Van het uiterste noorden naar het uiterste zuiden

Om zeven uur aan het ontbijt, kwart voor acht weg.
Het heeft de afgelopen nacht flink geregend, maar de bewolking trekt al weer wat weg en Mt Kazbek was geheel te zien.
Ik moest de hele Georgian Military Highway weer afrijden tot de splitsing naar Gori.
Hé, een vierbaans weg, dat schiet lekker op. Je mag hier 110 rijden op een autosnelweg.
Een kilometer of wat voor Gori, eerst de afslag naar Uplistsikhe genomen en dan rijd je al door Gori, om even later in oostelijke richting af te buigen.
Wat is hier te zien? Nou, een fascinerende en ooit enorm grote stad, uitgehouwen in de rotsen, Cave City.
De eerste bewoners settelden hier in de zesde eeuw BC en het bleef bewoond tot in de dertiende eeuw van onze jaartelling.
Uplistsikhe ontwikkelde zich tot het politieke en religieuze centrum van het pre-Christelijke Kartli, met tempels gewijd aan de zonnegodin.
Nadat de Arabieren Tbilisi in 645 bezetten, werd Uplistsikhe de residentie van de Christelijke koningen van Kartli en tevens een handelspost op de route tussen Azië en Europa. Op het hoogtepunt van haar beschaving, telde de stad ruim 20.000 inwoners.
De stad werd uiteindelijk door de Mongolen verwoest in 1240 en wat we tegenwoordig nog kunnen zien is nog niet de helft van wat het oorspronkelijk was.
De meeste objecten hadden een nummer. Met de audiogids krijg je dan een verhaal te horen. Heb ik niet gedaan, ik heb de nummering gevolgd en op die manier het gehele complex bewandeld.
Via een 'geheime' tunnel, kwamen we op een heel andere plek uit, dan waar we begonnen waren. Binnen het complex, mocht er niet geconsumeerd worden, dus na afloop het vochtverlies weer aangevuld.
Op naar Gori. Gori is de geboortestad van Jozef Stalin. Er is daar een heel museum aan hem gewijd. Veel propaganda materiaal, niks over de miljoenen, die hij de dood heeft ingejaagd. Ik was er snel door, hoewel, in één van de laatste zalen stonden vitrines vol met geschenken, die Stalin ontvangen heeft. En ja hoor, twee rood-witte klompjes, geschonken door de CPN in 1949 aan Stalin.
Ik heb er een foto van gemaakt.
Buiten het museum, staat het originele geboortehuis van Stalin en ik had geluk, dat de deur net even open ging voor een groep. Kon ik ook even naar binnen.
Verder de treinwagon, waar Stalin in vervoerd werd. Net als Kim Jung Un, wilde Stalin niet vliegen en ging hij altijd met de trein.
Daarna nog even naar de top van het Gori Fort gelopen, maar dat was zonde van de tijd.
Op naar Borjomi, bekend om haar heilzame water. Deze minerale bron werd ontdekt door Russische soldaten in 1810.
Een slimme Russische gouverneur, ontwikkelde Borjomi als een resort. Tegenwoordig is het een grote poppenkast. De straat naar het park staat vol met kinderspeelgoed, cafés, restaurants, honingverkopers en ijsverkopers.
Aan het eind van de weg, een heuse kabelbaan van Russische makelij, bouwjaar 2012.
Voor € 1,50 stond ik boven. Voor hetzelfde bedrag, ook weer beneden.
En weer door.
De laatste etappe naar Akhaltsikhe, waar mijn hotel dus binnen de muren van een fort is gesitueerd. Mijn navigatie bracht me net naar de verkeerde kant van het kasteel, dus even terug en op zoek naar de receptie.
Daar zaten twee ongeïnteresseerde mensen druk te wezen met de telefoon. Inchecken lukte nog net. Dan de bagage. De grote bagage lag nog in de auto en die stond op een parkeerplaats buiten het fort. RODM, Red Oe d'r mit. En zo kon ik met 20 kilo bagage het halve kasteel door lopen. Eindelijk weer in het hotel, geen lift en kon ik ook nog even de trappen op met het zooitje. Ik had nog niet gedoucht, anders had dat weer gemoeten. Service hier ver onder de maat.
Het restaurant heb ik daarom ook niet geprobeerd. En het zag er ook niet gezellig uit, meer een Oostblok vreetschuur met veel te veel licht.
Aan de overkant een klein restaurantje en daar gegeten.
Morgen ga ik het fort verkennen, daarna onderweg nog een fort en een klooster en dan op naar Vardzia.