst om 19:00 uur. Hopelijk heeft Vueling morgen geen vertraging.