Dagje Kazbegi, inclusief de klim naar de kerk.

Hoewel ik een aardige meerprijs moest betalen, om in het Rooms hotel te kunnen overnachten, zou ik dit hotel niet adviseren.
De kamer is voor mij alleen, groot genoeg, maar met z'n tweeën lijkt het mij wat krap.
Er staat 1 stoel bij het bureau en één fauteuil in de hoek.
Geen kast, geen instant koffie, alleen thee, geen airco, alleen een unit, die verwarmen kan, geen afzuiging in de badkamer, allemaal kleine dingetjes, die er voor zorgen, dat het net de vier sterren niet waard is.
Het grootste bezwaar is het geluid. Werkelijk alles is van hout gemaakt. De tegels in de badkamer zijn van geperst en waterbestendige spaanplaat. De muren bestaan uit dunne wandjes, die veel geluid doorlaten, zelfs dat van twee of drie kamers verderop.
Het barst hier van de Russen, de grens met Rusland ligt ongeveer 12 km ten noorden van hier. Sommige zijn van nature wat lawaaierig en de Japanners kunnen er ook wat van, die schreeuwen door de gang de boodschappen naar elkaar.
Ik zag 1 review op Tripadvisor, die de boel goed samenvat. Slaap niet in het Rooms Hotel, eet er alleen.
En dat klopt, ik heb hier gisteren super lekker gegeten. Een tomatensoep, zoals die moet zijn en een entrecote. Bij ons krijg je een entrecote zonder bot, maar hier niet. Entrecote betekent oorspronkelijk 'tussen de ribben' en hier zat de rib er nog aan vast.
Koffie met appeltaart en ijs als dessert en dat voor € 30,= .
Zoals gisteren al aangekondigd, zou ik bij goed weer de klim naar de Heilige Drie Eenheid kerk gaan doen. En het was stralend weer vanmorgen. De hoogste berg, Mt. Kazbek op 5047 m, was te zien.
Hier een overvloedig ontbijt. Er was van alles. Een roerei kon je bij de kok bestellen, en werd aan tafel gebracht.
Hier wel cornflakes èn melk.
Aangezien ik wel wat energie nodig zou hebben om de berg op te klauteren, extra veel gegeten.
Het hotel ligt aan de oostkant van de rivier, de kerk aan de andere kant. Dus vanuit het hotel, eerst naar beneden lopen, dan een stuk door het dorp Gergeti en dan het pad op. Dacht het niet.
Zo zag ik bij het begin van het pad, een café op de app staan. Het Gergeti Summer Café. Daar kon ik met de auto komen. Dat lukte en ik was de tweede auto op de parkeerplaats (kostte € 1,=).
Hoogte ter plaatse, 1812 m. Kerk op 2200 m.
Het begon al goed, zeer steil omhoog. En dan gaat het niet al te snel vooruit.
Verandert het pad in een meer geleidelijke stijging, kan ik veel beter op mijn ademhaling lopen. Die stukken zaten er ook bij. Maar toch, 400 meter omhoog kostte wel inspanning. Je moet je eigen tempo blijven lopen en soms wordt je ingehaald, maar blijf toch je eigen tempo lopen.
Het heeft me iets meer dan anderhalf uur gekost om boven te komen. Deze route werd ook in de Lonely Planet geadviseerd. Je kunt ook via het asfalt bij de kerk komen, maar dan loop je tussen de busjes en auto's in en dat is helemaal niks.
Het weer bleef goed, af en toe een wolkje, en niet super heet.
De kerk dateert uit de 14-de eeuw.
Een viertal eeuwen later, is op een andere manier gebruik gemaakt van de geïsoleerde ligging van de kerk. Kerkelijke heiligdommen uit streken, waar gevochten werd, zijn veelal in deze kerk opgeslagen.
In 1988 hebben de Russen een kabelbaan aangelegd naar de kerk, vanuit het dorp. De plaatselijke bevolking vond dit een vorm van heiligschennis en hebben de kabelbaan gesloopt.
Binnen in de kerk veel iconen aan de muur, foto's maken was ook hier niet toegestaan.
Nadat ik alles goed bekeken had, tijd voor de aanvulling van verdampt vocht en daarna dezelfde weg weer terug. En geloof me, naar beneden lopen was ook zwaar.
Bij het Summer Café dachten ze inderdaad, dat het nog lente was, want de koelvitrines waren vooral leeg. Bier genoeg, fris bijna niks.
Gelukkig nog wel een fles jus d'orange en die viel er ook lekker in.
Inmiddels bijna half één.
Als ik een gids/chauffeur had gehad, waren we na deze wandeling, naar het dorpje Sno gereden voor een wandeling door dit dorp. Dat kan ik ook alleen doen, niet dan?
Het hoogtepunt in Sno is ook gelijk het hoogste punt, er staat nl. een wachttoren.
Je ziet ze hier veel en dat heeft alles te maken met de geschiedenis in deze regio. Blijkbaar veel vijanden, veel gevechten en dus veel uitkijkposten.
Ook in een dal verderop, schijnen er nog velen te staan (de weg door dat dal is onverhard en slecht, vandaar, dat ik er niet ben geweest).
Na Sno, op zoek naar de waterval, maar dat bleek nog weer een klim van ruim 300 meter te zijn en dat werd me te veel. Ik heb 'm gezien, maar dan van wat verder af.
Daarna ben ik nog even terug gereden naar de pas, waar van de berg water stroomt, met een bepaald mineraal, die de hele berghelling roestbruin kleurt.
Gisteren bussen vol mensen, nu bijna niemand.
En als afsluiting, de weg naar de Russische grens genomen, gewoon om te kijken, of er nog leuke panorama's zouden zijn.
Terug in het hotel, in de zon op 1800 m, eerst een lekker bakkie koffie besteld.
Daar bleek het prima toeven. Maar uiteindelijk betrok de hemel, en rond half zes begon het wat te waaien en even later kwam de regen ook.
Inmiddels zit ik rondom in het onweer.
Strak weer lekker eten en morgen een rit van 300 km naar Akhaltsikhe, waar ik in een hotel verblijf, die binnen de muren van een fort ligt. De enige in de Kaukasus.
Onderweg nog een aantal stops, oa. in Gori, de geboorteplaats van Stalin.