Vijf dagen Parc National de Loango

Eerste nacht in Gabon.

Het diner was prima, maar niet echt goedkoop.

Cola was op, dan maar een tonic, gerookte zalm als voorafje en een spies van Zuid-Afrikaans rundvlees.

Moest wel ruim € 50,= aftikken.

Zes uur geslapen, want om half zes ging de wekker.

Even douchen, spullen weer inpakken en om iets voor zes stond ik buiten. Ophaaltijd zou kwart over zes zijn.

Hij was er om zes uur en omdat het hotel aan de andere kant van de luchthaven ligt dan waar het hotel staat, was ik zo bij de incheckbalie.

De beste man bracht mijn bagage nog tot aan de balie. Echt vriendelijk en servicegericht.

Een paar dagen voor ik vertrok, kwam ik er achter, dat mijn voornaam verkeerd gespeld stond op het ticket. Hendrick, een c teveel.

Blijkbaar op tijd gecorrigeerd, want geen probleem ondervonden bij het inchecken.

Inmiddels dus half zeven, nog een uurtje wachten.

Vliegtuig stond er al en zoals gebruikelijk even een foto maken van het toestel. Mocht niet.

Dit was volgens mij ook het kortste vluchtje ooit door mij gemaakt, 30 minuten.

Kregen we ook nog koffie.

Na het uitstijgen, maar weer geprobeerd een foto te maken. Gelukt!

Wachtend op de bagage, raak ik in gesprek met een Engelsman, die vertelde, dat je nergens foto's mag maken op een vliegveld en dat ze zeer vervelend doen, als ze zien, dat je foto's gemaakt hebt. Wijze les, niemand heeft het gezien, maar hier niet meer doen. Ook gelijk een tip voor lezers, die ook ooit nog naar Gabon gaan.

Buiten iemand met een T-shirt van de Loanga lodge en die zocht mij.

Daarnaast nog twee Duitse dames.

Ik in de ene auto, de dames in een andere 4*4 en rijden maar.

Onderweg nog wat voorraden inslaan en uiteindelijk op weg.

Eerste stuk asfalt. Dat hield op, een gravelweg. En een niet al te beste.

Hé, weer asfalt. Hé, weer gravel.

Uiteindelijk een heel stuk vrij nieuw asfalt met een paar imposante bruggen erin. Ik schat dat brug 1 een lengte had van 4,5 km, de tweede 4,7 km. Helemaal over de mangrovebossen heen. En ik vermoed, dat de Chinezen dit hebben aangelegd. Ga het nog navragen.

Op enig moment, rechtsaf en vanaf dat punt, weinig weg meer.

Twee uur hobbelen.

Toch nog een korte stop, want de koeienvanger van de andere auto hing los aan de auto. Iedereen moest trouwens ook even de bosjes in.

En weer door. Na vier uur rijden kwamen stopten de auto's.

Nee, we waren er nog niet. Aan de oever lagen een aantal boten en die moesten ons overzetten. Aan de andere kant van de rivier zag ik een aantal safariauto's staan.

Nog even inchecken voor het Parc National en met de boot naar de andere kant.

Daarna in de trucks en nogmaals 40 minuten hobbelen.

En ja hoor eindelijk in de lodge. De Duitse dames waren al aan het informeren, wat het kostte om met een helikopter terug te vliegen. Leek mij ook wel handig, maar ze vertrekken een dag eerder en alleen is het niet te betalen (het bleek $ 6.500,= te kosten, de dames gingen ook met de auto terug).

De lunch stond al klaar en dat was weer even lekker. Hier hadden ze wel Coca Cola en dat is verstand te drinken als er kip geserveerd wordt.

Daarna kreeg ik tent 2 toegewezen. Kon ik me even opfrissen, want om vier uur hebben we safari.

Morgen zou ik naar de laaglandgorilla's gaan, maar er mogen maar vier mensen mee, twee stellen dus, ik ga een dag later, waarschijnlijk een privé toer.

Rond vier uur weer de auto in en op zoek naar wild.

Het landschap hier is volledig anders dan je van een land op de evenaar zou verwachten. Heel veel grasland en verspreid over het landschap, bos.

Het bos groeit op de wat lager gelegen gedeelten en je ziet daar ook vaak water staan.

Het bos bestaat voornamelijk uit mangroven, maar ook loofbomen heb ik gezien.

In de bossen leven de bosolifanten en de bosbuffels.

Veder laagland gorilla's, chimpansees en diverse soorten andere apen, zoals de 'snoraap' en bosvarkens.

Het zand is hier wit van kleur, ik denk vanwege de directe aanwezigheid van de zee. Oud duinzand.

Na de safari diner. Rond acht uur. De twee Duitse dames, een Duits stel en een Spaans stel.

Inmiddels trekken we al eenmiddag met elkaar op en de gesprekken beginnen ook al. De Spaanse dame spreekt alleen Spaans, dat is wat lastig communiceren.

Daarna pitten, om kwart over zes staat het ontbijt klaar.

30 december.

Ik kan niks posten, want er is hier geen WiFi en geen telefoonsignaal. Wel schrijf ik mijn belevenissen door, die post ik als ik weer in Libreville ben.

Vanmorgen samen met gids en het Duitse stel op wandelsafari.

Eerst een stukje rijden, daarna de savanne overgestoken en het bos in.

De gids weet de weg en stopt ook regelmatig om gewoon even te luisteren.

Aangezien het vanmorgen echt flink gehoosd heeft, is in het bos ook alles drijfnat.

De temperatuur is rond de dertig graden en dat met een hoog vochtigheidsgehalte, maakt dat je goed zweet.

De bosolifant en de bosbuffel zijn we niet tegen gekomen, wel een hele troep apen, die door de kruinen van de bomen vlogen. En met en beetje geluk, heb ik daar leuke foto's van kunnen maken.

Na 2,5 uur sjouwen kwamen we het bos weer uit. De chauffeur ging de auto halen, wij zijn de savanne weer overgestoken en hebben nog even naar een krokodil gezocht. Niet gevonden. Haar net was een paar dagen daarvoor uitgekomen, de eierresten lagen er nog.

Daarna terug naar de lodge voor de lunch. Na de lunch weer een autosafari.

Inmiddels ook een Portugese familie met twee kids, aangekomen.

Met negen man in de auto. Ging prima.

Eerst een paar antilopen gespot, uiteraard de grazende bosolifanten en als laatste een drietal olifanten, waarbij nummer drie heel klein was. Vier weken oud zei de gids.

Dimitri gaf aan, dat we uit de auto mochten en via een omtrekkende beweging leidde hij ons naar de olifanten. Uiteraard om een beter beeld te krijgen van het kleintje.

Op enig moment stonden we op 100 meter afstand. Moeder olifant twijfelde wat te doen. Het kleintje lag te slapen en moeders durfde de kleine niet te verlaten.

Tot we echt dichtbij kwamen. Dimitri zei dat hij zou zeggen RUN! we keihard weg moesten lopen. Zover kwam het niet. De kleine werd weer wakker en daarna liepen ze weg. Ook het moment van de mooie foto's van dat hele kleine olifantje.

Inmiddels ook donker en weer terug naar de basis. Het diner stond al klaar.

Na het avondeten konden we nog mee voor een bootsafari. Op zoek naar krokodillen.

Het water stond wat te laag en dat betekende dat de twee gidsen de boot door het water moesten duwen. Geen enkele angst voor een krokodil.

Grote hebben we niet gezien, wel een cervetkat op de oever.

Dimitri wist nog wel een kleine krokodil te vangen. Eentje van 30 centimeter. Die ging nog even van hand tot hand, daarna zijn vrijheid weer tegemoet.

Om half tien terug.

Zo nu eerst slapen, de wekker gaat weer om half zes.

31 december.

Laatste dag van het jaar alweer.

Maar ook deze morgen begon net een ontbijt. Dat stelt hier eigenlijk niet heel veel voor, in tegenstelling tot de lunch en diner.

Na het ontbijt de auto in en de morgenactiviteit is meestal een wandeling.

Zo ook vanmorgen. De auto laten ze gewoon op de weg staan, er rijdt toch niemand anders. Mijn rugzak laat ik in de auto staan, camera alleen is meer dan genoeg.

Na ruim een uur door het bos gestruind te hebben, en werkelijk niets gezien te hebben, vond Dimitri het tijd om terug te lopen naar de auto en een ander stuk bos op te zoeken.

Daar hadden we meer geluk. Bosolifanten. Die moet ze ook niet tegen krijgen, want dan heb je ook een probleem.

Maar Dimitri zag er meer en meer en besloot, dat het niet meer veilig genoeg was. En dat betekent wegwezen. Niet rennen of zo, maar rustig aan onze weg vervolgen, van de dieren af.

Het parcours was wel zwaar. We moesten een paar keer een soort van bosrivier oversteken en dat gaf voor sommigen een probleem.

Al met al toch weer 3,5 uur aan de wandel geweest. Je weet nooit van te voren wat je gaat zien, of zelfs, iets gaat zien, maar de natuur op zich is ook mooi.

De middag is dan de autosafari. Maar gisteren een hele tijd niets gezien. Inmiddels nieuwe mensen gearriveerd, een stel uit Italië, twee dames uit de VS en een familie uit Tsjechië.

Alle Duitsers zijn weer weg.

Spot die Dimitri op een behoorlijke afstand twee roofvogels in een boom. Knap gezien.

Later zagen we nog een drietal olifanten, een moeder met twee jongen.

Daar zijn we dan nog heengelopen.

Op de terugweg nog een antilope gespot.

Terug in de lodge hadden ze op het eilandje in de lagune, een kampvuur ontstoken ter ere van oudejaarsdag.

Gerookte eendenborst, chips, pinda's en allerlei drankjes stonden al klaar.

Om er te komen moeten de schoenen uit, lekker door de vette modder naar het eiland.

Daar hebben we lekker met zijn alle gekletst en rond half negen terug naar de lodge voor het diner.

Half elf. Diner op, iedereen moe, iedereen naar bed.

Ik lag net in bed toen ik een druppel hoorde. Meer druppels hoorde.

Regen hoorde. Een stortbui hoorde. En met flink wat onweer daarbij.

Zo'n regenstorm heb ik nooit eerder meegemaakt. Lichtflitsen zo helder, en de donder, overdonderend zo hard. En het was flits, ..... en een tel later de klap. Dus niet verder dan 300 meter van ons vandaan.

Dat duurde zeker een uur. Daarna een uur niks en iets na éénen stortbui twee. Zelfde kaliber.

1 januari 2023.

Zes uur weer op. Vandaag mijn bezoek aan de gorilla's. Gisteren ging niet door, want de president ging voor.

Na het ontbijt stukje safari met z'n allen, en iets voor acht werd ik gedropt bij de plek, waar een boot mij zou moeten oppikken voor het vervoer naar het beginpunt van de gorillatracking.

Even later kwam de boot. Er zaten al drie mensen in.

Volgens Dimitri was het tien minuten varen, maar het bleken er 25 te zijn.

Op het moment, dat we de steiger opstapten, kregen we een mondkapje.

Klein stukje lopen naar het kantoortje en daar eerst een corona zelftest doen.

Tijdens het wachten op de uitslag, werden we gebriefd over de veiligheid, gedrag bij de dieren en nog veel meer. Het meisje bleek van Nederlands/Schotse herkomst te zijn. Ze sprak een heel klein beetje Nederlands.

Nadat we ook nog een aantal formulieren ingevuld hadden, konden we de boot weer in. Men weet ongeveer, waar de dieren zijn en per boot word je zo dicht mogelijk bij die plek aan land gezet.

Vandaar lopen. Voorop een zg. wachter. Hij spot of er olifanten of buffels in de buurt zijn. Dan de gids, die loopt daar 50 meter achter, dan de vier toeristen en dan nog de dame als laatste om er zeker van te zijn dat er niemand achterblijft. Zij houdt ook de regie als we bij de gorilla's zijn.

Er zijn momenteel ongeveer 1000 berggorilla's, die leven in het grensgebied van Uganda, Rwanda en Kongo.

De laagland gorilla's komen voor aan de westelijk gelegen landen in Afrika rond de evenaar. Schattingen van hun aantal ligt tussen de 150.000 en 360.000 exemplaren.

Dat even ter vergelijking tussen deze twee soorten.

Na 25 minuten lopen kunnen de mondkapjes weer op. Ze nemen geen enkele risico met deze dieren.

Voorzichtig lopen we verder en opeens zie je ze. De Silverback lag nog te pitten, moeders ook, de andere vier dartelden wat en aten bladeren.

Na een minuut of vijf stonden ze allemaal op, aten nog wat en gingen aan de wandel.

Niet bij te houden. Wij volgden op gepaste afstand, maar deze gorilla's kunnen zich heel wat sneller door het bos verplaatsen dan wij mensen.

Ik had het idee, dat een van de dieren een zender bij zich had, want steeds vonden we ze terug. Bleek gelukkig niet zo te zijn.

Foto's maken bleek lastig. Veel struiken, bomen of takken tussen mij en de gorilla's. Anders dan indertijd in Rwanda, waar de berggorilla's veel minder verkasten, liepen we hier bijna anderhalf uur achter deze dieren aan.

Ik heb best een paar leuke foto's, maar leuker was het om gewoon te kijken naar het schouwspel. Zo'n heel kleintje, die dapper in een boompje klimt en er bij uitvalt. De stoeiende kids, rollend over elkaar heen, en pappa Silverback en mamma tevreden toekijkend. Ons mensen worden volledig genegeerd.

Ik had wat dat betreft ook een beetje geluk, want normaal is het een uur bij de gorilla's, wij zijn er zoals gezegd, anderhalf uur bij geweest.

Daarna de lange weg terug naar de boot. Via een radio lieten ze de boot ergens anders komen, zodat we uiteindelijk in iets meer dan een uur wandelen terug waren.

Terug naar het kantoortje en vandaar met de snelle speedboot weer terug naar de plek waar ik opgestapt was. Onderweg terug nog een leuk gesprek gehad met de dame uit India, die ook veel gereisd had en we nog was wetenswaardigheden konden uitwisselen.

Bij de oever aangekomen, kwam ook mijn vervoer er al weer aan. Terug naar de lodge. Nog wel even een mooie antilope gespot op weg daar naartoe.

Lunch was prima, colaatje er bij om het vocht weer aan te vullen en even de belevenissen van de anderen van de wandelsafari gehoord. Die hadden hoog in de bomen twee chimpansees gespot. Ook bijzonder.

Helaas begon het daarna weer te regenen. Het is nu half vier en om vier uur zou ik, een bootsafari gaan doen. Zal wel wat later worden.

De bootsafari werd gecanceld, in plaats daarvan op pad met de auto.

Het miezerde nog wel wat, maar de auto heeft een dak, zodat we niet nat werden.

De beestjes hadden er ook niet veel zin in, want behalve wat olifanten en wat vogels, was er qua dieren niet veel te melden. Het landschap blijft altijd haar charme houden.

Grote savannes, afgewisseld met bos. Om dit zo te houden wordt elke jaar in de droge periode alle gras afgebrand. Nieuw gras kan gaan groeien en het bos blijft waar het is.

2 januari.

Het Italiaanse stel en de twee Amerikaansen gaan vandaag voor de gorilla's. Ik ga met Gioom met de boot door de lagune varen.

In keer geval een grote nijlkrokodil gespot, net te ver weg voor een mooie foto. Verder veel vogels en een aantal buffels.

Nog even aangemeerd om op het strand te kijken. Wat een enorme plastic troep ligt hier op het strand. Aan de lagune kant niks, het strand houdt alles tegen.

Een grote schoonmaakactie zou geen kwaad kunnen.

Daarna weer rustig terug gevaren. Tot aan de middagsafari ben ik eerst even 'vrij'. Wat een tegenstelling met de reis door Colombia. Dat bleek drie weken gas geven, dit is allemaal wat relaxter.

's Middags de safari, en elke keer toch weer naar een ander gedeelte in het park.

Gisteren dichtbij het strand geweest en daar een aantal olifanten aangetroffen. Onder leiding van Dimitri mochten we de auto uit. Een olifant deed wel een schijnaanval richting de gids, maar alles is goed afgelopen.

Het diner, als afsluiting van de dag, was weer prima.

3 januari.

Na het ontbijt weer een wandeling door het bos, lees jungle. Het loopt niet makkelijk. Veel dood hout, spinnenwebben waar ik steeds tegen aan loop, bukken, zwiepende takken, beekjes en bijna vallen als je weer eens achter een liaan blijft hangen.

Vanmorgen met een gezellig Duits stel.

Vanochtend om vijf uur ging het weer helemaal los met het weer. Dikke regenbuien en onweer waar je U tegen zegt.

De Duitsers hadden slecht geslapen, want toen om half elf de generator werd uitgeschakeld, bleven alleen de geluiden uit de natuur over. Krekels, vogels en ik weet niet wat meer. Daar konden ze niet van slapen. Ik slaap er juist geweldig op.

Ook Gioom (manager van de lodge) had zoiets nog nooit gehoord.

Toen we vanmorgen om 07:15 op weg gingen, was het weer droog. Maar het bos is zeiknat en dan laten de dieren zicht minder snel zien.

Maar toch een gelukje; tussen de 30 en 40 bosvarkens schoten op enige afstand voorbij.

Mooi gezicht, dat zeker. Ik heb 1 redelijke foto, maar foto's maken van dieren in een dicht bos is lastig.

Één ding was wel zeker, na 2,5 uur banjeren was ik leeg. De Duitser had op de app bijgehouden hoeveel we gelopen hadden. Zeven kilometer!

Gôh, wat was ik blij, dat we weer bij de auto waren.

Daarna douchen, lunch en opbreken.

Het Italiaanse stel (ook ongeveer mijn leeftijd, en waar ik veel mee opgetrokken ben tijdens de safari's) vertrokken ook weer naar Libreville.

Dit keer een klein stukje met de auto, toen de boot in, 30 minuten varen en op de andere oever stond de Landcruiser te wachten.

Omdat de weg door de vele regen niet al te best meer was, zijn we iets eerder dan normaal, vertrokken.

Wat een stuiterweg. Veel gaten, gevuld met water, maakte, dat we niet al te snel vooruit kwamen. Op de heenweg trouwens ook niet, maar nu net een tandje erger.

Clyde bleek een goede chauffeur en waar mogelijk, gaf ie gas.

Na 2,5 uur eindelijk asfalt. Een door de Chinezen aangelegde weg met een paar imposante bruggen er in. De ene 4,5 km lang, de andere 4,7 km lang.

Ondertussen wist de Italiaan te melden, dat de vlucht een uur eerder zou vertrekken. Geen bericht van gehad, maar we zouden op tijd arriveren.

Dat bleek ook zo, want het vliegveld was gesloten. Ging pas om kwart over vijf open, wij waren er om haf vijf.

Inchecken gaf geen probleem. Na de security bij de desk van Afrijet gratis koffie, thee of water. Nooit eerder meegemaakt.

De vlucht bleek een half uur eerder te vertrekken, en om kwart over zeven landde ik weer in Libreville.

Afscheid genomen van de Italianen en de vertegenwoordiger van de lokale agent stond me al op te wachten.

Eerst even een update. De trein naar Lopé rijdt niet. De rails is door een aardverschuiving verschunden.

Daniël heeft me een alternatief aangeboden, nl. met de auto daarheen. Dat kan nog wel.

Er hangt helaas wel een behoorlijk prijskaartje aan, maar ik heb besloten dit wel te doen. Lopé is uniek en staat zelfs op de UNESCO Werelderfgoedlijst. Daar 'moet' je wel heen. Dus even terug naar het vliegveld het maximum pinnen met de creditcard en dan nog wat extra inleggen en klaar was ik weer.

Dus morgenvroeg om acht uur staat Ibrahim voor de deur en gaan we negen uur oostwaarts rijden.

Ik zit dan drie nachten in het Lopé Hotel, dan met dezelfde auto weer terug.

Vannacht nog een keer in het Residence Ocean, een prima hotel.

Ik meld me weer vanuit Lopé.