Madain Saleh

Helaas moest ik vandaag het Millennium Hotel weer verlaten. Top hotel.
Om acht uur zou ik opgehaald worden, maar om 07:40 een berichtje, dat ie er over 40 minuten zou zijn. Tien over acht, niks. Kwart over acht bericht gestuurd van waar ben je? Misschien is het te wijten, dat Engels niet zijn moedertaal is, maar om kwart voor negen was ie er. Veertig minuten na acht uur bedoelde hij.
Bleek een prima kerel te zijn, sprak goed Engels en ja, ik zou ruim op tijd zijn voor mijn excursie.
Was ook zo. In zijn Toyota Landcruiser V8 regelmatig 160 km/u op een weg, waar nauwelijks verkeer was.
Onderweg nog een bakkie gedaan. Ik wilde dat betalen, maar nee, ik was zijn gast. Geen praten tegen.
Tijd over dus en hij nam me mee naar het oude Al Ula. Daar was men bezig met de restauratie van diverse gebouwen. We zijn even heen en weer gelopen en daarna naar, wat ik dacht Madain Saleh. Nee, ik werd bij een bushalte gedropt.
Bleek, dat bezoek aan deze UNESCO site, per bus geschied. Niks zelf rondlopen.
Bandar zou rond vijf uur weer bij de bushalte staan.
Even later, een Nederlands stel, ook de bus in. Bleken uit Zwolle te komen en reden zelf rond met een tent in de kofferbak. Ik hoorde van hen, dat je hier overal gewoon je tentje op mag zetten. Was leuk kletsen.
Om kwart voor drie vertrok de bus en precies om drie uur passeerden we het toegangshek.
Eerste stop bij Qasr Farid, de meest bekende en gefotografeerde bewerkte rots in Madain Saleh.
De gids sommeerde iedereen om eerst koffie te gaan drinken, maar om geen mensen op de foto te krijgen liep ik en nog een paar mensen vast die kant op voor wat mooie plaatjes. Nou zaten er niet echt veel mensen in de bus, ik denk twintig, maar toch, je wilt mooie plaatjes schieten.
Iets over de geschiedenis.
Madain Saleh in de oudheid Hegra geheten, is een oude stad in Saoedi-Arabië. De ruïnes van Madain Saleh liggen in de Hidjaz, op ongeveer 22 km van Al Ula. De stad staat sinds 2008 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO als eerste vermelding in Saoedi-Arabië.
De stad werd in de oudheid bewoond door de Arabische stammen Thamoedis en de Nabateeërs. De stad stond toen bekend als Hegra. De oase van Hegra bevond zich op de karavaanroute die Petra verbond met de streek de Hidjaz. De meeste handelaars die deze route volgden waren Arabisch. Net zoals in de stad Petra, hakten de Nabateeërs zo'n tweeduizend jaar geleden monumentale graftombes uit de rotsen. In totaal zijn in Hegra 81 rotstomben die zijn verdeeld over zes groepen. De rotstomben bevatten vaak inscripties.
De inscripties zijn ontcijferd door Eduard Beer in 1840. Ze zijn geschreven in een dialect van Aramees en in het Arabisch. Door de inscripties konden de tombes uiteindelijk gedateerd worden van 136 v.Chr. tot het begin van de jaartelling. Een groot aantal inscripties stelt menselijke figuren voor met de handen in de lucht. Dit wijst, waarschijnlijk, op de aanbidding van een god. Deze inscripties zijn ontdekt door Jaussen en Savignac van de Universiteit van Jeruzalem.
Hegra verschilt op veel manieren van Petra. Het is een open ruimte in een vallei. De rotstombes zijn anders dan die in Petra en vaak eenvoudiger. Ze bevatten bijna geen ornamenten of versieringen en de architectuur van de gebouwen is simpel.
Hegra vormde ook de grens van de Romeinse invloed in de Arabische wereld.

Zo dat was iets over deze plek. Al met al, hebben we een viertal locaties bezocht. Ik vind het erg indrukwekkend. De Nabateeërs werkte van boven naar beneden en gebruikten geen steigers. Waarschijnlijk hingen ze aan een touw en op die manier werd de buitenkant van de tombe afgewerkt. Daarna werd de rots uitgehold. In een paar gevallen, mochten we ook zo'n ruimte binnen en dan kon je de uitgehakte graven wel zien. Niet echt super glad afgewerkt.
Twee uur zijn zo om en rond vijf uur reden we terug naar Al Ula. Bandar weer in geen velden of wegen te bekennen, hoewel hij zei, dat hij er om vijf uur weer zou staan.
Ik berichtje sturen, hij kwam er aan. Ja, in een kleine *** Hyundai, band kapot van de Landcruiser.
Hij heeft me keurig naar het Shaden Resort gereden. Inchecken duurde net even te lang, maar uiteindelijk vond de man aan de receptie toch de naam Mr. Henk.
Dit is echt een unieke locatie. Ingeklemd tussen allemaal rotspartijen, die je aan bijenkorven zouden kunnen doen denken. Google maar, ziet er prachtig uit en ik heb net in de avondschemering ook een paar foto's gemaakt.
Morgen heb ik weer twee excursies per bus, om tien uur en om half vier. De tijd ertussen neemt Bandar me mee naar interessante plekken.